Αθηναγόρας Ελευθερίου
(1869 - 1942)
(Μητροπολίτης Παραμυθίας και Φιλιατών)
[(τα έλεγε καλά,
παραδόξως)]

Ο Δελφικός Τρίπους

[...]

Εκτός του Διονύσου ταυτιζομένου, ως είδομεν, τω Απόλλωνι ουδείς των άλλων μεγάλων θεών είχε τόσα κοσμητικά επίθετα ως ο Φοίβος Απόλλων, ο Εκάεργος, ο Αργυρότοξος, ο Λαοσώος, ο Εκατηβελέτης άναξ, ο Χρυσάορος, ο Εκαταίος, ο Τελφούσιος, ο Αφήτωρ, ο Λυκιγενής, ο Ξυνός, ο Τριόπιος και Τριποδιλάλος, ο δια 350 και πλέον ονομάτων γνωριζόμενος. Εξ όλων δε των θεών μόνος ο Απόλλων και η αδελφή αυτού Άρτεμις-Εκάτη-Σελήνη, φέρουσιν ονόματα σύνθετα εκ του τρία, διότι και αυτή καλείται Τρικρία, Τρισσοκάρηνα, Τρίμορφος, Τριαύχην, Τριοδία, Τρίτορος, Τρίγληνος, Τριγλωχίνη και Τριγλωθίνη. Αν δε η Αθηνά λέγηται Τριτογέννητος, Τριτωνίς, Τριγένεια και Τριτώνια, τούτο προέρχεται εκ του οτι ο υποτιθέμενος τόπος της γεννήσεως αυτής ευρίσκετο περί την Τρινακρίαν. Δια τον λόγον δε οτι ο Ποσειδών ενομίζετο ως μετά την Γαίαν πρώτος Κυρίαρχος της Νήσου Τρινακρίας δια τούτο πολλάκις συνεταυτίζετο προς τον Απόλλωνα, και είχε και ούτος ως σύμβολον αυτού την Τρίαιναν, το όπλον το έχον τρεις, προεξοχάς, τρία κοντάρια, τρεις οβελούς, τρεις κάμακας, δι' ο και επευφημείτο Αγλαοτριαίνης, Ευτριαίνης, Χρυσοτριαίνης και Τριαινοκράτωρ.

Επικρατεί μεταξύ των σοφών η γνώμη οτι η λατρεία του Απόλλωνος εισήχθη εις την Ελλάδα μόλις 2.000 έτη προ Χριστού, προελθούσα εκ του Ινδικού Καυκάσου, ή εξ Αιγύπτου, Βαβυλώνος, Θράκης, Καρίας, Φοινίκης και καθεξής.

Ουδέν τούτου αναληθέστερον.

Εις τας 2.000 έτη ας προστεθή έν έτι 0, ας διπλασιασθή το αρχικόν 2, και τότε μόνο [(προκύπτει 220.000)] θα δυνηθώμεν να προσεγγίσωμεν εις την αληθή ηλικίαν του προαιωνίου τούτου Ελληνικού θεού, όστις δεν είναι θεός επείσακτος και οθνείος, αλλά γηγενής θεός της Ελληνικής και Προελληνικής Χώρας.

[(το έντονον είναι εκ του χειρογράφου)]

Ο Φθα και ο Ρα και Ώρος των Αιγυπτίων, ο μέγας Θεός της Ηλιουπόλεως, ο Βάαλ και ο Βελίαρ της Γραφής, ο Άδωνις, ο Μωλώχ, ο Χαμώς, ο Βηλ, ο Αβέλιος και Βέλενος, ο Ίνδρας, ο Ορμούσδης, ο Μίθρας, ο Σίεγφριδ, ο Απέλλων ή Aplu πάντες ούτοι και οι τούτων όμοιοι θεοί των διαφόρων Εθνών είναι απομιμήματα του Ελληνικού Θεού του Υπερίωνος Ηλίου, του «πατρώου» θεού Απόλλωνος, την λατρείαν του οποίου προ μεγάλων χιλιετηρίδων, οι Προέλληνες, ο τολμηρός Θαλασσοπόρος και Θαλασσοκράτωρ Λαός, ο Πρόγονος των Φοινίκων και Τυρίων και Σιδωνίων και Καρίων και Πελασγών, μετέφερον εις Αίγυπτον, Λιβύην, Αιθιοπίαν, Ινδίας, Ιταλίαν, Γαλλίαν, Βρεττανίαν, Γερμανίαν, Περσίαν, Βαβυλώνα και εις όλον τον Κόσμον.

ο Θεός των Αποικιών,
ο Θεμελιωτής των πόλεων,

ο «ΑΡΧΗΓΕΤΗΣ»
ο «ΟΙΚΙΣΤΗΣ»

ως επωνυμείτο και επιστεύετο.

Φοίβος γαρ 
αεί πολίεσσι 
φιληδεί κτιζομέναις. 

Αυτός δε θεμέλια 
Φοίβος υφαίνει.

Διά τούτο και προσέδιδον αυτώ την μορφήν Δελφίνος,

«δέμας δελφίνι εοικώς»,
«ειδόμενος δελφίνι».

και Δελφίνιον εκάλουν αυτόν ως διατρέχοντα τας θαλάσσας και μεταφέροντα τους αποίκους.

[...]

Ήτο ιερώτατος ο Δελφικός Τρίπους και πάντες οι εγγίζοντες αυτώ έδει να ώσι καθαροί «Εκάς οι βέβηλοι». 


Διά τούτο και όταν προσήλθον εις Δελφούς απεσταλμένοι των Συβαριτών ζητούντες να εξαγνισθή η πόλις των δια τον φόνον κιθαρωδού τινός εν τω ναώ της Ήρας, ο θεός διέταξεν αυτούς μετά αγανακτήσεως και αποτροπιασμού να απομακρυνθώσι του ιερού αυτού Τρίποδος, δι' ου ούτως εξήγγελλε τους ανθρώπους:


«Διός νημερτέα βουλήν».
(Ύμνος Απόλλωνος 132.)


Υπάρχει παράστασις εξεικονίζουσα τον Απόλλωνα φέροντα τρίποδα επί κεφαλής αυτού, και ετέρα παριστώσα αυτόν καθήμενον επί πτερωτού τρίποδος διολισθαίνοντα ήρεμα επί της κορυφής των κυμάτων και ακολουθούμενον υπό σμήνους δελφίνων των συνοδών αυτού.


Άλλη αναπαράστασις του τρίποδος, ιερά του Απόλλωνος, ήτο και το τρίγωνον «το Δέλτα το μυστικόν».

Εν τη Πυθαγορείω Φιλοσοφία το ισόπλευρον και ισογώνιον τρίγωνον το «εντελές τρίγωνον» απετέλει ως γνωστόν, σημαντικόν μέρος της Τετρακτύος, ήτις ουκ εστιν η τετράς, αλλά το μυστικόν του Δημιουργού όνομα,


«εξ ου κίνησιν αΐδιον έσχεν 
η αθάνατος ψυχή».


Παρά Λακεδαιμονίοις ετιμάτο ξόανον του Απόλλωνος «Τετράωτον» λεγόμενον, ωτ δε εβραϊστί σημαίνει «γράμμα» δια το είναι ίσως τον Απόλλωνα Θεόν της Μαντικής, Ιατρικής, Μουσικής, Τοξοτικής.


«Εγώ δε πειράσομαι», λέγει ο Σωκράτης, «ο γε μοι φαίνεται. Ου γαρ εστίν ό,τι αν μάλλον ήρμοσεν όνομα, εις εν, τέτταρσι δυνάμεσι ταις του Θεού, ώστε πασών εφάπτεσθαι, και δηλούν τρόπον τινά Μουσικήν και Μαντικήν και Ιατρικήν και Τοξοτικήν».
(Πλάτων, «Κρατύλος») 


Ουχί άσχετον επίσης προς τον τρίποδα τον Δελφικόν και το Τρίγωνον, δύναται να θεωρηθή και το αινιγματώδες εκείνο Ε ή ΕΙ των Δελφών, το οποίον αείποτε απησχόλησε τους σοφούς και το οποίον εσήμαινε το μυστικόν και άρρητον όνομα του Θεού.


Ανέκειτο δε το Ε τούτο εν Δελφοίς τριπλούν, Χρυσούν, Χαλκούν, Ξύλινον «το πρώτον και παλαιότατον», νομιζόμενον ως ανάθημα των Επτά Σοφών της Ελλάδος. 

[...]

Είναι δε σημαντική η μαρτυρία του Ηροδότου γράφοντος περί των Πελασγών, των αρχαίων κατοίκων της Ελλάδος, οτι οι θρησκευόμενοι ουδεμίαν επωνυμίαν ή όνομα Θεών ανέφερον · «επωνυμίην δε ουδέ όνομα εποιεύντο ουδενί αυτών». Και μόνον όταν ηρώτησαν το μαντείον της Δωδώνης, εδέχθησαν τα διάφορα ονόματα αυτών. «Και μετά χρόνον εχρηστηριάζοντο περί των ουνομάτων εν Δωδώνη, ει ενέλωνται τα ουνόματα απο των βαρβάρων ήκοντα, ανείλε δε το μαντείον χράσθαι» (Ηροδότου Β. 52). Δια τούτο και το Δελφικόν ΕΙ δεν φαίνεται άσχετον προς την ιδέαν ταύτην σημαίνον τον «όντως όντα Θεόν».

Ο Πλούταρχος εν τη πραγματεία αυτού περί του Ε εν Δελφοίς είναι σαφέστατος: 

«Αλλ' έστιν, λέγει, αυτοτελής του Θεού προσαγόρευσις και προσφώνησις άμα τω ρήματι τον φθεγγόμενον εις έννοιαν καθιστάσα της του Θεού δυνάμεως, ο μεν γαρ Θεός έκαστον ημών ενταύθα προσιόντα, οίον ασπαζόμενος προσαγορεύει το γνώθι σαυτόν, ο δη του χαίρε ουδέν μείον εστίν. Ημείς δε πάλιν αμειβόμενοι τον Θεόν ει φαμέν, ως αληθή και αψευδή και μόνην μόνω προσήκουσαν την του προσαγόρευσιν αποδιδόντος. Τι ουν όντως ον έστι: Το αΐδιον και αγέννητον και άφθαρτον, ω χρόνος μεταβολήν ουδέ εις επάγει ·  αλλ' έστιν ο Θεός, χρη φάναι, και έστι κατ' ουδένα χρόνον, αλλά κατά τον αιώνα τον ακίνητον και άχρονον και ανέγκλιτον και ου πρότερον ουδέν εστιν, ουδ' ύστερον, ουδέ μέλλον, ουδέ παρωχημένον, ουδέ πρεσβύτερον, ουδέ νεώτερον ·  αλλ' εις ων τω νυν το αεί πεπλήρωκε, και μόνον εστί το κατά τούτον όντως ον, ου γεγονός, ουδ' εσόμενον, ουδέ αρξάμενον, ουδέ παυσόμενον. Ούτως ουν αυτόν δει σεβόμενους ασπάζεσθαι και προσαγορεύειν ει εν, ου γαρ πολλά το θείον εστίν, ως ημών έκαστος εκ μορίων διαφορών εν πάθεσι γινομένων ·  αλλ' εν είναι δει το ον, ώσπερ ον το εν ... αλλά γε τω Ε το τω γνώθι σαυτόν έοικέ πως αντικείσθαι και τρόπον τινά πάλιν συνάδειν ·  το μεν γαρ εκπλήξει και σεβασμώ προς τον Θεόν ως όντα δια παντός αναπεφώνηται, το δ' υπόμνησίς εστι τω θνητώ της περί αυτόν φύσεως και ασθενείας». 

Ο θαυμάσιος Πλούταρχος ιερεύς του Θεού Απόλλωνος διατελών, ηδύνατο να μας χαρίση την υψηλήν ταύτην θεολογίαν, επεξηγών το εν Δελφοίς Ε ή ΕΙ, εκλαμβάνων αυτό ως αντιφώνησιν προς τον Θεόν εκ μέρους των πιστών. Και εν ταις ημετέραις Λειτουργίαις τοιαύται εκφωνήσεις συνήθως απευθύνονται προς τον Θεόν:

Συ ΕΙ ο αγιασμός ημων,
Οτι Άγιος ΕΙ,
Οτι αγαθός ΕΙ,
Οτι ελεήμων και φιλάνθρωπος ΕΙ.

Δια τους μεμυημένους Ζευς, Ποσειδών, Άδης και Απόλλων ήσαν έν και το αυτό πρόσωπον, είς και ο αυτός Θεός, το μυστικόν όνομα του οποίου ήτο Ιαώ.

Εις τινά μυηθέντα μεν, μη κατανοήσαντα όμως κατά βάθος το μυστήριον, δια τούτο δε και ύστεροβούλως επερωτήσαντα το μαντείον, ο θεός απήντησε αυστηρώς μεν, αποκαλυπτικώτατα όμως.

Όργια μεν δεδαώτας εχρήν νηπενθέα κεύθειν · 

εν δ' απάτη παύρη σύνεσις και νους αλαπαδνός.
Φράζεο τον πάντων ύπατων Θεόν, έμενναι Ιαώ :
Χείμαντι μεν Α
ΐδην,
Δία δ' είαρος αρχομένοιο,
Ηέλιον δε θέρεως,
μετοπώρου δ' αβρόν Ίακχον.

(Μακροβίου Satur. I.)

Ο Ιαώ δε ούτος υπό των Λατίνων εκαλείτο Ιανός «Θεός των θεών», «Ύπατος Θεός», ταυτιζόμενος με τον Απόλλωνα. «Εισίν τον Ιανόν τον αυτόν είναι λέγουσιν και Απόλλωνα», «τον Ιανόν τινες Ήλιον δεικνύναι επεχείρησαν».
(Μακροβίου Satur. I.)

Λέγει δε και ο Διόδωρος ο Σικελιώτης:

«Παρά δε τοις Ιουδαίοις Μωϋσήν, τον Ιαώ επικαλούμενον Θεόν, προσποιήσασθαι τους νόμους αυτώ διδόναι».

Περί του Ιαώ και Κλήμης ο Αλεξανδρεύς γράφει:

«Ατάρ και το τετραγράμματον όνομα του μυστικόν, ο περιέκειτο οις μόνοις το άδυτον βάσιμον ην. Λέγεται δε Ιαού, ο μεθερμηνεύεται ο ων και ο εσόμενος ·  ναι μην και καθ' Έλληνας Θεός όνομα τετράδα περιέχει γραμμάτων». και επιπροστίθησιν: «τον γαρ πατέρα και ποιητήν τούδε του παντός ευρείν τε έργον και ευρόντα εις πάντας εξειπείν, αδύνατον ·  ρητόν γαρ ουδαμώς εστιν, ως τ' άλλα μαθήματα, ο φιλαλήθης λέγει Πλάτων». 
(Διοδώρου Α. 94.)

Και πράγματι παρά τοις Εβραίοις, οίτινες μόνοι εξ όλων των λαών μέχρι τέλους ετήρησαν την αληθή περί του Θεού ιδέαν [(τώρα θα σου έλεγα κάτι δυσάρεστο, αλλά έχε χάρη που διασώζεις άλλα στοιχεία και αλλού συμφωνούμε)] το έντιμον και θαυμαστόν όνομα του Θεού Γιαχβέ ή το τετραγράμματον Γιάχ όπερ ήτο δια τον Ιουδαίον το φρικωδέστερον των θείων ονομάτων, και το μονόγραμμα της θρησκείας του, το διακριτικόν του απο των αλλογενών γνώρισμα, εγράφετο μεν, ουδέποτε όμως εξεφωνείτο, πλην άπαξ του ενιαυτού εις τα Άγια των Αγίων υπό μόνου του Αρχιερέως:

«Μόνοις τοις ώτα και γλώσσαν σοφία καθαρμένοις θέμις ακούειν · άλλω δε ουδενί το παράπαν ουδαμού».
(Κωνσταντίνου Καλλινίκου Μ. Οικονόμου του Οικ. Θρόνου. Εισαγωγή εις τον Ι. Ψαλτήρα σελ. 107. Φίλωνος Ιουδαίου Γ. Βιβλίον. Βίος Μωϋσέως.)

το  ανεκφώνητον δε τούτο τετραγράμματον ήτο γεγραμμένον επί του χρυσού πετάλου του Αρχιερέως.

Και ταύτα μεν παρά τοις αρχαίοις Έλλησι και Ιουδαίοις. Αλλά και εν τοις Χριστιανικοίς Ναοίς αείποτε ην και έστι εν χρήσει τοιούτον μονόγραμμα, εν οις υπεράνων της μυστικής Τραπέζης ζωγραφείται μέγας οφθαλμός εν τριγώνω μετά της επιγραφής «Ο Ων», όπερ ουδέν άλλο εστίν η το θαυμαστό και έντιμον όνομα του Γιάχ, το Δελφικόν ΕΙ. Αλλά μήπως τούτο είναι εκ συμπτώσεως; Ουχί βεβαίως.

Συμπτώσεις άλλαι υπάρχουν και συμπτώσεις μάλιστα έκπαγλοι ·  το τρίγωνον όμως συνημμένον πάντοτε μετά του μονογράμματος του θείου ονόματος δεν είναι σύμπτωσις.


[...]

3 σχόλια:

  1. σαυτον τον χαμο που βιωνουμε ποσοι κατανοουν μελετουν προβαλουν τα νοητηκα αλματα που μασ χαρηζησ......πανα252

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Το Μυστήριο του εν Δελφοίς "Ε" σε μία… Καρκινική Επιγραφή!

    Read more: http://www.to-parakseno.gr/2013/10/blog-post_6859.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Το Μυστήριο του εν Δελφοίς ¨ E ¨ σε μία… καρκινική Επιγραφή!
    Διαβάστε μία ενδιαφέρουσα άποψη σχετική με "το ¨Ε¨, το εν Δελφοίς" και το "Γνώθι Σαυτόν":

    https://skydrive.live.com/view.aspx?cid=E39B50D7D9EA3235&resid=E39B50D7D9EA3235%21121&app=WordPdf

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Σχολιάστε, ρωτήστε, προτείνετε: