[Άθλος ''Λερναία Ύδρα'' ως Παθών Καθυπόταξις]

[Francis Merchant
και
Μιχάλης Ροδόπουλος]


ΟΓΔΟΟΣ ΑΘΛΟΣ
Η ΛΕΡΝΑΙΑ ΥΔΡΑ


ΣΚΟΡΠΙΟΣ 
 (23 Οκτωβρίου - 22 Νοεμβρίου)


Ο ΜΥΘΟΣ

Ο Μέγας Προεστός, ντυμένος με ακτινοβόλο γαλήνη δεν είπε παρά μόνο μία λέξη. Ο Δάσκαλος άκουσε την χρυσή εντολή και κάλεσε τον Ηρακλή, τον υιόν του Θεού που ήταν επίσης και υιός του ανθρώπου.

«Το φως τώρα λάμπει στην ογδόη Πύλη», είπε ο Δάσκαλος. «Στο αρχαίο Άργος έπεσε ανομβρία. Η Αμυμώνη ζήτησε ικετεύουσα την βοήθεια του Ποσειδώνα. Ο Ποσειδώνας την διέταξε να κτυπήσει έναν βράχο και κάνοντάς το, ανάβλυσαν τρία κρυστάλλινα ρυάκια - αμέσως όμως μία ύδρα εγκατέστησε εκεί την φωλιά της».

«Δίπλα στον Ποταμό Αμυμώνη, βρίσκεται το γεμάτο πύον τέλμα της Λέρνας. Μέσα σ' αυτό το αηδιαστικό έλος πλαγιάζει το τέρας ύδρα, λοιμός στην ύπαιθρο. Εννέα κεφαλές έχει το τέρας αυτό και η μια από όλες είναι αθάνατη. Ετοιμάσου να πολεμήσεις με αυτό το αηδιαστικό θηρίο. Μη νομίσεις ότι θα εξυπηρετήσουν κοινά μέσα. Καταστρέφεις μία κεφαλή, δύο πετάγονται στα γρήγορα». Ο Ηρακλής, περίμενε με προσδοκία.

«Μία συμβολική λέξη μόνο μπορώ να σου δώσω», είπε ο Δάσκαλος. «Εγειρόμεθα κλίνοντες το γόνυ · νικούμε παραδιδόμενοι · αποκτούμε εγκαταλείποντες. (We rise by kneeling; we conquer by surrendering; we gain by giving up). Προχώρα, Ω υιέ του Θεού και υιέ του ανθρώπου και νίκησε». Έπειτα, ο Ηρακλής πέρασε διαμέσου της ογδόης Πύλης.

Το τέλμα της Λέρνας που λίμναζε ήταν μια κηλίδα, που τρόμαζε όλους εκείνους που έφθαναν στα σύνορά της. Η δυσωδία της μόλυνε όλη την ατμόσφαιρα μέσα σε μια απόσταση επτά μιλίων. Όταν ο Ηρακλής πλησίασε, έπρεπε να σταματήσει, γιατι η δυσωδία και μόνο, τον ταλάνιζε. Η λασπωμένη άμμος, που πηγαινοερχόταν, ήταν κίνδυνος και πολλές φορές ο Ηρακλής τράβηξε απότομα τα πόδια του, για να μη βυθιστεί προς τα κάτω, στην γη που υποχωρούσε.

Επί τέλους, βρήκε την φωλιά του τερατώδους αυτού θηρίου. Μέσα στη σπηλιά, μέσα σε βαθύ σκοτάδι, παρέμενε κρυμμένη η ύδρα. Μέρα και νύχτα ο Ηρακλής παραμόνευε στον απατηλό Βάλτο, περιμένοντας την κατάλληλη ώρα, που το θηρίο θα εξορμούσε. Μάταια παραφύλαγε, το τέρας παρέμενε μέσα στο βρωμερό του άντρο.

Καταφεύγοντας σε ένα τέχνασμα, ο Ηρακλής βύθισε τα βέλη του σε καυτή πίσσα και τα έριξε βροχηδόν και κατ' ευθείαν στο στόμα της σπηλιάς που κατοικούσε το αποτρόπαιο τέρας. Φασαρία και ταραχή ακολούθησαν.

Η ύδρα με τις εννέα κεφαλές της, που πέταγαν φλόγες, πρόβαλε. Η φολιδωτή ουρά της μαστίγωσε με μανία τα νερά και την λάσπη, πιτσιλίζοντας τον Ηρακλή. Τρεις οργυιές ψηλά στάθηκε το τέρας, ένα πανάσχημο πράγμα, που φαινόταν σαν να είχε γίνει από όλες τις ρυπαρές σκέψεις που υπάρχουν από τότε που άρχισε ο χρόνος.

Η ύδρα πήδησε προς τον Ηρακλή και προσπαθούσε να τυλιχθεί γύρω από τα πόδια του. Ο Ηρακλής έκανε ένα βήμα στο πλάϊ και κατάφερε ένα τόσο συντριπτικό πλήγμα, που μία από τις κεφαλές της κόπηκε στα δύο με το πρώτο. Προτού καλά - καλά πέσει το τρομερό αυτό κεφάλι στο έλος, ξεφύτρωσαν δύο στην θέση του. Ξανά και ξανά ο Ηρακλής επιτέθηκε στο λυσσασμένο τέρας, αλλά εκείνο γινόταν δυνατότερο, χωρίς να αδυνατίζει μετά από κάθε έφοδο.

Έπειτα ο Ηρακλής θυμήθηκε ό,τι του είχε πει ο Δάσκαλός του. «Εγειρόμεθα κλίνοντες το γόνυ». Πετώντας δίπλα το ρόπαλό του, ο Ηρακλής γονάτισε, άρπαξε την Ύδρα με τα γυμνά του χέρια και την σήκωσε ψηλά. Όσο ήταν κρεμασμένη στον αέρα, η δύναμή της γινόταν μικρότερη, έπειτα κρατούσε την ύδρα μπροστά του ψηλά στα γόνατά του για να μπορέσουν ο καθαρός αέρας και το φως να φέρουν το αποτέλεσμα που χρειαζόταν. Το τέρας, δυνατό μέσα στο σκοτάδι και την βαλτώδη λάσπη, έχασε αμέσως την δύναμή του ευθύς όταν οι ακτίνες του ηλίου έπεσαν επάνω του και ήλθε σε επαφή με τον αέρα.

Πάλαιψε σπασμωδικά και ένα ρίγος διαπέρασε τον αηδιαστικό σκελετό του. Όσο προχωρούσε ο αγώνας του αδυνάτιζε, έως ότου η νίκη κερδήθηκε από τον Ηρακλή. Οι εννέα κεφαλές κρέμονταν και έπειτα με λαχανιασμένο στόμα και γυαλισμένα μάτια έπεσαν προς τα εμπρός. Μόνο όμως όταν έπεσαν κάτω, χωρίς ζωή πιά, ο Ηρακλής ξεχώρισε την μυστική κεφαλή που ήταν αθάνατη.

Τότε ο Ηρακλής απόκοψε το ένα αθάνατο κεφάλι της ύδρας και το έθαψε, αλλά αυτό, και κάτω από τον βράχο, σφύριζε ακόμη άγρια.

Γυρίζοντας πίσω, ο Ηρακλής στάθηκε μπροστά στον Δάσκαλό του. «Η νίκη κερδήθηκε». Ο Δάσκαλος είπε: «To φως που λάμπει στην ογδόη Πύλη, τώρα έσμιξε με το δικό σου».

Francis Merchant»


Παρατηρεί κανείς, στην πορεία του μύθου, το πόση έμφαση δίνεται στην περιγραφή του βαλτώδους εδάφους, στο οποίο έχει φωλιάσει η Ύδρα. Αναφέρονται οι λέξεις ''γεμάτο πύον τέλμα'', και ''αηδιαστικό έλος''. Όλες αυτές οι λέξεις είναι τόσο χαρακτηριστικές του ζωδίου του Σκορπιού, στην κατώτερη ερπετική μορφή του. Η ''δυσωδία'' και ο ''απατηλός βάλτος'' είναι έννοιες, πολύ συνυφασμένες με την υπόγεια δηλητηριώδη, ακάθαρτη αιθεροφυσική μορφή και αστρικονοητική υπόσταση του ανεξέλικτου Σκορπιού.

- - - - - - -
Το ''πύον'' είναι ουσία και λέξη στενά συνδεδεμένη με το ζώδιο του Σκορπιού, και με την έλλειψη Θειϊκού Ασβεστίου στο ανθρώπινο σώμα. Η ΑΙΤΙΑ ΤΟΥ ΠΥΟΥ είναι η διάλυση των οργανικών παραγόντων των κυττάρων του σώματος και ιδιαίτερα των κυττάρων αναπαραγωγής και των λευκών αιμοσφαιρίων, του αίματος. 


Στην Ινδική Ιατρική, πιστεύεται ότι τα θρεπτικά συστατικά που το σώμα μας προσλαμβάνει από την τροφή, στην αρχή μετασχηματίζονται σε μια ουσία που ονομάζεται Shukra, αφού πρώτα αποβάλλουν τα άχρηστα υλικά με τη μορφή της απέκκρισης και των ούρων. Το Shukra είναι η έσχατη ουσία του σώματος και η ανεπάρκειά του μπορεί να δημιουργήσει προδιάθεση για διάφορες ασθένειες. Αυτή η ζωτική ουσία έχει τρία κατά σειρά υποπροϊόντα, την λέμφο, τα σπερματοζωάρια στους άνδρες και τα ωάρια στις γυναίκες, και τα σπερματικά όπως και τα θρεπτικά υγρά και των δύο φύλων.

Έτσι, το λεμφικό σύστημα και τα λευκά αιμοσφαίρια, φαίνονται να έχουν την ίδια καταγωγή με τα σπερματικά και τα αναπαραγωγικά υγρά των ανθρώπων. Η λειτουργία των λευκών αιμοσφαιρίων είναι το να καθαρίζουν το αίμα αλλά και ολόκληρο το σώμα από τοξικούς παράγοντες και να διατηρούν την ομορφιά και την καθαριότητα ολόκληρου του οργανισμού. Η Ινδική Ιατρική πιστεύει, ότι στοιχεία της λέμφου ανυψώνονται και μπαίνουν στον εγκέφαλο με την μορφή του εγκεφαλονωτιαίου υγρού ενδυναμώνοντάς τον. Ανεπάρκεια της λέμφου προκαλεί ασθένειες σε όργανα και ιστούς, ανάλογα με το σημείο της ανεπάρκειας. Η σπατάλη των σπερματικών υγρών μέσω των σεξουαλικών καταχρήσεων, δημιουργεί μια συνεχή ανάγκη για μετατροπή του Shukra, σε λέμφο και σε σπερματικά υγρά, ιδιαίτερα στον άνδρα, με αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του οργανισμού και την έκθεσή του σε ασθένειες, λόγω του εκφυλισμού και της σήψης των ουσιωδών οργανικών στοιχείων της ζωής. Αυτός είναι και ο λόγος που η Ύδρα, σαν προσωποποίηση του κατώτερου ένστικτου, είχε όλους αυτούς τους χαρακτηρισμούς της ακάθαρτης αποσυντιθέμενης ύλης.


Η ψυχολογική ανάλυση του μύθου, σύμφωνα με τη Μπέιλη αφορά τις εννέα κεφαλές της Ύδρας.

Το έργο δηλαδή που ανατεθηκε στον Ηρακλή εδώ είχε εννέα πλευρές. Κάθε κεφαλή της ύδρας αντιπροσωπεύει ένα από τα προβλήματα που περιστοιχίζουν τον γενναίο εκείνο άνθρωπο που ζητά να κυριαρχήσει στον εαυτό του.

Τρεις από τις κεφαλές αυτές συμβολίζουν τις ορέξεις που συνδέονται με το σεξ, την άνεση και το χρήμα. Η δεύτερη τριάδα αφορά τα πάθη, φόβο, μίσος και επιθυμία για δύναμη. Οι τελευταίες τρεις κεφαλές αντιπροσωπεύουν τις κακίες του ανθρώπινου νου, την υπερηφάνεια, τη διαχωριστικότητα και τη σκληρότητα.

Ο Ηρακλής κάνει επίσης τρία πράγματα απέναντι στο τέρας.

Πρώτον, αναγνωρίζει την ύπαρξή του, μην ξεχνάμε ότι στην ουσία το τέρας κρύβεται μέσα στα σπήλαια του νου και ανθεί στο σκοτάδι. Δύσκολα ανακαλύπτεται η ύπαρξή του. Χρειάζεται διάκριση για να αναγνωριστεί η ύπαρξή του.

Δεύτερον, αναζητά το τέρας υπομονετικά. Χρειάζεται υπομονή για να βρεθεί η φωλιά του.

Τρίτον, το καταστρέφει έξω στο φως. Χρειάζεται γενναιότητα και ταπεινοφροσύνη για να φέρει κανείς τα ακάθαρτα στοιχεία του υποσυνείδητου στη συνείδηση και να τα εκθέσει στο φως της Σοφίας.

Έχουμε πάλι εδώ τελικά την ίδια αντιμετώπιση που φέρνει την νίκη του Ηρακλή. Αυτός σηκώνει το τέρας στον αέρα, γονατίζει στη λάσπη αλλά σηκώνει τη σκέψη του, αναζητά και διερευνά το πρόβλημά του σε άλλο επίπεδο κατανόησης.

Ο Μύθος μας λέει ότι μια από τις κεφαλές του τέρατος είναι αθάνατη. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν δυσκολίες που φαίνεται ότι είναι αδύνατο να υπερπηδηθούν, αλλά αυτές είναι που περιέχουν τα δώρα μεγάλης αξίας. Αυτές οι πλευρές της προσωπικότητας είναι που πρέπει να ελεγχθούν και όχι να σκοτωθούν.

Η αθάνατη κεφαλή του Δράκου - Ύδρα τάφηκε κάτω από το βράχο της θέλησης, αλλά ακόμη και κάτω από το βράχο σφύριζε ακόμη. Ο Δράκος ήταν δηλαδή ζωντανός!! Η ενέργειά του συγκεντρωμένη εκεί παραμένει ακόμη εξαγνισμένη από τη θέληση και κάτω από το σκήπτρο του Πνεύματος.

Είναι βασικό να αντιληφθούμε πάλι σ' αυτό το σημείο, ότι αν σκοτώσουμε τον κατώτερο εαυτό, δράκο ή ύδρα, δεν θα έχουμε μέσο επικοινωνίας με τον φυσικό κόσμο, πράγμα που σημαίνει ότι θα χάσουμε την επαφή με τους συνανθρώπους μας, μέσα στον κόσμο των πέντε αισθήσεων, και κατά συνέπεια και την επαφή με το θεϊκό μέρος του εαυτού μας. Η μεγάλη πλάνη είναι η χρησιμοποίηση της προσωπικότητας για εγωιστικούς σκοπούς.

Η προσωπικότητα δεν πρέπει να εξολοθρευτεί, πρέπει όμως να ελεγθεί!

Εκτός αν αντέχει ο Μαθητής να σκοτώσει το κατώτερο εαυτό του για να του διδάξει την έννοια της Ανάστασης...


- - - - - - -
Υπάρχει μια γραφική ιστορία σ' ένα βιβλίο γραμμένο από τον C. S. Lewis με τίτλο ''Η Παλινδρόμηση του Προσκυνητή'', ενός ανθρώπου στην άλλη ζωή με ένα μικρό κόκκινο δράκο, που αντιπροσωπεύει τα ζωώδη ένστικτα, στον ώμο του. Ο δράκος των αισθήσεων τον καθοδηγούσε σ' όλη του τη ζωή, ποτέ δεν κατάφερνε να τον νικήσει και πέρασε στην επόμενη ζωή μαζί του γιατί είχε γίνει μέρος της διανόησής του. Έτσι κάθε φορά που ο άνθρωπος προσπαθούσε να απαλλαγεί από το δρακο, ο δράκος του ψιθύριζε στ' αυτί ότι δεν μπορεί να κάνει χωρίς αυτόν, γιατί ήταν ένα απαραίτητο κομμάτι του εαυτού του.

Τότε παρουσιάστηκε ένας υπέροχος άγγελος και του είπε: ''Θες να μου δώσεις το δράκο σου και να μ' αφήσεις να σου πάρω το φορτίο;'' Ο δράκος αλαφιάστηκε και τρομαγμένος του ψιθύρισε την ίδια στιγμή: ''Μη με αφήνεις να φύγω, μη μ' αφήνεις, γιατί σε χρειάζομαι και με χρειάζεσαι''. Ο άνθρωπος διχάστηκε προσωρινά αλλά τελικά κατάλαβε, κάποια στιγμή, ότι το φοβερό αυτό φορτίο στο λαιμό του έχει ακολουθήσει τη γήινη ενσάρκωσή του και έχει καταστρέψει της ψυχής του το σκοπό και την ουσιαστική του επιθυμία. Έτσι με αγωνιώδη κραυγή στον Άγγελο λέει: ''Πάρε τον προς θεού πριν τον θελήσω πίσω ξανά!'' Και ο Άγγελος το παίρνει και εκείνη τη στιγμή ένα υπέροχο πράγμα συμβαίνει. Σε μια σκηνή μεταμόρφωσης ο κόκκινος δράκος μετατρέπεται σε ένα πανέμορφο φτερωτό άτι πάνω στο οποίο ο άνθρωπος ανεβαίνει και μαζί καλπάζουν ψυχή και προσωπικότητα. Αναβάτης και άλογο γίνονται ένα σε τέλεια αρμονία. Σ' αυτό το σημείο έχουμε την αρχετυπική εξέλιξη του ζωδίου του Σκορπιού, στο ζώδιο του Τοξότη. Καθόλου τυχαία, στο ζωδιακό κύκλο, το βέλος του αστερισμού του Τοξότη σημαδεύει πάντοτε την καρδιά του Σκορπιού, τον κόκκινο Αντάρη.

[
Μιχάλης Ροδόπουλος]

[...]

Δια την αντιγραφήν,
Παλιγγίνης Ελευθέριος - HecarΧος HellΕυθερεύς  
✩☿Z =))=IΦI=((= S☿✩
✩∞ΙΑΟ∞✩
✩∞ΚΡΣ∞✩
✩☿Z =))=IΦI=((= S☿✩

(Υ.Γ.: παρακαλούνται οι αντιγραφείς 
να παραπέμπουν στην σελίδα 
που βρίσκουν κάθε κείμενο
διότι γίνονται ανανεώσεις)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχολιάστε, ρωτήστε, προτείνετε: