(Γιατί ΜΟΝΟτονικό)
 
Διοδωρος Σικελιώτης
Βιβλιοθήκης Ιστορικής 
ΒΙΒΛΟΣ Ι'

[(Περί Πυθαγόρου 
και Πυθαγορείων
 απόσπασμα βίβλου)]

[(πρασινισμένα 
τα σημεία αναφοράς 
σε χορτοφαγία, 
φυτο-ωμοφαγία 
και ερωτικά)]

[...]

[Γ']  Ότι 
επ' άρχοντος Αθήνησι Θηρικλέους
κατά την εξηκοστήν πρώτην Ολυμπιάδα
Πυθαγόρας ο φιλόσοφος εγνωρίζετο,
προκεκοφώς ήδη εν παιδεία ·
[Ακόμη (ότι <=> έτι) 
επί άρχοντος των Αθηνών Θηρικλέους
κατά την εξηκοστή πρώτη Ολυμπιάδα
ο Πυθαγόρας ο φιλόσοφος ήταν γνωστός
προχωρημένος ήδη στην παιδεία · ]

γέγονε γαρ 
ιστορίας άξιος,
ει και τις έτερος
των περί παιδείαν διατριψάντων.

[έγινε γαρ 
ιστορίας άξιος
[(ιστορικής καταγραφής άξιος)],
αν και όπως κανένας άλλος  
απο τους με την παιδεία ασχοληθέντες.]

γέγονε δε Σάμιος γένος ·
οι δε
φασιν οτι Τυρρηνός.

[ήταν δε
Σάμιος κατά το γένος ·
οι δε (άλλοι)
λένε ότι ήταν Τυρρηνός.]

τοσαύτη δ'
ην εν τοις αυτού λόγοις
πειθώ και χάρις,
ως και της πόλεως σχεδόν όλης
επ' αυτόν επιστρεφούσης
καθ' ημέραν
ωσπερεί προς τινος θεού παρουσίαν
άπαντας συντρέχειν επι την ακρόασιν.

[τόση δε
ήταν στους λόγους του
πειθώς και χάρη,
ώστε και η πόλη σχεδόν όλη
γύρω απο αυτόν στρεφόταν
κάθε ημέρα
και σαν να επρόκειτο 

περί παρουσίας κάποιου θεού
οι πάντες έτρεχαν να τον ακούσουν].

ου μόνον δε
περί την εν τω λέγειν δύναμιν
εφαίνετο μέγας,
αλλά και ψυχής
ενέφαινεν ήθος κατεσταλμένον
και προς μίμησιν βίου σώφρονος
τοις νέοις 

θαυμαστόν αρχέτυπον.  
[όχι μόνο δε
στη δύναμη του λόγου
φαινόταν μέγας,
αλλά και ψυχής 

εμφάνιζε ήθος κατεσταλμένο 
[(μετριοπαθές 
αλλά και... κατα-σταλμένο)]
και προς μίμηση βίου σώφρονος 
(ήταν ο ίδιος)
για τους νέους 

θαυμαστό αρχέτυπο.]

και τους εντυχάνοντας
απέτρεπεν απο της πολυτελείας και τρυφής,
απάντων δια την ευπορίαν
ανεδήν εκκεχυμένων εις άνεσιν
και διαφθοράν αγεννή
του σώματος και της ψυχής.

[και αυτούς που τον συναντούσαν
απέτρεπε απο την πολυτέλεια και την τρυφή,
ενώ άπαντες εξ αιτίας της ευπορίας,
είχαν παραδοθεί χωρίς μέτρο στην χλιδή και άνεση
και διαφθορά άφυλη
(ομοφυλόφιλη, ανώμαλη, εκφυλισμένη)
του σώματος και της ψυχής.]
 

Ότι
Πυθαγόρας
πυθόμενος Φερεκύδην
τον επιστάτην αυτού
γεγενημένον εν Δήλω νοσείν  

και τελείως εσχάτως έχειν,
έπλευσεν εκ της Ιταλίας 

εις την Δήλον.
[Ακόμη 
ο Πυθαγόρας μαθαίνοντας 
οτι ο Φερεκύδης 
ο δάσκαλός του 
είναι στην Δήλο άρρωστος
και είναι πολύ άσχημα, 
έπλευσε απο την Ιταλία 
στην Δήλο.]

εκεί δε 

χρόνον ικανόν 
τον άνδρα γηροτροφήσας, 
πάσαν εισηνέγκατο σπουδήν 
ώστε τον πρεσβύτην 
εκ της νόσου διασώσαι.
[εκεί δε 
αφού για χρόνο ικανό (πολύ)
τον άνδρα γηροκόμησε, 
κάθε προσπάθεια εξάντλησε
ώστε τον ηλικιωμένο
απο την νόσο να διασώσει.]

κατισχυθέντος δε του Φερεκύδου 

δια γήρας και δια το μέγεθος της νόσου, 
περιέστειλεν αυτόν κηδεμονικώς, 
και των νομιζομένων αξιώσας 
ωσανεί τις υιός πατέρα 
πάλιν επανήλθεν εις την Ιταλίαν.
[νικημένου δε του Φερεκύδου
απο το γήρας και το μέγεθος της νόσου,
έθαψε αυτόν κηδεμονικά
και έκανε όσα αξιώνουν για την περίσταση
ως θα έκανε κάποιος υιός για τον πατέρα του
και πάλιν επανήλθε στην Ιταλία.]
 
Ότι 

επειδάν τινες των συνήθων 
εκ της ουσίας εκπέσοιεν, 
διηρούντο τα χρήματα αυτών 
ως προς αδελφούς.
[Ακόμη 

όποτε κάποιος απο τους συναναστρεφομένους 
έχανε την περιουσία του, 
(οι υπόλοιποι) μοιράζονταν τα αγαθά τους μαζί του
σαν να ήταν αδελφοί του.]

ου μόνον δε 

προς τους καθ' ημέραν συμβιούντας 
των γνωρίμων 
τοιαύτην είχον την διάθεσιν, 
αλλά καθόλου 
προς πάντας 
τους 
των πραγμάτων τούτων 
μετασχόντας.
[όχι μόνο δε 
για εκείνους που κάθε μέρα ζούσαν μαζί
και ήταν γνώριμοι
είχαν αυτή τη διάθεση,
αλλά καθ' όλα (ολικά)
προς πάντες
οι οποίοι 
σε αυτά τα "πράγματα"
μετείχαν.]
[(σε όλους που 
ήταν δηλ. Πυθαγόρειοι)]

Οτι 

Κλεινίας, 
Ταραντίνος το γένος, 
εις δε 
των εκ του προειρημένου συστήματος ων, 
πυθόμενος Πρώρον τον Κυρηναίον 
δια τινα πολιτικήν περίστασιν 
απολωλεκότα την ουσίαν 
και τελέως απορούμενον, 
εξεδήμησεν εκ της Ιταλίας εις Κυρήνην 
μετά χρημάτων ικανών 
και την ουσίαν αποκατέστησε τω προειρημένω, 
ουδέποτε τούτον εωρακώς, 
ακούων δε μόνον 
οτι Πυθαγόρειος ην. 
[Ακόμη 
ο Κλεινίας, 
Ταραντίνος στο γένος, 
ένας  δε
εκ των του προαναφερθέντος συστήματος ων
[(εκ του συστήματος των Πυθαγορείων)]
μαθών οτι ο Πρώρος ο Κυρηναίος 
για κάποια πολιτική περίσταση 
έχασε την περιουσία του 
και είναι εντελώς άπορος, 
ταξίδεψε απο την Ιταλία στην Κυρήνη 
με χρήματα ικανά (πολλά)
και την περιουσία αποκατέστησε του προαναφερθέντος, 
χωρίς να τον έχει δει ποτέ, 
ακούγοντας δε μόνο 
οτι ήταν Πυθαγόρειος.]

και άλλοι δε πολλοί 

το παραπλήσιον πεποιηκότες 
διαμνημονεύονται. 
ου μόνον δε 
εν τη των χρημάτων επιδόσει 
τοιούτους αυτούς παρείχοντο τοις γνωρίμοις, 
αλλά και κατά τους επισφαλεστάτους καιρούς 
συνεκινδύνευον.
[και άλλοι δε πολλοί 
που παραπλήσια έπραξαν 
μνημονεύονται. 
όχι μόνο δε 
με την επίδοση χρημάτων 
υποστήριζαν τους γνωρίμους τους, 
αλλά και κατά τους πιο δύσκολους καιρούς
κινδύνευαν μαζί.]

και γαρ Διονυσίου 

τυραννούντος 
Φιντίας και τις Πυθαγόρειος 
επιβουλευκώς τω τυράννω, 
μέλλων δε της τιμωρίας τυγχάνειν, 
ηττήσατο παρά του Διονυσίου χρόνον 
εις το περί των ιδίων πρότερον 
α βούλεται διοικήσαι ·  
δώσειν δ' έφησεν 
εγγυητήν του θανάτου 
των φίλων ένα.  
[και όταν ήταν τύραννος ο Διονύσιος 
και ο Φιντίας κάποιος Πυθαγόρειος, 
που είχε κάνει συνωμοσία εναντίον του τυράννου, 
και έμελλε να τιμωρηθεί (με θάνατο), 
ζήτησε απο τον Διονύσιο χρόνο, 
για να διοικήσει (τακτοποιήσει, ρυθμίσει)  πρώτα 
τις ιδιωτικές του υποθέσεις ·
θα του δώσει δε του είπε,
ως εγγύηση για τον θάνατό του,
έναν απο τους φίλους του.]

του δε δυνάστου θαυμάσαντος, 

ει τοιουτός εστι φίλος 
ος εαυτόν εις την ειρκτήν 
αντ' εκείνου παραδώσει, 
προσεκαλέσατό τινα 
των γνωρίμων 
ο Φιντίας, 
Δάμωνα όνομα, 
Πυθαγόρειον φιλόσοφον, 
ος 
ουδέ διστάσας 
έγγυος ευθύς εγενήθη 
του θανάτου.
[αφού ο δυνάστης θαύμασε, 

αν είναι δυνατόν να υπάρχει 
τέτοιος φίλος 
που να παραδοθεί στην φυλακή 
αντί  εκείνου, 
προσκάλεσε κάποιον 
απο τους γνωστούς του
ο Φιντίας, 
με όνομα Δάμωνα,
Πυθαγόρειο φιλόσοφο, 
ο οποίος 
χωρίς να διστάξει
εγγυητής αμέσως έγινε
του θανάτου.]

Τινές μεν ουν 

επήνουν την υπερβολήν 
της προς τους φίλους ευνοίας, 
τινές δε 
του εγγύου 
προπέτειαν και μανίαν 
κατεγίγνωσκον. 
προς δε την τεταγμένην ώραν 
άπας ο δήμος συνέδραμεν, 
καραδοκών 
ει φυλάξει την πίστιν 
ο καταστήσας.
[Κάποιοι μεν λοιπόν 

επαινούσαν την υπερβολή
της εύνοιας προς τους φίλους, 
άλλοι δε 
στον εγγυητή 
προπέτεια και τρέλα
καταλόγιζαν. 
την δε ορισμένη ώρα 
όλος ο δήμος συνάχθηκε,
"καραδοκώντας" 
εάν θα κρατήσει το λόγο του 
ο ορκισθείς.]

ήδη δε 

της ώρας συγκλειούσης 
πάντες μεν απεγίνωσκον, 
ο δε Φιντίας ανελπίστως 
επί της εσχάτης του χρόνου ροπής 
δρομαίος ήλθεν, 
του Δάμωνος απαγομένου 
προς την ανάγκην. 
[ενώ ήδη δε 
η ώρα είχε πλησιάσει 
όλοι μεν βρίσκονταν σε απόγνωση, 
ο δε Φιντίας ανέλπιστα
πάνω στην τελευταία του χρόνου στιγμή
δρομαίος (τρέχοντας) ήρθε,
ενώ τον Δάμωνα είχαν πάρει
για την ανάγκη (εκτέλεσης).]

θαυμαστής δε της φιλίας 
φανείσης άπασιν, 
απέλυσεν ο Διονύσιος 
της τιμωρίας τον εγκαλούμενον, 
και παρεκάλεσε τους άνδρας 
τρίτον εαυτόν 
εις την φιλίαν προσλαβέσθαι.
[θαυμαστής δε της φιλίας

η οποία φάνηκε σε όλους,
απήλλαξε ο Διονύσιος 
απο την τιμωρία τον εγκαλούμενο,
και παρεκάλεσε τους άνδρες
τρίτον εκείνον
στην φιλία να προσλάβουν.]
 

Ότι 
οι Πυθαγόρειοι 
και της μνήμης 
μεγίστην γυμνασίαν εποιούντο, 
τοιουτόν τινα τρόπον 
της μελέτης υποστησάμενοι. 
[Ακόμη 
οι Πυθαγόρειοι 
και της μνήμης
μέγιστη εκγύμναση έκαναν, 
εφαρμόζοντας τον ακόλουθο τρόπο
μελέτης.] 

ου πρότερον 
εκ της ευνής ηγείροντο 
πριν αν προς εαυτούς ανθωμολογήσαντο 
τα κατά την προτέραν ημέραν αυτοίς πραχθέντα, 
την αρχήν απο της πρωίας, 
την δε τελευτήν έως εσπέρας ποιούμενοι. 
ει δ' αναστροφήν έχοιεν 
και πλείονα σχολήν άγοιεν, 
και τα τρίτη και τετάρτη 
και ταις έτι πρότερον ημέραις 
πραχθέντα 
προσανελάμβανον. 
τούτο προς επιστήμην 
και φρόνησιν 
επετήδευον πάντων εμπειρίαν 
τε του δύνασθαι πολλά μνημονεύειν.
[δεν σηκώνονταν
απο το κρεβάτι τους, 
πριν στους Εαυτούς τους ομολογήσουν 
τα κατά την προηγούμενη ημέρα
απο αυτούς πραχθέντα
με αρχή το πρωϊ και τέλος το βράδυ. 
εάν δε 
είχαν χρόνο 
και άνεση, 
τότε και ό,τι είχαν κάνει την τρίτη 
και την τέταρτη ημέρα  
και τις προηγούμενες ακόμα ημέρες
συμπεριελάμβαναν. 
για γνώση και κρίση 
ακολουθούσαν αυτή την μέθοδο,
και ώστε να μπορούν
να απομνημονεύουν πολλά.]

Ότι 

εποιούντο και της εγκρατείας γυμνασίαν 
τόνδε τον τρόπον. 
παρασκευασάμενοι πάντα 
τα κατά τας λαμπροτάτας εστιάσεις 
[και τράπεζας] παρατιθέμενα
πολύν αυτοίς ενέβλεπον χρόνον · 
είτα δια της θέας 
τας της φύσεως επιθυμίας 
προς την απόλαυσιν εκκαλεσάμενοι 
τας τραπέζας εκέλευον αίρειν τους παίδας, 
και παραχρήμα 
άγευστοι των παρατεθέντων 
εχωρίζοντο.
[Ακόμη 

έκαναν και της εγκράτειας εκγύμναση 
με τον δε τρόπο. 
προετοιμάζοντας τα πάντα 
που παρατίθενται στις λαμπρότατες εστιάσεις 
[και στα τραπέζια], 
για πολύ τα έβλεπαν χρόνο ·   
έπειτα αφού με την θέα ενεργοποιούσαν 
την φυσική επιθυμία προς απόλαυση, 
καλούσαν τα παιδιά να σηκώσουν το τραπέζι 
και αμέσως άγευστοι όσων είχαν παρατεθεί, 
χωρίζονταν (έφευγαν).]

Ότι 

ο Πυθαγόρας
μετεμψύχωσιν εδόξαζε
και κρεοφαγίαν
ως αποτρόπαιον ηγείτο,
πάντων των ζώων τας ψυχάς
μετά θάνατον
εις έτερα ζώα
λέγων εισέρχεσθαι.

[Ακόμη 

ο Πυθαγόρας
στην μετεμψύχωση πίστευε
και την κρεοφαγία
ως (κάτι) αποτρόπαιο θεωρούσε,  

(διοτι) οι ψυχές πάντων των ζώων
μετά θάνατον
σε άλλα ζώα
έλεγε οτι εισέρχονται.]

και αυτός δε
εαυτόν έφασκεν
επί των Τρωϊκών χρόνων
μεμνήσθαι γεγενημένον
Εύφορβον
τον Πάνθου μεν υιόν,
αναιρεθέντα δε
υπο Μενελάου.

[και ο ίδιος δε
τον εαυτό του έλεγε
οτι στους Τρωϊκούς χρόνους
θυμάται γεννημένο
ως τον Εύφορβο,
του Πάνθου μεν υιό,  

αναιρεθέντα
[(φονευθέντα,
σα να λέμε... διαγραφέντα)]
απο τον Μενέλαο.]

Ότι 
φασίν αυτόν 
εν Άργει ποτέ παρεπιδημήσαντα 
και θεασάμενον 
των Τρωϊκών σκύλων 
ασπίδα προσηλωμένην 
δακρύειν. 
ερωτηθέντα δε υπό των Αργείων 
την του πάθους αιτίαν 
ειπείν 
οτι την ασπίδα ταύτην 
είχεν αυτός 
εν Τροία 
γεγονώς Εύφορβος. 
[Ακόμη 
λένε για αυτόν 
οτι στο Άργος κάποτε μεταβάς 
και ορών
απο τα Τρωϊκά λάφυρα 
μία ασπίδα προσηλωμένη
(προσκαρφωμένη, αναρτημένη)
δάκρυσε. 
ερωτηθείς δε απο τους Αργείους
για την αιτία του πάθους 
(του οτι δάκρυσε)
είπε 
οτι την ασπίδα αυτή 
είχε αυτός
στην Τροία 
όταν "είχε γίνει" (ήταν) ο Εύφορβος.]

απίστως δε διακειμένων 
και μανίαν αυτού καταγινωσκόντων, 
σημείον ερείν έφησεν 
αληθές του ταυθ' ούτως έχειν ·  
εκ του γαρ εντός μέρους 
επιγεγράφθαι την ασπίδα 
γράμμασιν αρχαίοις 
ΕΥΦΟΡΒΟΥ 
[ΖΕΒΠΗΟΡΒΟ]. 
[ενώ οι άλλοι δεν τον πίστευαν
και μανία του καταλόγιζαν,
σημείο θα βρουν τους είπε
επαληθευτικό 
του οτι αυτό έχει ούτως (είναι έτσι) · 
διότι απο το εντός μέρος 
η ασπίδα επιγράφει
με γράμματα αρχαία 
ΕΥΦΟΡΒΟΥ 
(ΖΕΒΠΗΟΡΒΟ)].

πάντων δε 
δια το παράδοξον 
ειπόντων 
καθελείν αυτήν, 
εντός συνέβη 
την επιγραφήν ευρεθήναι.
[πάντες δε
εξ αιτίας του παραδόξου
είπαν να κατεβάσουν αυτήν (την ασπίδα), 
και εντός συνέβη
την επιγραφή να βρουν.]
[(αυτό ερμηνεύεται 

και ως διόραση ή μαντεία, 
δεν αποδεικνύει απαραιτήτως
οτι ήταν ο Εύφορβος)]

Οτι 

Καλλίμαχος είπε περί Πυθαγόρου 
διότι των εν γεωμετρία προβλημάτων 
τα μεν εύρε, 
τα δε 
εκ της Αιγύπτου 
πρώτος εις τους Έλληνας ήνεγκεν, 
εν οις 
λέγει οτι :
[Ακόμη 

ο Καλλίμαχος είπε για τον Πυθαγόρα,
οτι απο τα προβλήματα της γεωμετρίας  

τα μεν ηύρε (επινόησε),  
τα δε 
απο την Αίγυπτο 
πρώτος στους Έλληνες εισήγαγε,
[(το "εισήγαγε πρώτος στους Έλληνες"
είναι ανακριβέστατο,
αφού και οι Αιγύπτιοι Έλληνες ήταν,

που είχαν διατηρήσει 
γνώσεις τεχνολογίες και μυστήρια,
που δεν υπήρχαν εδώ,
και εδώ υπήρχαν άλλα αντίστοιχα
που δεν υπήρχαν εκεί.
αυτά συμβαίνουν
λόγω καταστροφών 
και βαρβάρων
και δογματιστών.
καλύτερη διατύπωση θα ήταν
"επανέφερε στους Έλληνες
της εποχής του
απο την Αίγυπτο")] 

στους στίχους που λέει οτι: ]

εξεύρε Φρυξ Εύφορβος,
όστις ανθρώποις
τρίγωνα και σκαληνά
και κύκλον επταμήκη
δίδαξε νηστεύειν
των εμπνεόντων ·
οι ταδ'
ουδ' υπήκουσαν πάντες. 

[ηύρε ο Φρυξ (Φρύγας) Εύφορβος,
ο οποίος τους ανθρώπους
δίδαξε
τα τρίγωνα και σκαληνά
και τον κύκλο τον επταμήκη,
δίδαξε το να νηστεύουν
απο τα εμπνέοντα (έμψυχα) ·
τα δε (αυτά)
δεν υπάκουσαν πάντες.]
 

Ότι 
παρεκάλει 
την λιτότηταν ζηλούν ·
την γαρ πολυτέλειαν 

άμα τας τε ουσίας των ανθρώπων 
διαφθείρειν και τα σώματα. 
των γαρ νόσων των πλείστων 
εξ ωμότητος γινομένων, 
αυτήν ταύτην 
εκ της πολυτελείας γίνεσθαι.
[Ακόμη 

παρακινούσε 
τη λιτότητα να επιδιώκουν · 
διότι η πολυτέλεια 
μαζί με τις περιουσίες των ανθρώπων 
φθείρει και τα σώματα. 
διότι οι περισσότερες ασθένειες 
γίνονται εκ της ωμότητας
και αυτή ταύτη 
απο την πολυτέλεια προέρχεται.]

πολλούς δε έπεισεν 

απύροις σιτίοις χρήσθαι 
και υδροποσίαις 
πάντα τον βίον 
ένεκεν του ταγαθά θηράσθαι 
τα κατά αλήθειαν. 
[πολλούς δε έπεισε
άπυρη (χωρίς πυρ) σίτιση να χρησιμοποιούν 
[(να τρώνε 
αμαγείρευτες τροφές,
δηλ. ωμά φυτά)]
και να πίνουν νερό 
σε όλη τους τη ζωή 
προκειμένου τα αγαθά να κυνηγούν 
τα σύμφωνα με την αλήθεια.] 

των δε καθ' ημάς 
ει τις υπαγορεύσειεν 
ή ενός ή δυείν 
απέχεσθαι των ηδέων 
είναι δοκούντων 
επ' ολίγας ημέρας, 
απείπαιντ' αν την φιλοσοφίαν, 
φήσαντες εύηθες υπάρχειν 
ταφανές αγαθόν ζητείν 
αφέντα το φανερόν. 
[σχετικά δε με τους ανθρώπους της εποχής μας
[(λέει ο Διόδωρος ο Σικελιώτης)] 
εαν κάποιος τους υπαγορεύσει 
απο ένα ή δύο 
να απέχουν
που ευχάριστα 
θεωρούνται οτι είναι
για λίγες μέρες,
έτοιμοι είναι να αποκηρύξουν την φιλοσοφία,
ισχυριζόμενοι οτι θα ήταν ανόητο 
το αφανές αγαθό να ζητεί κάποιος, 
αφήνοντας το φανερό.] 

καν μεν δέη δημοκοπείν 
ή πολυπραγμονείν περί των αλλοτρίων, 
σχολάζουσι και υπ' ουδενός εμποδίζονται · 
εάν δε γίνεσθαι δέη περί παιδείαν 
και την των ηθών επισκευήν, 
ακαιρείν φασιν, 
ώστε ασχολείσθαι μεν ευσχολούντας, 
σχολήν δ' άγειν ου σχολάζοντας.
[και όταν πρέπει να δημοκοπούν 
ή να πολυπραγμονούν για ξένα πράγματα, 
έχουν χρόνο και απο κανέναν δεν εμποδίζονται · 
εάν όμως πρέπει να βελτιωθούν με την παιδεία
και την επισκευή του ήθους 
και του χαρακτήρα τους, 
ισχυρίζονται οτι δεν έχουν καιρό, 
ώστε ασχολούνται 
όταν δεν έχουν άλλη ασχολία 
και αδιαφορούν για πράγματα 
που (κατα βάθος) τους ενδιαφέρουν.]
 
Ότι φασί 

τον Ταραντίνον Αρχύταν 
τον όντα Πυθαγόρειον 
επί μεγάλοις αδικήμασιν 
οικέταις οργισθήναι, 
και κατεξαναστάντα του πάθους ειπείν, 
ως ουκ αν εγενήθησαν αθώοι 
τηλικαύτα αμαρτήσαντες, 
ει μη έτυχεν οργιζόμενος. 
[Ακόμη λένε 
οτι ο Αρχύτας ο Ταραντίνος
[(ο γνωστός κατασκευαστής 
της "περιστεράς")]
που ήταν Πυθαγόρειος
για μεγάλα αδικήματα
οργίσθηκε κάποτε 
εναντίον των ικετών του,
και οταν ορθώθηκε (επανήλθε) απο το πάθος 
είπε, 
οτι δεν θα τους αθώωνε 
μετά απο τέτοιες αμαρτίες (λάθη), 
αν δεν τύχαινε να οργιστεί.]

Οτι οι Πυθαγόρειοι 

μεγίστην εποιούντο πρόνοιαν 
της προς τους φίλους βεβαιότητος, 
την των φίλων εύνοιαν 
αξιολογώτατον αγαθόν είναι 
των εν τω βίω διειληφότες.
[Ακόμη οι Πυθαγόρειοι 
μέγιστη έκαναν πρόνοια 
για την προς τους φίλους βεβαιότητα (σταθερότητα), 
την των φίλων εύνοια 
αξιολογότατο αγαθό θεωρώντας οτι είναι
όσων στον βίο ζουν.]

Ότι 

μέγιστον αν 
τις ηγήσαιτο 
και μάλιστα θαυμάσαι 
το αίτιον 
της προς τους φίλους ευνοίας. 
[Ακόμη
μέγιστο θα ήταν
κάποιος να πιστεύει
και μάλιστα να θαυμάζει
το αίτιο 
της προς τους φίλους εύνοιας.] 

τίνες γαρ ποτε ήσαν εθισμοί 
ή τις τρόπος 
επιτηδευμάτων 
ή τις λόγου δεινότης 
δι' ης 
ενειργάζοντο την τοιαύτην διάθεσιν 
τοις αφικνουμένοις 
εις την του βίου κοινωνίαν;
[διότι ποιοι πράγματι 
ήταν οι εθισμοί (οι συνήθειες) 
ή κάποιος τρόπος 
επιχειρημάτων και συμπεριφορών
ή κάποια λόγου δεινότητα
μέσω της οποίας
ενέπνεαν αυτήν την διάθεση
σε αυτούς που έρχονταν
στην του βίου τους κοινωνία;]

ταύτα γαρ 
πολλοί μεν 
επιθυμήσαντες γνώναι 
των έξωθεν 
επεβάλοντο πολυπραγμονείν, 
ουδέποτε δε 
ουδείς μαθείν ηδυνήθη.
[διότι αυτά 
πολλοί μεν 
επεθύμησαν να γνωρίσουν 
απο αυτούς που ήταν έξω 
[(μη-Πυθαγόρειοι)]
καταβάλλοντες πολλές προσπάθειες 
για αυτόν τον σκοπό, 
ουδέποτε δε
κανείς να μάθει μπόρεσε.]

αίτιον δε 
του διατηρείσθαι 
τας υπέρ τούτων υποθήκας 
το τους Πυθαγορείους υπόστασιν έχειν 
μηδέν τοιούτο ποιείν έγγραφον, 
αλλά δια μνήμης έχειν 
τα παραγγελλόμενα.
[αίτιο δε
της διατήρησης
των υποθηκών τους ήταν 
οτι στους Πυθαγορείους είχε υπόσταση (η αρχή)
τίποτα για αυτό το θέμα να μην κάνουν έγγραφο, 
αλλά με τη μνήμη να έχουν (διατηρημένα)
τα παραγγελλόμενα.] 

Ότι 

ο Πυθαγόρας 
προς τοις άλλοις 
παρήγγελλε τοις μανθάνουσι 
σπανίως μεν ομνύναι, 
χρησαμένους δε τοις όρκοις 
πάντως εμμένειν
και προς τέλος 
άγειν 
υπέρ ων αν τις ομόση πραγμάτων, 
[Ακόμη 
ο Πυθαγόρας, 
κοντά στα άλλα 
παρήγγελλε σε αυτούς που μάθαιναν
σπάνια μεν να ομνύουν (ορκίζονται),
και όταν κάνουν δε χρήση των όρκων, 
να μένουν συνεπείς 
και σε αποτέλεσμα (εκπλήρωση)
να οδηγούν
αυτά για τα οποία πήραν όρκο,]

ουχ ομοίαν απόφασιν ποιούμενος 
Λυσάνδρω τε τω Λάκωνι 
και Δημάδη τω Αθηναίω, 
ων ο μεν 
απεφαίνετο τους μεν παίδας 
δειν εξαπατάν τοις αστραγάλοις, 
τους δε άνδρας τοις όρκοις, 
ο δε 
διαβεβαιούμενος 
ότι δει το λυσιτελέστατον 
ώσπερ επί των άλλων, 
ούτω και επί των όρκων αιρείσθαι  ·
[μη έχοντας ίδια απόφαση (γνώμη) 
με τον Λύσανδρο τον Λάκωνα 
και τον Δημάδη τον Αθηναίο, 
εκ των οποίων ο μεν
αποφαινόταν
οτι τα μεν παιδιά 
πρέπει να εξαπατούμε με τα κότσια,
τους δε άνδρες με τους όρκους, 
ο δε,
βεβαίωνε
οτι στην περίπτωση των όρκων, 
όπως σε όλα τα πράγματα, 
πρέπει να προτιμάται
το επωφελέστερο.]

οράν δε 
τον επιορκήσαντα 
παραχρήμα 
ταυτ' έχοντα 
περί ων ώμοσε, 
τον δ' ευορκήσαντα 
φανερώς 
το ίδιον 
απολλύντα. 
[έβλεπε δε
αυτόν που έχει επιορκήσει
αμέσως 
να εξακολουθεί 
αυτά να έχει
για τα οποία ορκίσθηκε, 
τον δε 
που ευόρκισε 
(τήρησε κάποιο όρκο)
εμφανώς
το δικό του 
να έχει χάσει.]

τούτων γαρ εκάτερος 
ου καθάπερ Πυθαγόρας 
υπεστήσατο τον όρκον είναι 
πίστεως ενέχυρον βέβαιον, 
αλλ' αισχροκερδείας και απάτης 
δέλεαρ. 
[διότι τούτων καθένας
σε αντίθεση με τον Πυθαγόρα
δεν θεωρούσε οτι ο όρκος είναι
πίστης εγγύηση βέβαιη,
αλλ' αισχροκέρδειας και απάτης 
δέλεαρ.]

Οτι 

Πυθαγόρας
παρήγγελε τοις μανθάνουσι
σπανίως μεν ομνύναι,
χρησαμένους δε τοις όρκοις
πάντως εμμένειν.

[Ακόμη 

ο Πυθαγόρας
παράγγελνε σε εκείνους που μάθαιναν
σπάνια μεν να ομνύουν (ορκίζονται),
όταν δε, 

χρησιμοποιούν τους όρκους
πάντως να εμμένουν
(όταν τους χρησιμοποιούν
να μην τους παραβαίνουν).]

Ότι 

ο αυτός Πυθαγόρας
και περί των αφροδισίων εκλογιζόμενος
το συμφέρον παρήγγελλε
κατά μεν το θέρος
μη πλησιάζειν γυναιξί,
κατά δε τον χειμώνα
προσιέναι τεταμιευμένως.

[Ακόμη 
ο ίδιος ο Πυθαγόρας
και περί των αφροδισίων (ερωτικών) σκεπτόμενος,
οτι είναι συμφέρον έλεγε
κατά μεν το θέρος (καλοκαίρι)
να μην πλησιάζεις γυναίκα,
κατά δε τον χειμώνα
να πλησιάζεις "μετρημένα".]

καθόλου
γαρ το γένος των αφροδισίων
υπελάμβανεν είναι βλαβερόν,
την δε συνέχειαν αυτών
τελέως ασθενείας
και ολέθρου ποιητικήν ενόμιζε.

[καθ' όλον (ολικά)
το "γένος" των αφροδισίων (ερωτικών)
εξελάμβανε ως βλαπτικό,
την δε συνέχειά τους (εξακολούθηση)
αίτιο ασθενείας
και ποιητική (δημιουργό) ολέθρου νόμιζε.]

Ότι 

Πυθαγόραν φασίν
υπό τινος ερωτηθέντα
πότε χρηστέον αφροδισίοις
ειπείν,
Όταν εαυτού
θέλης ήττων γενέσθαι.

[Ακόμη 

ο Πυθαγόρας λένε
απο κάποιον όταν ερωτήθηκε
πότε είναι καλό
να ασχολούμαστε με τα αφροδίσια (ερωτικά),
είπε,
«Όταν του Εαυτού
θέλεις κατώτερος να είσαι».
(Όταν θέλεις
να είσαι κατώτερος
απο τον Εαυτό σου).]

Οτι 

οι Πυθαγόρειοι
διήρουν και τας ηλικίας των ανθρώπων
εις τέσσαρα μέρη,
παιδός, νέου, νεανίσκου, γέροντος,
και τούτων εκάστην
έφασαν ομοίαν είναι
ταις κατά τον ενιαυτόν
των ωρών μεταβολαίς,
το μεν έαρ τω παιδί διδόντες,
το δε φθινόπωρον τω ανδρί,
τον δε χειμώνα τω γέροντι,
το δε θέρος τω νέω.

[Ακόμη 

οι Πυθαγόρειοι
διαιρούσαν και τις ηλικίες των ανθρώπων
σε τέσσερα μέρη,
παιδιού, νέου, νεανίσκου, γέροντος
και για κάθε μία απο αυτές
έλεγαν οτι όμοια είναι
με του έτους
των εποχών τις μεταβολές,
την μεν άνοιξη στο παιδί "δίδοντες",
το δε φθινόπωρο στον άνδρα,
τον δε χειμώνα στον γέροντα,
το δε θέρος στον νέο.]

Οτι
ο αυτός Πυθαγόρας
παρήγγελε
προς τους θεούς προσιέναι
τους θύοντας
μη πολυτελείς,
αλλά λαμπράς
και καθαράς
έχοντας αισθήτας,
ομοίως δε
μη μόνον το σώμα
καθαρόν παρεχομένους
πάσης αδίκου πράξεως,
αλλά και την ψυχήν αγνεύουσαν.

[Ακόμη
ο ίδιος ο Πυθαγόρας
έλεγε
προς τους θεούς προσερχόμενοι
οι θύοντες (θυσιάζοντες)
να έχουν όχι πολυτελείς,
αλλά λαμπρές
και καθαρές  

αισθήτες
όμοια δε,
όχι μόνο το σώμα
καθαρό παρέχοντες,
απο κάθε άδικη πράξη,
αλλά (παρέχοντες)
και την ψυχή αγνεύουσα.]

Ότι
ο αυτός απεφαίνετο
τοις θεοίς εύχεσθαι δειν
τα αγαθά τους φρονίμους
υπέρ των αφρόνων  · 
τους γαρ ασυνέτους
αγνοείν τι ποτέ εστιν εν τω βίω
κατά αλήθειαν αγαθόν.

[Ακόμη
ο ίδιος αποφαινόταν
οτι στους θεούς να εύχονται πρέπει
για αγαθά οι φρόνιμοι
υπέρ των αφρόνων  ·    
διότι οι ασύνετοι (ανόητοι)
αγνοούν ποιο είναι στον βίο
το αληθές αγαθό.]

Ότι
ο αυτός
έφασκε δειν εν ταις ευχαίς
απλώς εύχεσθαι ταγαθά,
και μη κατά μέρος ονομάζειν,
οίον εξουσίαν,
ισχύν,
κάλλος,
πλούτον,
τάλλα τα τούτοις όμοια ·  

πολλάκις γαρ
τούτων έκαστον
τους κατ' επιθυμίαν
αυτών τυχόντας
τοις όλοις ανατρέπειν.

[Ακόμη 

ο ίδιος
βεβαίωνε οτι πρέπει στις ευχές
απλώς κάποιος να εύχεται τα αγαθά (γενικώς)
και όχι να τα ονομάζει επί μέρους (ειδικώς),
δηλ.
εξουσία,
δύναμη,
ομορφιά,
πλούτο
και άλλα σε αυτά όμοια ·
διότι πολλές φορές
καθένα απο αυτά,
που δίδεται σε εκπλήρωση
επιθυμιών σε κάποιους,
προκαλεί
ολική ανατροπή.]

και τούτο
γνοίη αν
τις επιστήσας
τοις εν ταις Ευριπίδου Φοινίσσαις στίχοις,
εν οις
οι περί τον Πολυνείκην
εύχονται τοις θεοίς,
ων η αρχή
βλέψας ες Άργος,
έως
εις στέρν' αδελφού τήσδ' απ' ωλένης βαλείν.
ούτοι γαρ
δοκούντες εαυτοίς
εύχεσθαι τα κάλλιστα
ταις αληθείαις καταρώνται.

[Και αυτό
μπορεί κάποιος να εννοήσει,
σκεπτόμενος
πάνω στους στίχους
του Ευριπίδη στις "Φοίνισσες",
στους οποίους
ο Πολυνείκης
εύχεται στους θεούς
των οποίων η αρχή
«βλέπων προς το Άργος»
έως
«στο στέρνο του αδελφού μου
με αυτό το χέρι να χτυπήσω».
Διότι αυτοί,
ενώ νομίζουν οτι οι ίδιοι
εύχονται τα κάλλιστα,
στην πραγματικότητα (αληθώς) καταρώνται.]

Ότι
ο αυτός
πολλά και άλλα διαλεγόμενος
προς βίου σώφρονος ζήλον
και προς ανδρείαν τε
και καρτερίαν,
έτι δε τας άλλας αρετάς,
ίσα θεοίς
παρά τοις Κροτωνιάταις ετιμάτο.

[Ακόμη
ο ίδιος
σε πολλά και άλλα αναφερόμενος
που παρακινούν 

προς ζήλο βίου σώφρονος
και προς ανδρεία τε
και την καρτερία (υπομονή),
ακόμη δε προς τις άλλες αρετές,
ίσα με τους θεούς
απο τους Κροτωνιάτες ετιμάτο.]

Ότι 

ο Πυθαγόρας
φιλοσοφίαν,
αλλ' ου σοφίαν 

εκάλει την ιδίαν αίρεσιν.
καταμεμφόμενος γαρ 

τους προ αυτού κεκλημένους
επτά σοφούς 

έλεγεν, 
ως σοφός μεν ουδείς εστιν άνθρωπος 
ων και πολλάκις δια την ασθένειαν της φύσεως 
ουκ ισχύων πάντα κατορθούν, 
ο δε ζηλών τον του σοφού 
τρόπον τε και βίον 
προσηκόντως αν 
φιλόσοφος ονομάζοιτο.
[Ακόμη 

ο Πυθαγόρας 
φιλοσοφία,
αλλ' όχι σοφία
ονόμαζε την δική του διδασκαλία. 
μεμφόμενος λοιπόν 
τους πριν απο αυτόν λεγόμενους 
επτά σοφούς
έλεγε,
οτι σοφός δεν είναι κανείς 
αφου ειναι άνθρωπος, 
και πολλές φορές 
απο την αδυναμία της ανθρώπινης φύσης 
δεν έχει ισχύ να κατορθώσει τα πάντα, 
ο δε ων
ζηλωτής του σοφού 
και στον τρόπο και στον βίο, 
είναι ταιριαστό
να καλείται φιλόσοφος.]

Αλλ' όμως 

τηλικαύτης προκοπής γενομένης 
περί τε Πυθαγόραν αυτόν 
και τους μετ' εκείνον Πυθαγορείους 
και τοσούτων αγαθών αίτιοι γενόμενοι 
ταις πόλεσιν, 
ούτοι 
τον πάντα τα καλά 
λυμαινόμενον φθόνον 
ου διέφυγον ·  
[Αλλ' όμως 
τέτοιας προκοπής γενομένης
του ίδιου του Πυθαγόρα
και των
μετά απο εκείνον Πυθαγορείων
και παρ'ό,τι τόσων αγαθών έγιναν αίτιοι
για τις πόλεις,
αυτοί 
τον τα πάντα τα καλά 
λυμαινόμενο φθόνο 
δεν διέφυγαν · ]

ουδέν γαρ, 
οίμαι, 
των παρ' ανθρώποις καλών 
ούτω συνέστηκεν 
ώστε μηδεμίαν αυτώ φθοράν τε 
και διάλυσιν γεννήσαι 
τον πολυετή χρόνον.
[γιατι ουδέν,
νομίζω,  
απο τα μεταξύ των ανθρώπων καλά
δεν έχει συσταθεί, 
που να μην του γεννήσει 
καμμία φθορά
και διάλυση
ο πολυετής χρόνος.]

Ότι 

Κροτωνιάτης τις 
Κύλων όνομα, 
τη ουσία και δόξη 
πρώτος των πολιτών, 
επεθύμησε Πυθαγόρειος γενέσθαι. 
ων δε χαλεπός 
και βίαιος τον τρόπον, 
έτι δε στασιαστής τε και τυραννικός, 
απεδοκιμάσθη. 
[Ακόμη 
κάποιος Κροτωνιάτης 
με όνομα Κύλων, 
σε περιουσία και δόξα
πρώτος των συμπολιτών του, 
επιθύμησε να γίνει Πυθαγόρειος. 
ων δε ευτελής άνθρωπος 
και βίαιος στους τρόπους, 
ακόμη δε στασιάζων και τυραννικός, 
αποκλείστηκε.]

παροξυνθείς ουν 
τω συστήματι των Πυθαγορείων, 
εταιρείαν μεγάλην συνεστήσατο, 
και διετέλει πάντα 
και λέγων και πράττων 
κατ' αυτών.
[παροξυσμένος (οργισμένος)  λοιπόν
εναντίον του συστήματος των Πυθαγορείων, 
και συστήνοντας μεγάλη "εταιρεία" 
και διατελούσε πάντα 
και έλεγε και έπραττε 
εναντίον τους.]

Ότι 

Λύσις ο Πυθαγόρειος 
εις Θήβας της Βοιωτίας 
γενόμενος διδάσκαλος Επαμινώνδου, 
τούτον μεν τέλειον άνδρα προς αρετήν κατέστησε, 
και πατήρ αυτού θετός εγένετο δι' εύνοιαν.
[Ακόμη  
ο Λύσις ο Πυθαγόρειος 
στη Θήβα της Βοιωτίας 
γινόμενος δάσκαλος του Επαμεινώνδα,
αυτόν μεν τέλειο άνδρα κατά την αρετή κατέστησε,
και έγινε θετός πατέρας του 
απο την εύνοια που του είχε.]

ο δε Επαμινώνδας 
της τε καρτερίας και λιτότητος 
και των άλλων αρετών 
εκ της Πυθαγορείου φιλοσοφίας 
εναύσματα λαβών, 
ου μόνον Θηβαίων, 
αλλά και πάντων των κατ' αυτόν 
επρώτευσεν. 
[ο δε Επαμινώνδας 
της καρτερίας, 
και λιτότητας 
και των άλλων αρετών 
απο την Πυθαγόρεια φιλοσοφία 
αφού έλαβε τα εναύσματα, 
όχι μόνο μεταξύ των Θηβαίων, 
αλλά και μεταξύ 
όλων των συγχρόνων του
επρώτευσε.]

[...] 

Δια την μεταγραφήν
την νεοελληνικήν απόδοσιν
και τον σχολιασμόν,
Παλιγγίνης Ελευθέριος - HecarΧος HellΕυθερεύς  
✩☿Z =))=IΦI=((= S☿✩
✩∞ΙΑΟ∞✩
✩∞ΚΡΣ∞✩
✩☿Z =))=IΦI=((= S☿✩

(Υ.Γ.: παρακαλούνται οι αντιγραφείς 
να παραπέμπουν στην σελίδα 
που βρίσκουν κάθε κείμενο
διότι γίνονται ανανεώσεις)

1 σχόλιο:

Σχολιάστε, ρωτήστε, προτείνετε: