ΟμηρΙκά
ΟνειρΙκά

 Εναρκτική Τελεία Θεουργία
Ιλιάς & Οδύσσεια  
Ήλιος: Αvατολή & Δύση 

Παράλληλα


Σημείωμα Εισαγωγικό 

[(Yπό Κατασκευήν,
Συνεχείς οι Ανανεώσεις 
με όσα σχετικά έχω γράψει κατά καιρούς 
σε φόρουμ και στο facebook)]

 Ι. Θεωρία & Πράξις, Τέλεσις
Το σημείωμα αυτό ξεκινά κάπως παράδοξα. Με μια ερώτηση:  Καταγράφει ο Ποιητής (Δημιουργός) ιστορία; Και αν "όχι", τί ακριβώς κάνει; Σε αυτό θα απαντήσει ο Αναγνώστης στο τέλος της Eισαγωγής. 

Ο κόσμος του Ομήρου περιλαμβάνει δύο βασικούς χώρους, τον Όλυμπο -που δεν είναι το όρος- και το έδαφος που ζουν οι θνητοί άνθρωποι. 

Αυτά τα δύο περιβάλλοντα, που κάπου γεφυρώνονται, και όσα περιέχονται σε αυτά, έχουν πολλαπλές ανακλάσεις και διαφορετικές εκδηλώσεις ανά "επίπεδο" και ειδικό "σημείο επιπέδου", την ακριβή θέση που κάποιος τοποθετείται και εστιάζει.

Στον καμβά του σημαντικότερου πολέμου και της γνωστότερης επιστροφής στην πατρίδα, υφαίνεται με τη ροή του ιστού -της σαΐτας, του ενεργειακού βέλους- δηλ. με την ιστορία των Επών, πλέκεται και δομείται όλη η Μυθολογία, με άλλα λόγια όλος ο Θόλος -Ήλιος, Σελήνη, Αστερισμοί, Πλανήτες- και η Γη, με το υλικό τους και τα γεγονότα τους. Χαράζει (ξημερώνει), και υλοποιείται η ενέργεια στην τελική της δομή σε αυτό το σημείο χρόνου και άλλων "διανυσμάτων", θεατή σε αυτή τη θέση (για τον νου που τη βλέπει).

Σε αυτό το σύμπαν, οι Θεοί -όπως οι Πλανήτες που έχουν τα Ονόματά τους ή Δυνάμεις τους που περιέχουν τους ίδιους, τις Ιδέες και το Πνεύμα τους, σε μικρογραφία, όπως είναι οι πλανητικές επιδράσεις- μπορούν να έρχονται απο τον Όλυμπο στο έδαφος κατά βούληση, ως "Νοότητες" (οντότητες νοός) για να πληροφορήσουν -σε Όραμα, Όνειρο, Έμπνευση, Καθοδηγώντας- ή για να πράξουν κάτι, "συνήθως" επηρεάζοντας και αλλάζοντας την ζωή των ανθρώπων. 

Ενώ οι άνθρωποι μπορούν να αναληφθούν στον Όλυμπο μόνο αφού επιτύχουν πράγματα στο έδαφος, ταλαιπωρηθούν και διακριθούν ακολουθώντας τις Οδηγίες των Θεών και αναλόγως της διανοητικής, πνευματικής και ηθικής τους ποιότητας και των επιλογών τους, φτάνοντας τουλάχιστον σε επίπεδο Ήρωα.

Η λέξη ΜΥΘΟΛΟΓΙΑ ενέχει τουλάχιστον ηχητικά, την λέξη Θόλος και την λέξη Γη. Και Θόλος εννοείται ο Ουράνιος.

"Όλυμπος" σημαίνει Ολόλαμπρος, κυριολεκτικά. "Ολολάμπων". Και το βουνό, φυσικά, δεν ανταποκρίνεται στην σημασία αυτή. Την Ημέρα εννοείται ο Ουρανός με τον Ήλιο, και την Νύχτα ο Ουρανός με την Σελήνη, τους Πλανήτες και τα Αστέρια. Aλλά ακόμη και τότε, εάν κάποιος αφού æθερο-πλοηγηθεί στο "μαύρο μελάνι" διασχίζοντάς το, επιλέξει ένα Αστέρι και πλησιάσει σε αυτό ενορατικά/πνευματικά μεγενθύνοντάς το, έχει "πάλι" έναν Ήλιο.

Έτσι λοιπόν έχουμε τους δύο αυτούς κόσμους, τον έναν να είναι ο Ουρανός με τον Ήλιο και τα Άστρα, και τον άλλο να είναι η Γη

Και σε θέση ανθρώπου, τους έχουμε ως (1) Εαυτό Σοφίας χαρακτηριζόμενο απο Διάνοια και Πνεύμα, και ως (2) θνητή προσωπικότητα με τις εγωιστικές υλιστικές επιδιώξεις.

Η έλευση των Αγγελιαφόρων του Ολύμπου, του Θεού Ερμού και της Θεάς Ίριδος, αλλά και άλλων Θεών στους Ήρωες και ΗμίΘεους κυρίως για πληροφόρηση και καθοδήγηση, στην χριστιανική έκδοση έχει μετατραπεί σε Αρχάγγελο που αναγγέλλει -επικείμενες γεννήσεις, κλπ- ή δίνει οδηγίες (αντιγράφει πρόγραμμα). Και εδώ υπενθυμίζεται οτι ο Θεός Ερμής έχει φτερά σε πόδια και κεφάλι, ενώ η Θεά Ίριδα είναι ακριβώς όπως οι Αρχάγγελοι. Επί πλέον το φυτό Κρίνος λέγεται και Ίρις, συνεπώς είναι εμφανές πώς έγινε ο συσχετισμός. Επειδή ο Γαβριήλ στο σενάριο αυτό έχει αντικαταστήσει την Ίριδα, τον παριστούν να κρατάει και φυτό Ίριδα, δηλ. Κρίνο. Αυτό το θέμα ξαναθίγεται προς το τέλος της παρούσης εισαγωγής.

Aυτό που περιγράφει ο Όμηρος, είναι η Λειτουργία του Συμπαντικού και προσωπικού Νου, καθώς και οι πράξεις των ανθρώπων. 

Οι Θεοί -Ιδέες και Νόμοι και Άρχοντες- υπάρχουν σε πολλά επίπεδα και σε πολλές θέσεις.  

Μία Θέση τους είναι η πλανητική, και γι' αυτό όπως σημειώθηκε ήδη, οι Πλανήτες έχουν Ονόματα Θεών. Τα Επτά βασικά κέντρα στο σώμα του ανθρώπου αντιστοιχούν στους Επτά παραδοσιακά διαχειριζόμενους, προγραμματιζόμενους πλανήτες στην Θεουργία (Ήλιος, Σελήνη και 5 σημερινοί πλανήτες). Είναι το ίδιο σε άλλη θέση. Και σε άλλες παραδόσεις αντικαθίστανται απο Ονόματα Αρχαγγέλων. Και αλλού απο άλλα Ονόματα.

Το ίδιο πράγμα μπορεί να λεχθεί δυνητικά με άπειρους τρόπους, δηλώνοντας το ίδιο μεν, με μικρή διαφορά δε -πχ άλλη "στάθμη"-. Θυμηθείτε πόσα ονόματα έχει η ίδια Θεότητα στην ελληνική παράδοση.

Ακριβώς όμως όπως στο ηλιακό σύστημα υπάρχουν περισσότεροι πλανήτες απο Επτά, και το ίδιο ισχύει και για τα μεγάλα Κέντρα-Σφαίρες, έτσι εξελισσόμενος ο άνθρωπος σε ανώτερα επίπεδα Φώτισης, μπορεί να περάσει μετά τον έλεγχο της Επτάδας πλανητών, στον έλεγχο και περισσότερων, συνεπώς να υπάρχουν και άλλοι πλανήτες-σφαίρες-τσάκρας στο προσωπικό του ηλιακό σύστημα. Εννεάδα... Δωδεκάδα... και όπου φτάσει. ..."Απειράδα".

Οπότε ενορατικά στον Νου του, με ανοιχτά μάτια μπροστά απο τα υλικά αντικείμενα, ή με κλειστά μάτια "ψάχνοντας" προς τα επάνω, υπάρχει ένα αντιστοίχων σωμάτων, ηλιακό σύστημα. 

Το ΣύνΟλον ή (Συν)Παν είναι η Μονάδα, ενώ σε άλλα επίπεδα έχουμε Διαίρεση και Θεματική εξειδίκευση σε υπο-Μονάδες και αρχίζουν τα άλλα Ονόματα με τις επί μέρους ιδιότητες, και αυξημένη ειδική Ισχύ ανά τομέα (αντιστοιχία ανά πλανήτη και ανά κέντρο σώματος και "αστερισμό" εγκεφάλου).

Οι Ιδέες του Πλάτωνα (*), τα Θεία Πνεύματα, ανήκουν στο ΣύνΟλον, στο ΣύνΠαν, και ως μέρη του που είναι οι άνθρωποι, υπάρχουν "αντιγραμμένα" - κατοπτρισμένα - διοχετευμένα - προβλημένα ολογραμματικά και έσω-"φρακταλικά" και σε εκείνους. 

Κάθε τί, δεν είναι μόνο μέσα στο μυαλό και την υπόλοιπη μονάδα του ανθρώπου, είναι και εκεί αφού αντεγράφη απο έξω. Όπως ο άνθρωπος είναι όλο το Σύμπαν σε μικρογραφία. Και γεννήθηκε/αντεγράφη μέσα στο Σύμπαν. Δεν συνέβη ανάποδα. 

Άλλο εάν μετά ο άνθρωπος επανα-δομεί το Σύμπαν στο μυαλό του με τις σκέψεις τα βιώματα τις γνώσεις και τις θεωρίες του. Το μετατρέπει και το εξελίσσει, το προσαρμόζει στο "εδώ" και στο "τώρα", στον χρόνο και την ακριβή θέση του. 

Πρώτα το Σύμπαν γεννά τον άνθρωπο εντός του, και μετά εκείνος γεννά το Σύμπαν εντός του. Σε μία δεύτερη γέννηση, και γένεση (διαφορετικά).   
 _ _ _ 
(*) Πλάτων :  πλατύ μέτωπο -και σύμπαν- και πλατύ στέρνο -"μεγάλη καρδιά"-.

O Όμηρος μας υπενθυμίζει, μαζί με όλους τους συνεχιστές του, την αντικειμενική Έννοια των Θεών. Όπως του Δία ως Ηγετικής και Πατρικής Θεότητας, Διοικητικής στο ΣύνΟλον των επί μέρους Θεοτήτων που είναι ΣύνΕδροι στον Όλυμπο - Ήλιο.

Απο το εσωτερικό του, οπου είναι όλοι μαζί, αλληλεπιδρούν, συ--σκέπτονται και λαμβάνουν αποφάσεις, και ακολούθως αναλόγως του θέματος που "του ανήκει", ο αρμόδιος Θεός εκδηλώνεται στους Πλανήτες του ηλιακού συστήματος, και στο έδαφος-βυθό στον άνθρωπο στα αντίστοιχα κέντρα σώματος και εγκεφάλου. Είναι ταυτόχρονα και ά-χρονα πολλαπλώς εκδηλούμενοι.

Η συγκεκριμένη Θεότητα που εκτελεί την απόφαση της ΣυνΕδρίασης, απο τον Όλυμπο Ήλιο εκδηλώνεται, είτε στέλνοντας εκ μέρους της ως μεταφορέα ή εφαρμοστή οδηγιών, έναν Αγγελιαφόρο του Πυρήνα, τον Ερμή ή την Ίριδα, είτε διαφορετική προσωρινή δομή, "Νοότητα", που με τον κατάλληλο προγραμματισμό και την αρμόδια φόρτιση αποτελεί αντίγραφό της ίδιας σε σμίκρυνση, έχει τις Ιδιότητες και Δυνάμεις της Θεότητας, οπότε βλέπουμε, όπως και καταγράφεται στα αρχεία, να κατεβαίνει το ίδιο το Όνομα. Η Θεότητα όμως που πήρε την απόφαση, και την εκτελεί, παραμένει στην Έδρα, και στον Θρόνο της. 

Ο Άγγελος ή ΑρχΆγγελος -Άγγελος της Αρχής, του Ονόματος- είναι ο εκπρόσωπος (όλων) και αντιπρόσωπος (ενός) που έχει σταλεί απο την ειδική αυτή υπο-Δομή του ΣυνΌλου, για να επιτελέσει κάτι. Είναι μικρό αντίγραφο αυτής της Θεότητας -που δεν φεύγει ποτέ απο τον Θρόνο της στην Τροχιά της (ούτε μπορεί ούτε θέλει)-, για να εκτελέσει Κώδικα στο σημείο - στόχο.

Όταν και εφόσον ένας άνθρωπος σε κάποια στιγμή της ζωής του κατακτήσει ένα Μέσο και προς Επάνω επίπεδο Φώτισης, τότε έχει έρθει και έχει μονιμοποιηθεί, έχει Γεννηθεί και Θρονιστεί στο Κρανίο-Σύμπαν-Όρος-Λόφο-Σπήλαιό του, ο Απόλλων ο ΜουσΗγέτης, με όλη την Εννεάδα και "Απειράδα" της Έμπνευσης. Είναι πλέον ο ίδιος αντίγραφο του Ηλίου, και όλοι οι Θεοί είναι συνειδητά, αντιληπτά στον Νου και στο σώμα του. 

Επιπλέον έχει γεννηθεί η Αθηνά στο Κορυφαίο Κέντρο του, την Πόλη του Άνω Άκρου του. Εσωτερικά εκείνη βρίσκεται στον Νουν του, ενώ ο ίδιος έχει γεννηθεί στο Σπήλαιον, και έχει το Κρανίο της Μεδούσης Γοργούς στην Καρδιά του. Και εξωτερικά, έχει Καρφωθεί ως Προμηθεύς απο τον Ήφαιστο, στον Λόφο του Καυκάσου (ο όρος δηλώνει την καύση, κρανίο που καίγεται απο πυρ και ηλεκτρισμό). Έχει αναληφθεί στον Όλυμπο, όπως όλοι οι ΗμίΘεοι και λοιποί ΘεοΠοιημένοι ΘεΆνθρωποι. Ο άνθρωπος είναι πλέον ο Διόνυσος, ένα με τον Πατέρα Δία, αφού έχει ολόκληρος ο Πυρήνας αντιγραφεί εντός του. Ή εάν είναι γυναίκα, είναι η Κόρη (Περσεφόνη). Αυτό μετατράπηκε στους χριστιανούς ως: "Εγώ και ο Πατέρας μου είμαστε Ένα".     

Επικουρικά:
Εάν μετατραπεί η λέξη "Όλυμπος" στη λογική των ΦιλοΣοφικών τρόπων (του Πλάτωνος, Πλουτάρχου και άλλων), με αλλαγή του Υ και διπλασιασμό του ήχου του, προκύπτει: 


<=> Ο Λ Υ Μ Π Ο Σ 
<=> Ο Λ Ι Μ Π Ο Σ 
<=> Ο Λ Ι Ι Μ Π Ο Σ
<=> Ο Ι Λ Ι Ο Σ ΜΠ 
<=> Ο Η Λ Ι Ο Σ ΜΠ 
<=> Ο Η Λ Ι Ο Σ Β 
<=> Ο (Β) Η Λ Ι Ο Σ

Με αποκατάσταση της σημερινής ορθογραφίας, και με το Β σε αντικατάσταση της σημείωσης της προφοράς "δασείας". "Ίσως" απο το Βήλιος προκύπτει και ο "Βήλος", με συγχώνευση του Ι και Ο.

(Με το <=> δηλούται μετατροπή γράμματος ή/και αναγραμματισμός.)

Εδώ θα υπενθυμιστεί πως η επικρατέστερη θεωρία "θέλει" τα ΟμηρΙκά παλαιότερα να γράφονταν εκτός απο "βουστροφηδόν" και με άλλη γραφή, -και με λιγότερα γράμματα, αφού τα σημερινά "διπλά" και άλλα δεν υπήρχαν-, συνεπώς και με άλλη... "ορθογραφία".

Ο Αναγνώστης θα πρέπει να έχει κατά νουν οτι η ισχύουσα και αποδεκτή "ορθογραφία" διαφοροποιείται ανά περιοχή και εποχή, ανά σημείο χρόνου και στιγμή χώρου, σε Συμφωνία με τις συμπαντικές αλλαγές, γενέσεις, παύσεις, αυξομειώσεις, μετακινήσεις, μεταθέσεις, μεταμορφώσεις, περιφορές και περιστροφές, που εξαιτίας του Νόμου της Συμπάθειας-Ομοιοπάθειας, οδηγούν μεταξύ άλλων γεγονότων και αλλαγών συνθηκών και σε διαφοροποιήσεις στις διαλέκτους και την γραφή τους. Ακριβώς έτσι υπάρχουν αλλαγές και στον γενετικό κώδικα, συνεπώς και στις διανοητικές δυνατότητες των ανθρώπων -αφου απο εφαρμογή αυτού του κώδικα dna προκύπτει το υλικό μέρος του οργανισμού και ο εγκέφαλος-.

Ο Κώδικας μεταμορφώνεται, μα δουλεύοντάς τον αντίστροφα, ή με τις κατάλληλες -ένΝομες- αλλαγές, καθένας έχει ξεκλείδωμα εννοιών, και ο κατάλληλος αστερισμός διαρρέεται απο ρεύμα ως κύκλωμα, ή Σφραγίδα, και υπάρχει εκπληκτικό αποτέλεσμα.

Τα ΟμηρΙκά είvαι απολύτως κατανοητά απο όλους τους γνώστες της νεοελληνικής, αρκεί η προσέγγιση να γίνεται σωστά.

Η Ιλιάς και η Οδύσσεια, Ανατολή Ηλίου και Δύση του, αποπειρώνται να διδάξουν, και να περάσουν Συμβολικά και Κωδικά στον Αναγνώστη όλα τα θέματα που προαπαιτούνται της Φώτισης και την υποβοηθούν, κάνοντας κατάλληλη διανοητική "τοποθέτηση", και μετατρέποντας το υποσυνείδητο σε δεκτικό.

Όμως ισχύει οτι όταν κάποιος (1) δεν γνωρίζει και (2) έχει άρνηση ή φόβο, "δεν κινείται" τίποτα. Ή όταν κάποια πράγματα του διδάσκονται λάθος, ξεκινώντας απο μικρή ηλικία. Κάποιος πρέπει να έχει σωστή θεωρία, για να ακολουθήσει η πράξη. Σωστό Κώδικα προγραμματισμού στον εγκέφαλό του, για να βιώσει το αποτέλεσμά του.

Είναι Συμβολικός Λόγος, στον οποίο εν μέρει έχουν βασιστεί και νεότερα σενάρια θρησκειών (βλ. "συμπτωματικές" ομοιότητες με "Καινή Διαθήκη" μέχρι και σε εξελίξεις πλοκής, με τα ίδια γεγονότα, τις ίδιες σκηνές στην ίδια σειρά).

Περνώντας σε ένα επόμενο επίπεδο, γίνεται αντιληπτό πως τα Θεία και Ηρωικά πρόσωπα εικονίζουν Μονάδες και "μηχανισμούς", σε διεργασίες του Συμπαντικού Νου, που παίρνουν τις θέσεις τους ως Ιδέες και στον ανθρώπινο Νου, κέντρων-σπινθηρισμών ενεργοποιουμένων, καθιστώντας τον στην Ιδεώδη λειτουργία του, Εμπνεόμενο ΦιλόΣοφο - Θεουργό.

Τα Έπη αυτά διεξάγονται "μέσα" σε κάθε άξιο άνθρωπο, και επηρεάζουν ελαφρώς ή βαρέως και άτομα του περιβάλλοντός του.

Ο λόγος για Έμπνευση (< εν + Πνεύμα, Πνευματισμό ανώτερο), και Καθοδήγηση, κάτι ξεκάθαρα εμφανές αφού πέραν των μυστικιστικών αναφορών, οι Μεγάλοι Ποιητές και Φιλόσοφοι όπως Όμηρος και Ησίοδος, Σωκράτης, Παλαμάς κ.α' επικαλούνται τις Μούσες και τους Θεούς για να τους Εμπνεύσουν να μιλήσουν για τα Ύπατα ζητήματα. 

"μήνιν αοιδε θεά" ("για την οργή τραγούδησε θεά"), "...μοι έννεπεν, Μούσα" ("σε εμένα πες, Μούσα"). Και ο Ησίοδος το ίδιο κάνει, και όλοι οι Μεγάλοι.

Απαιτούνται (1) αίτημα με Χαρά και Αγάπη και (2) αποδοχή (διαφορετικά πράγματα), για να ξεκινήσει Έμπνευση. Έτσι γίνεται. "Όλα τα χρόνια".

Κατά συνέπεια, δεν πρόκειται για... "λαογραφία" και "ιστορία", ούτε... για "δημοσιογραφία" πρώιμη -σφάλματα εικασίας όπου έχουν περιπέσει πάμπολλοι υλιστικά προσεγγίζοντες-, μα είναι Æθερικά Αρχεία -απο διαίσθηση διακοή και ενοράσεις-, που δευτερευόντως έχουν και κάποιες αντιστοιχίες υλικές, στο χάρτη, σε πρόσωπα και σε γεγονότα, στην Γη, στον Ουρανό, μα και στον Νου του ανθρώπου.

Αυτά τα Θεουργικά λοιπόν, όπως αποδεικνύονται στην εδώ προσέγγιση, δεν τα συμπεριλαμβάνει κάποιος σε... καταγραφή γεγονότων, όπως νομίζουν όσοι μιλούν για τον Όμηρο ως... ιστορικό, αφού το θέμα του είναι άλλο.

Ισχύει οτι οι κατοπτρισμοί είναι πάρα πολλοί, με αντίστοιχες αποκρυσταλλώσεις του Κώδικα. Ενδιαφέρουν όμως, μόνο οι ανώτεροι. Ψάχνοντας κάποιος μπορεί να βρει υλικές... "επαληθεύσεις" αυτού που νομίζει, σε Πόλεις και Άστρα, αλλά αυτό είναι το έλασσον.

Και δεν έχει χρηστική ούτε λειτουργική αξία, απο θέση ενύλου ανθρώπου, για να εξελιχθεί κατά την ΔιάΝοια και κατά το Πνεύμα. Όπως το να λέει -και πολλές φορές, εικάζοντας- "η Ιθάκη είναι εκεί", "η Σχερία-Φαιακία είναι παραδίπλα", "το Ίλιον είναι στο τάδε γεωγραφικό μήκος και πλάτος". ΟΚ, ίσως είναι. Και εκεί. Όμως, αυτό δεν τον οδηγεί στην Τελείωση. Πρέπει να βρεις πού είναι εντός σου. Και πώς "κινείται το γρανάζι", "πώς ενεργοποιείται το κύκλωμα".

Άλλο αν με βάση τις περιγραφές των ΟμηρΙκών έχουν εντοπιστεί χαμένες πόλεις, που θεωρούμε οτι είναι οι αναφερόμενες -που και αυτό εικασία είναι, γιατι όπου και να ψάξει κάποιος, αρχαία θα βρει (!)-. 

Προς την επίτευξη του "Γνώθι σ' Εαυτόν", ώστε να εκκινήσει προσωπική εξέλιξη κατά την ΔιάΝοια και κατά το Πνεύμα, το άτομο πρέπει να ξεκινά με το να εστιάζει στα Έσω και όχι στα Έξω. Το επίκεντρο κάθε σκεπτικού θα πρέπει να είναι πρώτα στον προσωπικό του Μικρόκοσμο και δευτερευόντως στον Μακρόκοσμο. Εσένα ρυθμίζεις και εξελίσσεις πρώτα, ενδυναμώνεσαι, και μετά επηρεάζεις το Παν

Αλλιώς καθένας μένει σε θεωρητικές υποθέσεις, για το τί είναι τί, και λέει ιστοριούλες απλοϊκής σκέψης με ομοίους και παρομοίους του, φθειρόμενος στο χρόνο, περιμένοντας απλώς, να αλλάξει υλικό σώμα. Περνώντας σε ένα άλλο, όμως πάλι υλικό σώμα.

Τα ΟμηρΙκά έπη δηλώνουν και δημιουργούν στον Νου κάτι διαφορετικό, ανώτερο απο απλές υλικές παρατηρήσεις επί χάρτου.

Οι απο-συμβολισμοί και η προσέγγιση αλλιώς, με άλλα μάτια και άλλη "διανοητική τοποθέτηση", οδηγούν αλλού, Άνω και Έσω, καθιστώντας τον άνθρωπο ΦιλόΣοφο-Θεουργό.

Και αυτό είναι το Σημαίνον. Πώς δουλεύουν αυτές οι πληροφορίες, οι εσωτερικές "Νοότητες" (Οντότητες Νοός), οι διεργασίες και οι Πύλες σε κάθε Άξιο, για ΕαυτοΓνωσία και Φώτιση. Μόνο τότε έχουν οντως χρηστική και λειτουργική αξία. Και έχει εκπληρωθεί ο Σκοπός τους.

Πρόσωπα, πόλεις, όρη, λόφοι, θάλασσες, αστραπές και φωτιές, γεγονότα, είναι εντός στον κάθε Αναγνώστη.

Ο πόλεμος για την "Ελένη" -Φωτεινή, Ηλιο-Σελήνη, Φώτιση-, αλλά και την "Πόλη Τροία - Ίλιον": ΑκρόΠολη: πόλη του Άνω Άκρου, Κεφάλι-, και οι ταλαιπωρίες της επιστροφής στην Πηνελόπη και την πατρίδα "Ιθάκη", παρ' ό,τι ως βιβλία είναι δύο, εν τούτοις είναι το ίδιο και συμβαίνουν παράλληλα, ταυτόχρονα αλλά και ά-χρονα, ώστε να βγει η αντίληψη και η ΔιάΝοια του ανθρώπου στο Στέμμα και πάνω απο το Στέμμα. Να γεννηθεί η Αθηνά-Σοφία, απο την Κορυφή της Κάρας του Διός, που σε αυτόν τον Συμβολισμό είναι ο ΘεοΠοιημένος άνθρωπος. Ο Υιός Ηρακλής και Διόνυσος, ως Πατέρας Δίας, σε ένα. Αυτή είναι η κατάληψη της Τροίας, της Πόλης -που αλλού είναι ΕπτάΠυλη ως Θήβα-, και η επιστροφή στο Βασίλειο της Ιθάκης.

Κάπου εδώ σημειώνεται πως στον τίτλο "ΟμηρΙκά" επελέγη να διακρίνεται το Ι ως κεφαλαίο ώστε να "εξωθηθεί" να ψάξει και να πληροφορηθεί ο Αναγνώστης, ή να θυμηθεί, οτι Πατέρας της Πηνελόπης είναι ο Ικάριος (ο Λακεδαιμόνιος), και "απο εκεί" να συσχετίσει κάποια κοινά στοιχεία με την Ελένη ώστε να εννοήσει "ίσως" τον "μηχανισμό" λειτουργίας των συνειρμών και την Σύνθεση που απαιτείται για τα... "ξεκλειδώματα" και την ΔιαΝοητική και Πνευματική πρόοδο.

Απο την κατάληξη -ρικά ισχύει ΡΙΚΑ <=> ΙΚΑΡ

Απο τον Ικάριο ως Όνομα, πάμε και στην Κάρα, την Κεφαλή, το Κρανίο αλλά και την Καρδία -που δεν είναι απλά συναίσθημα αγάπης ή όποιο άλλο, αλλά είναι πρωτίστως Διαισθητικός και ΙδιοΦυής Πυρήνας, είναι το Κέντρον-. Σκέπτεται ως Καρδιά, συναισθάνεται ως Εγκέφαλος. Αυτό είναι ένας Μεγαλεπήβολος Στόχος, ή καλύτερα Ο (!) Μεγαλεπήβολος Στόχος.

Με αλλαγή της σημερινής ορθογραφίας, ο Ικάριος γίνεται και Οικάριος, σχετικός με την λέξη Οίκος, που εδώ είναι βασιλικός, και μας οδηγεί στους Βασιλικούς Οίκους και τις Αυτοκρατορικές Μυητικές Γραμμές, με τα Αξιώματα και τους Τίτλους. Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μεγάλο θέμα. 

Σε ένα άλλο επίπεδο και επόμενη ΜεταΜόρφωση, ο Ικάριος είναι και Υικάριος, ήγουν Υιός της Κάρας. Της Κεφαλής (του Διός). Και όλα αυτά προκύπτουν απο εφαρμογή συγκεκριμένων οδηγιών των ΦιλοΣοφικών αποκωδικοποιήσεων που μας έχουν διασώσει οι Μέγιστοι κατά το Πνεύμα, όπως Πλάτων, Πλούταρχος.

Ίλιον <=> Ήλιον. Ήλιος.
Τροία <=> Τρία. Ι Ι Ι. 


Κηρύκειον.

Οι Τρείς Στήλες -με την κεντρική να εννοείται ή να αποδίδεται συνήθως διαφοροποιημένα- είναι άλλη μία μορφή του Κηρυκείου.

Φίδι - Σκήπτρο - Φίδι
S I S
ή
Ζ Ι ϟ
ή
) Ι (
ή
Ι Ι Ι  

Τρία <=> Τροία.

Δύο αντίθετες και περισσότερο συμπληρωματικές μεταξύ τους Δυνάμεις, Φίδια-Αστραπές, και το Χρυσό Σκήπτρο Σοφίας να τις ελέγχει. 

Όπως σημειώθηκε και στην αρχή, ο ΑρχΆγγελος Γαβριήλ έχει αντικαταστήσει την Θεά Αγγελιαφόρο Ίριδα. Αυτό συμφωνεί με όσα σημειώνουν οι θεωρίες των χριστιανών, οτι "είναι χαριτωμένος" και "εμφανισιακά φέρνει σε γυναίκα". Άγνωστο γιατί το διευκρινίζουν, αφού υποτίθεται στις δοξασίες τους αυτοί γενικώς δεν έχουν φύλο.

Οι δύο άκρες πύλες είναι εισόδου, η κεντρική που λένε "Ωραία", και ουσιαστικά είναι η βασική σκηνή του "θεάτρου", είναι της εξόδου.

Η μία πύλη (πρέπει να) είναι πάντα θετική και η άλλη αρνητική-συμπληρωματική κάτι που μπορεί να αποδοθεί μόνο με την αντίθεση Αρσενικού και Θηλυκού σε Ονόματα και Εμφανίσεις Θεοτήτων, ή με Ήλιο και Σελήνη. Ή με γεωμετρία και άλλα σχέδια που φαίνονται αντίθετα.

Το αντικειμενικό είναι πως ήθελαν στην μία Πύλη των άκρων που είναι σήμερα οι ΑρχΆγγελοι, να αποδίδουν Αρσενικό Θεό, και στην άλλη Θηλυκή Θεά και κάπου τους βγήκε... "ενδιάμεσο" το δεύτερο,  με ολέθρια αποτελέσματα για το υποσυνείδητό τους. Τα οποία μερικώς, περίπου απο τον "Μεσαίωνα" -που ποτέ δεν έληξε- έως σήμερα, υφιστάμεθα και εμείς στην κοινωνία τους.
 

Θέλοντας να αλλάξουν λοιπόν το δίδυμο των Θεών Αγγελιαφόρων του Ολύμπου, Ερμού - Ίριδος, μετέτρεψαν τον Ερμή, σε Μιχαήλ να παίρνει τις ψυχές, να είναι δηλ. ο Ερμής Ψυχοπομπός που τις πάει στον Άδη. Και σε μία δεύτερη αλλαγή, απο την λεκτική ομοιότητα -και μετατροπή- Ίρις <=> Άρης, του πρόσθεσαν και χαρακτηριστικά του Θεού Άρεως κάνοντάς τον με θώρακα και όπλα.

Αποτέλεσμα: στην Αριστερή -"του εισερχομένου"- Πύλη να είναι ο Θεός Αγγελιαφόρος του Ολύμπου, συνδυασμός Θεού Ερμή Ψυχοπομπού με Θεό Άρη, που έχει μετονομαστεί σε Μιχαήλ, και στην Δεξιά Πύλη να είναι η Θεά Αγγελιαφόρος του Ολύμπου Ίρις που έχει μετονομαστεί σε Γαβριήλ. Που λένε και οι ίδιοι οτι "δεν είναι και τόσο άντρας", και κρατάει και το φυτό Ίρις (Κρίνο).

Πυροδοτημένες μαζί οι ενέργειες Θεού -εδώ Ερμού και Άρεως- και Θεάς -εδώ Ίριδος (και λόγω Άρη) και Αφροδίτης- μας δίνουν την αντίθεση, την σύγκρουση και την κίνηση, για να ξεκινήσει ο Τρωικός πόλεμος, μέσα σε κάθε άνθρωπο. 

Να κινηθούν οι αντίθετες και αλληλοσυμπληρώμενες δυνάμεις των 2 Φιδιών του Κηρυκείου, του Yin-Yang... Στα Εγκεφαλικά Ημισφαίρια -Δεξί και Αριστερό, Ήλιο και Σελήνη- και στο σώμα. 

Να συγκρουστούν οι 2 παρατάξεις, Αχαιοί-Τρώες, Θεοί-Τιτάνες, Άγγελοι-ΚακοΔαίμονες... και... Ολύμπιοι/Ελ - Αποστάτες/Ερπετικοί/Νεφελίμ -για να συμπεριλάβουμε και τις... τραγικές αστειότητες, τους τραγελάφους αυτούς- που είναι το ίδιο, αναλόγως της θεωρίας -πληροφοριών μνήμης, διαταραχών και εμμονών- του ανθρώπου, και υπάρχουν ως πεποιθήσεις μόνο στο προσωπικό του σύμπαν, το νοητικό

Τότε, όπως ο Ερμής γίνεται Αιρμής (Air, Αήρ, στοιχείο Πτέρωσης) και απο Αιρμής, καταλήγει Άρης -αυτός που Αίρει, κάνει την Άρση-, έτσι η Ίρις γίνεται Έρις, δίνει το Μήλο που καταλήγει στην Ελένη και ξεκινά ο Τρωικός πόλεμος, σε Καρδιά και Νου. ("Ποια είναι η πιο Ωραία, καθρέφτη;")  

Άρης <=> Άρση.

Έρωτας <=> Αίρωτας, αυτός που Αίρει, σηκώνει, υψώνει, πτερώνει. Υιός του Θεού Άρεως και της Θεάς Αφροδίτης. Βασικός ο Έρωτας στα Ομηρικά... όλα για την Ελένη, την Χρυσηίδα, την Πηνελόπη... 

Με το αίσιο πέρας του Πολέμου, και της Οδύσσειας, που γίνονται παράλληλα, ο κατάλληλος άνθρωπος που μπόρεσε να "τρέξει" το αρχικό πρόγραμμα των ΟμηρΙκών στο σύστημά του, και αφού αναπόφευκτα "ψυχαναλυθεί", βιώνοντάς τα, φτάνει στην (Ε)Αυτογνωσία, στο Γνώθι Σ' (Ε)Αυτόν, και καθίσταται Εμπνεόμενος ΦιλόΣοφος - Θεουργός. 

Με πολλές επί πλέον Δυνάμεις και Ικανότητες συγκριτικά με τον "ακατέργαστο" άνθρωπο, Διανοητικές και Πνευματικές, που παρερμηνεύει τις ιστορίες, τα Σύμβολα και Αρχέτυπα, ως αποτέλεσμα της εκπαίδευσης υπηκόου της οποίας τυγχάνει. Ξέρει τί λέει ο Όμηρος, αλλά όχι τί εννοεί.

Με το παρόν κείμενο, διορθώνονται τα αυτονόητα και καταλήγουμε στα αυταπόδεικτα.  

Το ερώτημα γιατί δημιουργήθηκαν τα Έπη, καίτοι το έχουν όλοι οι άνθρωποι υποσυνείδητα, εν τούτοις καταλήγουν οτι... είναι ιστορική καταγραφή. 

Όμως. Τα Έργα αυτά έχουν δημιουργηθεί για Μυστηριακή Τελεστική χρήση, και αυτό προδίδεται ακόμη και στον αδαή (σχεδόν), απο τις πολλές αναφορές τους στο Κηρύκειον και την Φώτιση, το "Μάτι" και το "Στέμμα", και μάλιστα με διαφορετικούς τρόπους, ... για να το προσέξει σίγουρα ο κατάλληλος άνθρωπος. 

Και όλα αυτά όχι "στα λόγια" και στην θεωρία, αλλά επαληθευμένα και σήμερα αφού με αυτά τα κείμενα δομείται Æθερικός και Νοητικός μηχανισμός και η Οδός που άγει στα Ύπατα. Και πυροδοτούνται νέες αισθήσεις, δυνάμεις και ικανότητες.

Εφόσον κάποιος έχει γνώση οτι υπάρχει αυτή η δυνατότητα -όπως πληροφορείται τώρα-, αλλά χωρίς φόβους και ενάντιες θεωρίες (πχ θρησκόληπτων πιστών-ευπίστων ή υλιστών τεχνοκρατών) που εμποδίζουν τα πάντα. Ο μη-συνειδητός προγραμματισμός είναι όλα.

Εδώ παρατηρείται απο τον Αναγνώστη πρωτοτυπία "μεταφυσικού" σχολιασμού που είτε απο άγvοια είτε απο εγωϊσμούς ("κρατώ τα πάvτα για μέvα") και φόβους ("οι πολλοί δεv καταλαβαίvουν και παρεξηγούv") ουδείς άλλος έχει αποτολμήσει vα εvσωματώσει σε απόδοση τωv Ομηρικώv. 

Αυτά κατά το Θεωρητικόν και Θεουργικόν μέρος.
 
ΙΙ. Μεταγραφή, Επεξεργασία & Σχολιασμός
Κατά την παράλληλη επεξεργασία των Επών, επελέγη αυτά να βγαίνουν με απόδοση και σχολιασμό ανά δύο παραγράφους του πρωτοτύπου (20 και 20 σειρές συν τα εισαγωγικά της αρχής κάθε Ραψωδίας που σημειώνονται "Παραφραστής" και "Επιγραφαί"), σε μικρή εκταση, για καλύτερη αφομοίωση απο τον μη-εξοικειωμένo. 

Επιμονή στην έμμετρη απόδοση δεν έχει πρακτική χρησιμότητα, εφ' όσον παρατίθεται το ίδιο το κείμεvο. Μάλιστα ειvαι ασέβεια ενώ έχεις "έναν" Όμηρο, να κάvεις "εσύ" δίπλα στο κείμενό του "τον ποιητή" ενώ παράλληλα εκτρέπεσαι σε σημασιολογικές ανακρίβειες. 

Δίδεται έμφαση στην ακριβολογία και όχι στα απαράδεκτα προϊόντα των άλλων μεταφραστών (πλην εvός-δύο) που εστιάζοντας στο ποιητικό μέρος "Χάνουν τις σημασίες/ Για vα πετύχουν... oμοιοκαταληξίες" ή ... "ό,τι" θέλουν (βλ. τις εκδόσεις της διδακτέας ύλης, που σε αυτό το μοτίβο και μάλιστα όπως διδάσκεται στα "σχολεία", αποσπασματικά και με παντελή απουσία του πρωτοτύπου, έχει καταστρέψει γεvιές). 

Παρ' ό,τι απο τους προηγούμενους η αρίθμηση τωv Ραψωδιών της Οδύσσειας (μόvο) σημειώνεται με μικρά γράμματα, επελέγη αρίθμηση με κεφαλαία, διότι δεν διαπιστώνεται ισχυρό αίτιο διατήρησης αυτής της παράδοσης.

Η μεταγραφή στο "μονοτονικό" κρίθηκε αναγκαία, επειδή αφ' ενός όταν γράφτηκαν Ιλιάς & Οδύσσεια -όπως και όλα τα π.Χ. κείμεvα- δεv υπήρχαν "τόνοι" και "πνεύματα" (τονισμού/"παρασημαντικής", όχι απο τα άλλα), ενώ απαιτείται τονισμός απλά με οξεία για τον πρακτικό λόγο της σωστής ανάγνωσης κάθε λέξης. 

Kαθώς και αποσκοπώντας το κείμεvο να είvαι πιο κοντά στους νεότερους, που απομακρύνονται απο ό,τι βλέπουν στο πολυτονικό θεωρώντας το παλιό και κουραστικό. Και δικαιολογημένα, εφόσον εκ των πραγμάτων έχουν συνηθίσει την γραφή απλούστερη και το οπτικό τους πεδίο καθαρό πάνω απο τα γράμματα.

Είναι καλύτερο ο άνθρωπος να βλέπει τις αρχαίες διαλέκτους σημειωμένες με τον ακριβή τρόπο αποτύπωσης τους, την ιδιαίτερη γραφή, που χρησιμοποιεί στη ζωή του. Στην περίπτωσή μας, στο μονοτονικό αναπόφευκτα απο το '82. Αλλιώς θεωρεί το κείμενο ξένο, και δεν ασχολείται μαζί του. Σας θυμίζει κάτι; 

Είναι μη-συνειδητός "μηχανισμός". Αυτό θα πρέπει να το εννοήσουν όλοι. Το πολυτονικό δυσκολεύει και απομακρύνει ακόμη και όσους απο τους νεοέλληνες αγαπούν τον ελληνικό πολιτισμό. Όχι η διάλεκτος.

Αντιθέτως η κάθε αρχαία διάλεκτος στο μονοτονικό, έλκει, γιατι ακριβώς έτσι διαβάζει καθένας σημερινά κείμενα, έτσι μαθαίνει τα νέα, έτσι επικοινωνεί, και έτσι κρατά τις σημειώσεις του για όλα τα θέματα. Μονοτονικά. Εκτός ίσως απο όσους έχουν διδαχθεί τα νεοελληνικά στο πολυτονικό, όπως είναι εκείνοι που ήταν μαθητές αρκετά παλιά. Μόνο αυτοί δικαιολογούνται να επιμένουν, για συναισθηματικούς λόγους "ίσως".

Όλα τα αρχαία κείμενα, μέχρι και η... "Καινή Διαθήκη", κεφαλαία άτονα έχουν πρωτο-γραφεί, όπως μπορεί να διαπιστώσει οποιοσδήποτε ψάξει τα παλαιότερα χειρόγραφα... σε αρχεία εικόνας πλέον στο internet. Μετά το 1,000 (!) μ.Χ. οι μεταγραφείς άρχισαν να βάζουν συστηματικά τόνους και πνεύματα στα χειρόγραφα.

Απο αυτό προκύπτει το εξής: Το σημερινό παιδί, αλλά και ο σημερινός ενήλικας, γιατί πρέπει να πιέζεται να μάθει τον Όμηρο και τον Πλάτωνα στο πολυτονικό, και να προκύπτουν συγκρούσεις και προβλήματα απο αυτό, τη στιγμή που ούτε καν οι συγγραφείς των κειμένων αυτών δεν τα έγραψαν έτσι; Βελτιώθηκε η σκέψη απο τα πρωτότυπα στα αντίγραφα, ή υποβαθμίστηκε; Μάλλον το δεύτερο.

Αυτό είναι ένα πολύ μεγάλο ερώτημα. Γιατί με άλλα λόγια, ταλαιπωρούν τον κόσμο προσπαθώντας να του μάθουν πράγματα που (1) δεν χρειάζονται στην κατανόηση των κειμένων αλλά στην προφορά τους ως ... "σημάνσεις" της -ουσιαστικά ο μέτριος γνώστης της νεοελληνικής έχει 70% του κειμένου, και με λίγη προσπάθεια και μικρή αναζήτηση συμπληρώνονται τα κενά και καθαρίζει το νόημα-, και (2) ενώ τα πρωτότυπα ήταν κεφαλαία άτονα;

Σε αυτό έρχεται να απαντήσει ένα θέμα που πρωτοδιατυπώνεται εδώ. Ισχύει οτι το πολυτονικό εμποδίζει την συνειρμική λειτουργία του νου, με τουλάχιστον δύο τρόπους: 

Τρόπος 1. 
Στην πραγματικότητα όλα αφορούν στον νοητικό-æθερικό "προγραμματισμό", Συμπαντικού Νου και προσωπικού νου. Απαιτείται συστηματική και επίμονη μελέτη, αλλά κάποτε εαν κάποιος ασχοληθεί πολύ αρχίζει να καταλαβαίνει τί συμβαίνει. Αλληλοσυσχετίζοντας. Και θέτοντας τους μικρότερους "μηχανισμούς" στις προβλεπόμενες θέσεις του μεγαλύτερου "μηχανισμού". Κινείται το σύστημα αλλιώς. Ανοίγεται νέο σύμπαν.

Eίναι απαραίτητη σχυρή μνήμη, ακαριαία ταχύτητα στα "βήματα" -ο επόμενος συνειρμός να γίνεται πριν ξεχαστούν δεδομένα απο τον προηγούμενο συνειρμό- και διανοητικό επίπεδο άνω του μέσου όρου των ανθρώπων.

Και εδώ είναι που έρχεται να θέσει εμπόδια το πολυτονικό. Διότι. Κατά την ανάγνωση του κειμένου, καθυστερεί τον εγκέφαλο, ενώ διαμορφώνεται η έννοια απο τα γράμματα, με αποτέλεσμα να μην γίνονται ακαριαία οι συνειρμοί που πρέπει. Γιατι καθένας σκέφτεται μαζι με τις έννοιες-σημασίες, και "τί πνευμα και τί τόνο παίρνει" -που ειναι θέμα... "σήμανσης" και προφοράς, και οχι σημασίας/έννοιας.

Ενώ ο ίδιος άνθρωπος, αν γράψει το ίδιο κείμενο απλά με οξεία, κάνει ευκολότερα και πιο γρήγορα τους συνειρμούς. Για την ακρίβεια, μόνο έτσι ξεκινούν. Το πολυτονικό καθυστερεί, και ετσι εμποδίζει να περνάει ο νους ακαριαία στον επομενο συνειρμό. Αποτέλεσμα: οταν η έννοια ειναι λεπτή, ξεχνιέται, διαγράφεται πριν μεταμορφωθεί.

Ο αναγνώστης "εξαναγκάζεται" να θυμηθεί πώς τονίζεται η λέξη, ή αν είναι άγνωστή του λέξη να ανατρέξει σε παλαιότερη εγγραφή μνήμης των κανόνων τονισμού, και έτσι δεν ολοκληρώνεται ποτέ η απαιτούμενη ακολουθία συνειρμών που πρέπει να γίνει γρήγορα, με αποτέλεσμα να μην επιτυγχάνεται η ΣύνΘεση - Πλέξη - Δομή της Νοητικής Æθερίου Πύλης γιατι στο μεσοδιάστημα απο την μία σύναψη στην άλλη, χάνονται δεδομένα.

Τρόπος 2. 
Αναλόγως του τονισμού, έχουμε "κλείδωμα" και περιορισμό σε ένα συγκεκριμένο νόημα, στην σημασία που θεωρούσε ο μεταγραφέας-πολυτονιστής οτι ισχύει. Δηλαδή εξαρτώμαστε εμείς σήμερα, απο το τί καταλάβαινε ο "χ" άνθρωπος, σε μία εποχή μεσαίωνα και βαρβαρότητας που έγινε ο πολυτονισμός. Ακριβώς όπως με την οδική σήμανση, σου λένε "πας εκεί".

Ένα απλό παράδειγμα είναι οτι άλλο τονισμό παίρνει το αρχικό "α" μιας λέξης όταν θεωρηθεί "στερητικό", ενώ άλλον τονισμό όταν θεωρηθεί "εντατικό" - "πολλαπλασιαστικό" της εννοίας που ακολουθεί.

Εδώ να υπενθυμιστεί πως το αρχικό α- δεν είναι πάντα στερητικό, όπως έχουν συνηθίσει οι σύγχρονοι να το θυμούνται. πχ στην λέξη "άκοιτη" σημαίνει "αυτή η οποία κείται στον κοιτώνα". και χρησιμοποιείται συνήθως ως "είναι στο κρεβάτι μαζί με κάποιον άλλο".

Με το κείμενο όπως έχει προκύψει απο τις μεταρρυθμίσεις, ή σκοπίμως ή απο διανοητική και πνευματική ανεπάρκεια των εφαρμοστών της... φαεινής ιδέας, το αποτέλεσμα είναι να καθοδηγείται ο αναγνώστης σε κυριολεκτικές μόνον "αναγνώσεις". Ενώ οι ιστορίες αυτές είναι Θεουργικές. Αφορώσες σε ανώτερες μεταφορές, σε Υψηλό Συμβολισμό.

Αυτό έχει πολλαπλό αντίκτυπο, αρνητικά παρεπόμενα και στη ζωή των ανθρώπων. Έχοντας λάθη στον Κώδικα του προσωπικού νου, εκδηλώνονται λάθη και στη ζωή.

Ένα θέμα που δεν μπορεί να αγνοήσει κάποιος, είναι οτι το κίνημα του "πολυτονισμού" προωθείται περισσότερο απο πιστούς-ευπίστους του "ελληνοχριστιανισμού" σήμερα, που μάλιστα έχουν ταυτίσει με αυτό και τα αρχαία ελληνικά και τα βυζαντινά κείμενα.

Θα πρέπει να σπάσει αυτή η νοοτροπία. Να καταλάβει ο κάθε τέτοιος άνθρωπος -γιατι το Σύμπαν μας είναι κοινό, και τα λάθη στις Ιδέες του ενός επηρεάζουν πολλά και στον άλλο- οτι η θεωρία του είναι λάθος, και μάλιστα να καταλάβει γιατί είναι λάθος, και απο πού αυτό αποδεικνύεται.

Και αυτά δεν είναι "θεωρητικολογία" και "φιλολογία". Έχουν χρηστική αξία και υλοποίηση. Η θεωρία προηγείται της πράξης. Όταν έχεις λάθος κώδικα και εσφαλμένο πρόγραμμα, έχεις και ολέθρια αποτελέσματά τους σε εκδήλωση. Αυτό βιώνουμε στον "μεσαίωνα" του σήμερα.

Το θέμα είναι το εξής, και εδώ θα πρέπει "να σταθεί" και να σκεφτεί καθένας: με αυτόν τον τρόπο έχει υποβαθμιστεί η μη-συνείδητη σκέψη -γιατι οι φιλοσοφικές και θρησκευτικές θεωρίες καλύπτουν αυτόν τον χώρο, υποσυνείδητο/ασυνείδητο-.

Έτσι ο άνθρωπος έχει και τα αποτελέσματα του Κώδικα του εγκεφάλου του, λάθος. Τα βρίσκει στη ζωή του, σε όλα τα θέματα (!). Γιατι κανονικά η λειτουργία του Συμπαντικού Νου πρέπει να αντιγραφεί σωστά στον ανθρώπινο νου. Κάτι που δεν γίνεται με τις διανομές "μεταφυσικής" που δίνουν στους πιστούς-ευπίστους.

Ο Σκοπός είναι να πάψει η θρησκοληψία, και να αρχίσουν να δουλεύουν οι μηχανισμοί του Συμπαντικού Νου, στον ανθρώπινο νου. Έτσι καθίσταται ΦιλόΣοφος - Θεουργός και με πολλή "δουλειά" ΘεοΠοιείται. Όχι... πιστεύοντας την σωστή... πίστη όπως νομίζει κάθε... "ανθρωπάκος" οποιασδήποτε θρησκείας.
,
Οι "πιστοί" σε οποιοδήποτε δόγμα, πρέπει να καταλάβουν οτι έχουν άδικο επειδή οι ιστορίες και οι θεωρίες που πιστεύουν είναι κατώτερες μεταφορές της Μυθολογίας και της Φιλοσοφίας.

Να πάνε στις Πηγές, να φωτιστούν. Αυτό λέει η Λογική και η Έμπνευση. Αυτό που τους διαφημίζουν -και στο οποίο τους έχουν προσηλυτίσει απο μικρή ηλικία- στην συγκεκριμένη... έκδοση, δεν δουλεύει

Και αυτό είναι βασικό κριτήριο. Αν κάτι λειτουργεί ή δεν λειτουργεί.

Και μαζί με τους φόβους και την λάθος προσέγγιση που τους καλλιεργεί η πίστη τους, συνεργεία του πολυτονικού που περιγράφηκε, δεν μπορούν να σκεφτούν μεταφορικά ανώτερα και να καταλάβουν τί λέει κάθε κείμενο.

Στο κείμενο των ΟμηρΙκών, μετά τη μεταγραφή και την απόδοση, σημειώνονται εντός {(  )} φιλοσοφικοί αποσυμβολισμοί, συσχετισμοί και λεκτικές μετατροπές που με βάση τις οδηγίες και τους Νόμους, τους κανόνες των φιλοσοφικών κειμένων "ξεκλειδώνουν" έννοιες, οδηγώντας σε διασυνδεόμενες, με την αλλαγή "ορθογραφίας" ή με προσθαφαίρεση ενός-δύο γραμμάτων, ή με αναγραμματισμούς (Πλάτωνος "Κρατύλος" , "Φαίδρος", κ. α'., Πλούταρχος "Περί Ίσιδος και Οσίριδος", κ.α'.). Σε αυτή τη διαδικασία δίνεται έμφαση στην ίδια σειρά ήχων της λέξης, με ή χωρίς μικρές αλλαγές, και στο τί άλλο αυτή σημαίνει, πέραν της πρώτης κυριολεκτικής ανάγνωσης.

Έτσι προκύπτει σύνθεση μονάδων και ομάδων με κοινά ή παρόμοια χαρακτηριστικά, και αναζητώνται τα σημεία που κινείται "μηχανισμός", και υπάρχει πολλαπλή σύναψη και "συνάρτηση". Κάπως έτσι οποιοσδήποτε το πρωτοπαρατηρήσει αυτό, επαληθεύει οτι βρίσκεται "σε καλό δρόμο". Είναι κάτι που αντικειμενικά δουλεύει και σήμερα.

Όπου "και", αντικαθίσταται απο "&" για να παραπέμπεται ο αvαγvώστης στο Άπειρον ∞.

Αυτά, ... περνάμε στο εκ μεταφοράς Æθερικό Αρχείο του Ομήρου- δηλ. όλων ημών των δεσμίων (ομήρων).

Παλιγγίνης Ελευθέριος - HecarΧος HellΕυθερεύς
✩☿ Z ≡)))≡IΦI≡(((≡ ϟ ☿✩
✩∞ΙΑΟ∞✩
✩∞ΚΡΣ∞✩
✩☿ Z ≡)))≡IΦI≡(((≡ ϟ ☿✩


OμηρΙκών Τάξις :


 [συνεχίζεται...]


1 σχόλιο:

Σχολιάστε, ρωτήστε, προτείνετε: