Πλάτωνος
Φαίδρος

{Σε αυτόν
τον Διάλογο του Πλάτωνος,
ο Σωκράτης

• αρχικά επιτίθεται στους
εγωιστικά φερόμενους,
οι οποίοι εδώ εκπροσωπούνται απο τον...
Φαίδρο (φαιδρό),

μετά ομιλεί
περί του Δαιμονίου του
δηλ. της Θείας ΕμΠνεύσεώς του,
και των σημάτων/σημείων εκδήλωσης της, 

• και αναφέρεται στην Ψυχή,
και στα γνωρίσματα
εκδήλωσής της
στο φυσικό σώμα,
όταν εγκαθίσταται Τελικά, το ενισχυμένο Πνεύμα,
και κάθε φορά που ανανεώνεται
... "φυτρώνουν και μεγαλώνουν φτερά"
και έχει φαγούρα και κάψιμο στο δέρμα.
-αυτό για όποιον κατάλαβε-}


[ΣΚΖ' α']
[Σωκράτης]
ώ φίλε Φαίδρε,
ποί δή και πόθεν;
[ώ φίλε Φαίδρε,
που δε (πηγαίνεις)
και απο πού (έρχεσαι); ]

[Φαίδρος]
παρά Λυσίου,
ώ Σώκρατες,
τού Κεφάλου,
[απο τον Λυσία,
ω Σωκράτη,
του Κεφάλου, ]

πορεύομαι δε
προς περίπατον
έξω τείχους ·
[πηγαίνω δε
για περίπατο
έξω απο το τείχος · ]

{ο Διάλογος
είναι σαφής
εξ αρχής.}

συχνόν γαρ
εκεί διέτριψα χρόνον
καθήμενος εξ εωθινού.
[πολύ λοιπόν
εκεί πέρασα χρόνο
καθήμενος απο το πρωϊ.]

[ΣΚΖ' β]
τω δε σω
και εμώ εταίρω
πειθόμενος Ακουμενώ
κατά τας οδούς ποιούμαι
τους περιπάτους ·
φησί γαρ ακοπωτέρους είναι
των εν τοις δρόμοις.
[στον δε δικό σου
και δικό μου φίλο
υπακούοντας
τον Ακούμενο,
στις οδούς κάνω τους περιπάτους,
αφού λένε οτι είναι λιγότερο κουραστικοί
απο τους περιπάτους στους δρόμους.]

{δίδαγμα: στις Οδούς 
και όχι στους δρόμους.}

{προσοχή και στα Ονόματα.
Λυσίας, Κέφαλος, Ακούμενος.
=> Λύση, Κεφάλι, Ακοή.}

[Σωκράτης]
καλώς γαρ,
ώ εταίρε,
λέγει.
ατάρ Λυσίας ην,
ως έοικεν,
εν άστει.
[καλά βεβαίως,
ω φίλε,
λέει.
μα ο Λυσίας ήταν,
ως φαίνεται,
στο άστυ. ]

{Εδώ ο Φαίδρος 
διαβάζει έναν
ασήμαντο λόγο,
που όμως εμφανίζει στον Σωκράτη
για... περισπούδαστο.}

{...}

[Φαίδρος]
τι σοι φαίνεται,
ω Σώκρατες,
ο λόγος;
ουχ υπερφυώς
τα τε άλλα
και τοις ονόμασιν
ειρήσθαι;
[Πώς σου φαίνεται,
ω Σωκράτη,
ο λόγος;
όχι τέλεια
και κατά τα άλλα
και κατά τα ονόματα
σωστός; ]

[ΣΛΔ' δ']
[Σωκράτης]
δαιμονίως μεν ουν,
ω εταίρε,
ώστε με εκπλαγήναι.
[δαιμόνια μεν λοιπόν,
ω φίλε,
ώστε εξεπλάγην.]

και τούτο
εγώ έπαθον δια σε,
ω Φαίδρε,
προς σε αποβλέπων,
[και αυτό
εγώ έπαθα για σένα,
ω Φαίδρε,
σε εσένα βλέποντας, ]

οτι εμοί εδόκεις
γάνυσθαι υπό του λόγου
μεταξύ
αναγιγνώσκων ·
[γιατι μου φάνηκες
να φωτίζεσαι απο τον λόγο
ενδιάμεσα
διαβάζοντας · ]

ηγούμενος γαρ σε
μάλλον
ή εμέ επαΐειν
περί των τοιούτων
σοι ειπόμην,
και επόμενος
συνεβάκχευσα μετά σου
της θείας κεφαλής.
[θεωρώντας οτι εσύ
καλύτερα
απο εμένα γνωρίζεις
σχετικά με αυτά
εσένα ακολούθησα,
και ακόλουθος
συν-βάκχευσα μαζί σου
την Θεϊκή κεφαλή σου.]

[Φαίδρος]
είεν ·
ούτω δη
δοκεί παίζειν;
[έστω ·
έτσι δε
θεωρείς παίζουμε; ]

[Σωκράτης]
δοκώ γαρ σοι
παίζειν
και ουχί εσπουδακέναι;
[μα φαίνομαι σε σένα
να παίζω
και όχι να μελετώ σοβαρά; ]

[ΣΛΔ' ε']
[Φαίδρος]
μηδαμώς,
ω Σώκρατες,
αλλ' ως αληθώς ειπέ
προς Διός φιλίου,
[καθόλου,
ω Σωκράτη,
αλλα για την αλήθεια πες
προς Διός {προς Θεού} Φιλίου, ]

οίει αν τινα έχειν
ειπείν άλλον
των Ελλήνων
έτερα τούτων μείζω
και πλείω
περί του αυτού πράγματος;
[θεωρείς όντως
πως κάποιος άλλος απο τους Έλληνες
μπορεί να πει
περισσότερα και σημαντικότερα
απο αυτά
για αυτό το πράγμα;]

[Σωκράτης]
τι δε;
και ταύτη δει
υπ' εμού τε και σου
τον λόγον επαινεθήναι,
[τι δηλαδή;
και εδώ πρέπει
απο εμένα και εσένα
ο λόγος να επαινεθεί, ]

ως τα δέοντα ειρηκότος
του ποιητού,
αλλ' ουκ εκείνη μόνον,
οτι σαφή και στρογγύλα,
και ακριβώς 
έκαστα των ονομάτων 
αποτετόρνευται;
[λες και τα δέοντα (πρέποντα) λέχθηκαν
απο τον ποιητή,
αλλά όχι μόνο γι' αυτό,
αλλά και επειδή σαφή και στρογγυλά,
και με ακρίβεια 
κάθε ένα απο τα ονόματα
έχουν βγει απο τον τόρνο; ]

[ΣΛΕ' α']
ει γαρ δει,
συγχωρητέον χάριν σην,
επεί εμέ
γε έλαθεν
υπό της εμής ουδενίας ·
[διότι εάν πρέπει,
συγχωρητέος ας είναι στη δική σου χάρη,
γιατι σε εμένα
βέβαια διέλαθε (ξέφυγε)
απο την δική μου ανυπαρξία · ]

τω γαρ ρητορικώ αυτού
μόνω τον νουν προσείχον,
τούτο δε ουδ' <αν> αυτόν ώμην Λυσίαν 
οίεσθαι ικανόν είναι.
[διότι το "ρητορικό" του μόνο
με τον νου μου πρόσεχα,
απο αυτό δε
θεώρησα
οτι ούτε ο ίδιος ο Λυσίας
θεωρεί τον εαυτό του
ικανοποιημένο.]

{...}

[Σωκράτης]
τούτο εγώ σοι
ουκέτι οιός τ' έσομαι πιθέσθαι ·
[σε αυτό εγώ με εσένα
δεν θα μπορέσω πλέον να συμφωνήσω · ]

παλαιοί γαρ
και σοφοί άνδρες τε
και γυναίκες
περί αυτών ειρηκότες
και γεγραφότες
εξελέγξουσί με,
εάν σοι χαριζόμενος συγχωρώ.
[γιατι παλιοί
και σοφοί άνδρες
και γυναίκες
που για αυτά έχουν μιλήσει
και γράψει
θα με ελέγξουν
(κριτικάρουν - κατηγορήσουν),
εάν "σου χαριστώ" και σε συγχωρήσω. ]

[ΣΛΕ' γ']
[Φαίδρος]
τίνες ούτοι;
και πού συ
βελτίω τούτων ακήκοας;
[ποιοί αυτοί;
και πού εσύ
καλύτερα απο αυτά άκουσες;]

[Σωκράτης]
νυν μεν ούτως
ουκ έχω ειπείν ·
[τώρα μεν έτσι
δεν έχω να πω · ]

δήλον δε
οτι τινών ακήκοα,
ή που Σαπφούς της καλής
ή Ανακρέοντος του σοφού
ή και συγγραφέων τινών.
[έκδηλο (εμφανές) δε
οτι απο κάποιους τα άκουσα,
ή απο την Σαπφώ την καλή (ωραία)
ή απο τον Ανακρέοντα τον σοφό
ή και απο κάποιους συγγραφείς.]

πόθεν δη τεκμαιρόμενος λέγω;
πλήρές πως,
ω δαιμόνιε,
το στήθος έχων
αισθάνομαι
παρά ταύτα
αν έχειν ειπείν έτερα
μη χείρω.
[απο πού λοιπόν
συμπεραίνοντας ομιλώ;
γεμάτο,
ω δαιμόνιε,
το στήθος έχοντας
αισθάνομαι οτι δεν μπορώ
εκτός απο αυτά που έχω πει
να πω και αλλα χειρότερα.]

οτι μεν ουν
παρά γε εμαυτού
ουδέν αυτών εννενόηκα,
ευ οίδα,
συνειδώς
εμαυτώ αμαθίαν ·
[διότι μεν
οτι απο τον εαυτό μου
τίποτε απο αυτά δεν κατάλαβα,
καλά γνωρίζω,
έχοντας συνείδηση
της δικής μου αμάθειας · ]

[ΣΛΕ' δ']
λείπεται δη
οίμαι
εξ αλλοτρίων ποθέν 
ναμάτων δια της ακοής
πεπληρώσθαί με δίκην αγγείου.
[απομένει δε
νομίζω
(το ενδεχόμενο) απο κάποιων άλλων
τα ύδατα
δια της ακοής
να γέμισα σαν αγγείο.]

υπο δε νωθείας αυ
και αυτό τούτο επιλέλησμαι,
όπως τε και ώντινων ήκουσα.
[απο δε ανοησία μου
και αυτό επιλησμόνησα,
το πως και απο ποιούς τα άκουσα.]

{...}

[Σωκράτης]
άγετε δη,
ω Μούσαι,
είτε δι' ωδής είδος λίγειαι,
είτε δια γένος μουσικόν το Λιγύων
ταύτην έσχετ' επωνυμίαν,
[ελάτε δε,
ω Μούσες,
που είτε απο την φωνή σας την καθαρή,
είτε απο το το μουσικό σας γένος
των Λιγύων
αυτήν έχετε την επωνυμία, ]

[ΣΛΖ' β']
"ξύμ μοι λάβεσθε" του μύθου,
ον με αναγκάζει ο βέλτιστος
ουτοσί λέγειν,
ίν' ο εταίρος αυτού,
και πρότερον 
δοκών τούτω
σοφός είναι,
νυν έτι
μάλλον δόξη.
["μαζί με εμένα αναλάβετε" τον μύθο,
τον οποίο με αναγκάζει
ο βέλτιστος (καλύτερος)
στα λόγια
ώστε ο φίλος του,
που νόμιζα οτι γι'αυτά τα θέματα
είναι σοφός,
τώρα ακόμη
περισσότερο να δείξει/δοξαστεί (φανεί).]

{Αλλά εννοεί και "νομίσει".
Τον ειρωνεύεται και εδώ.}

{...}

ατάρ,
ω φίλε Φαίδρε,
δοκώ τι σοί,
ώσπερ εμαυτώ,
θείον πάθος
πεπονθέναι;
[άρα,
ω φίλε Φαίδρε,
φαίνομαι σε εσένα,
σαν ο εαυτός μου,
απο θείο πάθος
να κατέχεται; ]

[Φαίδρος]
πάνυ μεν ούν,
ω Σώκρατες,
παρά το ειωθός
εύροιά τις σε είληφεν.
[πολύ μεν λοιπόν,
ω Σωκράτη,
παρά το σύνηθες
κάποια ευγλωττία σε έπιασε.]

[Σωκράτης]
σιγή τοίνυν
μου άκουε.
[Με σιγή λοιπόν
εμένα άκου.]

[ΣΛΗ' δ']
τω όντι γαρ
θείος έοικεν 
ο τόπος είναι,
ώστε εάν άρα
πολλάκις νυμφόληπτος
προϊόντος του λόγου γένωμαι,
μη θαυμάσης ·
[όντως
θείος δείχνει
ο τόπος να είναι,
ώστε εάν
πολλές φορές νυμφόληπτος 
κατά το λόγο μου γίνω,
μη θαυμάσεις · ]

τα νυν γαρ
ουκέτι πόρρω
διθυράμβων
φθέγγομαι.
[γιατι τα όσα τώρα
λέω
δεν απέχουν πολύ
απο διθυράμβους.]

[Φαίδρος]
αληθέστατα
λέγεις.
[αληθέστατα
λες.]

[Σωκράτης]
τούτων μέντοι
συ αίτιος.
αλλά τα λοιπά άκουε ·
ίσως γαρ καν
αποτράποιτο το επιόν.
[αυτών μεν
εσύ είσαι αίτιος.
αλλά τα υπόλοιπα άκουσε·
γιατι ίσως αργότερα
αποτραπεί η έμπνευση.]

ταύτα μεν ουν
θεώ μελήσει,
ημίν δε 
προς τον παίδα
πάλιν τω λόγω ιτέον.
[για αυτά λοιπόν
ο θεός θα επιμεληθεί,
εμείς δε 
στο θέμα του νεαρού
πάλι ας επιστρέψουμε.]

{...}

[Φαίδρος]
νυν δε δη,
ω Σώκρατες,
τι αποπαύη;
[τώρα δε,
ω Σωκράτη,
γιατί σταμάτησες;]

[ΣΜΑ' ε']
[Σωκράτης]
ουκ ήσθου,
ω μακάριε,
οτι ήδη
έπη φθέγγομαι
αλλ' ουκέτι διθυράμβους,
και ταύτα ψέγων;
[δεν κατάλαβες,
ω μακάριε,
οτι εδώ και καιρό
επικά μιλάω
αλλά όχι ποιώντας διθυράμβους
αλλά αυτά ψέγοντας (κατηγορώντας); ]

εάν δ'
επαινείν
τον έτερον άρξωμαι,
τι με οίει
ποιήσειν;
[εάν δε
να επαινώ
τον άλλο ξεκινήσω,
τι με φαντάζεσαι
να κάνω;]

αρ' οίσθ'
ότι υπο των Νυμφών,
αις με
συ προύβαλες
εκ προνοίας,
σαφώς ενθουσιάσω;
[άραγε γνωρίζεις
οτι απο τις Νύμφες
απέναντι στις οποίες
εσύ με τοποθέτησες
απο πρόνοια,
σαφώς θα ενθουσιαστώ
(θειοκαταληφθώ); ]

λέγω ουν
ενί λόγω
οτι όσα
τον έτερον λελοιδορήκαμεν,
τω ετέρω
ταναντία τούτων
αγαθά πρέσεστιν.
[λέω λοιπόν
με μια λέξη
οτι για όσα
τον έναν κατηγορήσαμε,
στον άλλον
τα ενάντια αυτών
θετικά υπάρχουν.]

και τι δει
μακρού λόγου;
περί γαρ
αμφοίν
ικανώς είρηται.
[και γιατί χρειάζεται
μακρύς λόγος;
σχετικά
και με τους δύο
ικανά (πολύ) έχουμε μιλήσει.]

[ΣΜΒ' α']
και ούτω δη ο μύθος
οτι πάσχειν προσήκει αυτώ,
τούτο πείσεται ·
[και έτσι λοιπόν λέει ο μύθος (λόγος) μου,
εκείνο που ταιριάζει σε αυτόν να πάθει,
αυτό και θα πάθει · ]

καγώ
τον ποταμόν τούτον διαβάς
απέρχομαι
πριν υπό σου
τι μείζον αναγκασθήναι.
[και εγώ
τον ποταμό αυτό περνώντας
φεύγω
πριν απο εσένα
σε κάτι βαρύτερο αναγκαστώ.]

[Φαίδρος]
μήπω γε,
ω Σώκρατες,
πριν αν το καύμα παρέλθη.
[μην φεύγεις,
ω Σωκράτη,
πριν το καύμα (η ζέστη) περάσει.]

ή ουχ οράς
ως σχεδόν ήδη
μεσημβρία ίσταται
η δη καλουμένη σταθερά;
[ή δεν βλέπεις
οτι σχεδόν ήδη
είναι μεσημβρία (μεσημέρι),
αυτή που καλείται σταθερά;]

αλλά περιμείναντες
και άμα
περί των ειρημένων
διαλεχθέντες,
τάχα επειδάν αποψυχή ίμεν.
[αλλά περιμένοντας
και μαζί
περί των λεχθέντων
μιλώντας,
τάχιστα μόλις ψυχράνει θα φύγουμε.]

{...}

[Σωκράτης]
ηνίκ' έμελλον,
ωγαθέ,
τον ποταμόν διαβαίνειν,
[όταν επρόκειτο,
αγαθέ,
τον ποταμό να περάσω, ]

[ΣΜΒ' γ']
το δαιμόνιόν τε
και το ειωθός σημείον
μοι γίγνεσθαι
εγένετο
[το δαιμόνιο
και το συνηθισμένο σημείο
{σήμα παρουσίας του}
που γίνεται σε εμένα
έγινε]

-αεί δε
με επίσχει
ο αν
μέλλω πράττειν-
[-πάντοτε δε
με εμποδίζει
απο εκείνο
που θέλω να πράξω-]

και τινα φωνήν έδοξα
αυτόθεν ακούσαι,
ή με ουκ εά απιέναι
πριν αν αφοσιώσωμαι,
ως δη τι ημαρτηκότα
εις το θείον.
[και κάποια φωνή θεώρησα
απο εκεί οτι άκουσα,
η οποία δεν με αφήνει να φύγω
πριν εξαγνιστώ,
σαν να έχω κάνει κάποιο αμάρτημα
εναντίον του θείου.]

ειμί δη ούν
μάντις μεν,
ου πάνυ δε σπουδαίος,
αλλ' ώσπερ
οι τα γράμματα φαύλοι,
όσον μεν
εμαυτώ μόνον ικανός ·
[είμαι δε λοιπόν
μάντης μεν,
όχι πολύ δε σπουδαίος,
αλλ' όπως
οι στα γράμματα αδύναμοι,
τόσο μεν
για τον εαυτό μου μόνο ικανός · ]

σαφώς ουν
ήδη μανθάνω 
το αμάρτημα.
[σαφώς λοιπόν
ήδη εννοώ 
το αμάρτημα.]

ως δη τοι,
ω εταίρε,
μαντικόν γε τι
και η ψυχή ·
[έτσι δε σε εσένα (λέω),
ω φίλε,
είναι κάτι μαντικό
και η ψυχή · ]

εμέ γαρ
έθραξε μεν τι
και πάλαι
λέγοντα τον λόγον,
και πως εδυσωπούμην
κατ' Ίβυκον,
μη τι παρά θεοίς
[γιατι εμένα
τάραξε μεν κάτι
και πριν
όταν έλεγα τον λόγο,
και υποπτευόμουν
όπως έλεγε ο Ίβυκος,
μήπως για κάτι στους θεούς ]

[ΣΜΒ' δ']
αμβλακών
τιμάν
προς ανθρώπων
αμείψω ·
["αμαρτάνοντας
με τιμές
απο τους ανθρώπους
αμειφθώ · "]

νυν δ'
ήσθημαι το αμάρτημα.
[τώρα δε
εννόησα το αμάρτημα.]

{...}

ταύτη τε ουν
ημαρτανέτην
περί τον έρωτα,
[εδώ λοιπόν
αμαρτήσατε και οι δύο
για τον έρωτα, ]

[ΣΜΓ' α']
έτι τε
η ευήθεια αυτοίν
πάνυ αστεία,
το μηδέν υγιές
λέγοντε
μηδέ αληθές
σεμνύνεσθαι ως τι όντε,
ει άρα ανθρωπίσκους τινάς
εξαπατήσαντε ευδοκιμήσετον
εν αυτοίς.
[ακόμη και
η ανοησία αυτών (των δύο λόγων)
είναι πολύ αστεία,
αφού ενώ ουδέν υγιές
λένε
και ουδέν αληθές,
υπερηφανεύονται
σαν να είναι κάτι ανώτερο,
όπως θα μπορούσαν
εάν βεβαίως
κάποιους ανθρωπίσκους
εξαπατώντας,
αποκτούσαν αξία
για εκείνους.]

εμοί μεν ουν,
ω φίλε,
καθήρασθαι ανάγκη ·
[για εμένα λοιπόν,
ω φίλε,
υπάρχει ανάγκη κάθαρσης · ]
 

έστιν δε
τοις αμαρτάνουσι
περί μυθολογίαν
καθαρμός αρχαίος,
ον Όμηρος μεν ουκ ήσθετο,
Στησίχορος δε.
[είναι δε
για τους αμαρτάνοντες
στην μυθολογία
καθαρμός αρχαίος,
τον οποίο ο Όμηρος μεν δεν ήξερε,
ο δε Στησίχορος (ήξερε).]

των γαρ ομμάτων στερηθείς
δια την Ελένης κακηγορίαν
ουκ ηγνόησεν ώσπερ Όμηρος,
αλλ' άτε μουσικός
ων έγνω την αιτίαν,
και ποιεί ευθύς:
[γιατι στερούμενος τα μάτια του
για την κατηγορία της Ελένης
δεν αγνόησε το θέμα όπως ο Όμηρος,
αλλά ως μουσικός
γνώρισε την αιτία,
και ποίησε αμέσως: ]

[ΣΜΓ' β']
ουκ έστ' έτυμος
λόγος ούτος,
ουδ' έβας
εν νηυσίν ευσέλμοις,
ουδ' ίκεο
Πέργαμα Τροίας ·
["δεν είναι αληθής
ο λόγος αυτός,
ούτε μπήκες
στα πλοία τα καλοφτιαγμένα,
ούτε έφτασες
την ακρόπολη της Τροίας · "   ]

και ποιήσας δη
πάσαν την καλουμένην Παλινωδίαν 
παραχρήμα ανέβλεψεν.
[και ποιώντας δε
όλη την ονομασμένη Παλινωδία
αμέσως ξαναείδε.]

{...}

ει μεν γαρ ην
απλούν το μανίαν κακόν είναι,
καλώς αν ελέγετο ·
[γιατι εάν μεν ήταν
αυταπόδεικτο οτι η μανία είναι κακό,
καλώς θα λεγόταν · ]

νυν δε 
τα μέγιστα των αγαθών
ημίν γίγνεται δια μανίας,
θεία μέντοι δόσει διδομένης.
[τώρα δε 
τα μέγιστα απο τα αγαθά
σε εμάς γίνονται απο μανία,
που είναι απο θεία προσφορά δοσμένη.]

[ΣΜΔ' β']
ή τε γαρ δη
εν Δελφοίς προφήτις
αί τ' εν Δωδώνη ιέρειαι
μανείσαι μεν
πολλά δη και καλά
ιδία τε και δημοσία
την Ελλάδα ηργάσαντο,
σωφρονούσαι δε
βραχέα ή ουδέν ·
[γιατι δε και
στους Δελφούς η προφήτιδα
και οι ιέρειες στην Δωδώνη
μαινάδες μεν ούσες
πολλά δε και καλά
ιδιωτικά και δημόσια
στην Ελλάδα προσέφεραν,
ενώ εκτός μανίας δε
προσέφεραν λίγα ή τίποτα · ]

και εάν δη λέγωμεν
Σίβυλλάν τε και άλλους,
όσοι μαντική χρώμενοι
ενθέω πολλά δη πολλοίς προλέγοντες
εις το μέλλον ώρθωσαν,
μηκύνοιμεν αν δήλα
παντί λέγοντες.
[και εάν δε μιλούσαμε
για την Σίβυλλα και άλλους,
όσους τη μαντική χρησιμοποιώντας
την ένθεη
αυτοί δε
πολλά σε πολλούς προείπαν
και για το μέλλον διαφώτισαν,
θα μακραίναμε πολύ τον λόγο
αν τα πάντα λέγαμε.]

τόδε
μην άξιον επιμαρτύρασθαι,
οτι και των παλαιών
οι τα ονόματα τιθέμενοι
ουκ αισχρόν ηγούντο
ουδέ όνειδος
μανίαν ·
[το δε
για εμάς είναι άξιο μαρτυρίας,
οτι και απο τους παλαιούς
εκείνοι που τα ονόματα έθεσαν
δεν θεωρούσαν κάτι αισχρό
ούτε ντροπή
την μανία · ]

{Την Θεία ΈνΠνευση / Κατοχή.}

[ΣΜΔ' γ']
ου γαρ αν τη καλλίστη τέχνη,
η το μέλλον κρίνεται,
αυτό τούτο τούνομα εμπλέκοντες
μανικήν εκάλεσαν.
[γιατι ούτε και την καλύτερη τέχνη,
με την οποία κρίνεται το μέλλον,
και αυτό το όνομα εμπλέκοντες
"μανική" ονόμασαν.]

αλλ' ως καλού όντος,
όταν θεία μοίρα γίγνηται,
ούτω νομίσαντες έθεντο,
οι δε νυν 
απειροκάλως 
το ταύ επεμβάλλοντες 
μαντικήν εκάλεσαν.
[αλλ' ως να είναι καλό,
όταν απο θεία μοίρα γίνεται,
έτσι θεωρώντας έθεσαν,
οι δε τωρινοί κάλλιστα το "ταυ"
παρεμβάλλοντας,
"μαντική" την είπαν.]

[ΣΜΔ' δ']
επεί και την γε των εμφρόνων,
ζήτησιν του μέλλοντος
δια τε ορνίθων
ποιουμένων
και των άλλων σημείων,
ατ' εκ διανοίας ποριζομένων
ανθρωπίνη οιήσει
νουν τε και ιστορίαν,
οιονοϊστικήν επωνόμασαν,
ην νυν οιωνιστικήν τω ω σεμνύνοντες
οι νέοι καλούσιν ·
[γιατι και οι σώφρονες,
στην αναζήτηση του μέλλοντος
κάνοντας χρήση ορνίθων
και άλλων σημείων,
επειδή με τη διάνοια 
προσφέρονται στην ανθρώπινη νόηση
ο νους και η ιστορία,
"οιονοϊστική" ονόμασαν,
την οποία τώρα "οιωνιστική" 
το "ω" προσθέτοντας για σοβαρότητα
οι νέοι καλούν · ]

όσω δη ουν
τελεώτερον
και εντιμότερον
μαντική οιωνιστικής,
το τε όνομα του ονόματος
έργον τ' έργου,
τόσω κάλλιον
μαρτυρούσιν οι παλαιοί
μανίαν σωφροσύνης
την εκ θεού
της παρ' ανθρώπων
γιγνομένης.
[όσο δε λοιπόν
είναι τελειότερη
και εντιμότερη
η μαντική απο την οιωνιστική,
και κατά το όνομα
και κατά την πράξη,
τόσο καλύτερα
μαρτυρούν οι παλαιότεροι
οτι η μανία υπερτερεί της σωφροσύνης,
που η μία προέρχεται απο τον θεό,
ενώ η άλλη
απο τους ανθρώπους.]

αλλά μην
νόσων γε
και πόνων των μεγίστων,
α δη παλαιών
εκ μηνιμάτων
ποθέν εν
τισι των γενών
[αλλά βέβαια
απο τις ασθένειες
και τους μεγαλύτερους πόνους,
που δημιουργούνται απο παλιά αμαρτήματα
σε κάποιες οικογένειες, ]

[ΣΜΔ' ε]
η μανία
εγγενομένη και προφητεύσασα,
οις έδει
απαλλαγήν ηύρετο,
καταφυγούσα
προς θεών ευχάς τε
και λατρείας,
[η μανία
δημιουργηθείσα και προφητεύσασα,
εκείνα που έπρεπε,
απαλλαγής βρήκε
καταφεύγοντας
σε θεών ευχές
και στη λατρεία, ]

[ΣΜΕ' α]
όθεν δη
καθαρμών τε
και τελετών τυχούσα
εξάντη εποίησε τον
[εαυτής] έχοντα
προς τε τον παρόντα
και τον έπειτα χρόνον,
λύσιν τω ορθώς
μανέντι τε
και κατασχομένω
των παρόντων κακών
ευρομένη.
[απο εκεί λοιπόν
με καθαρμούς
και τελετές,
αμέσως απάλλαξε αυτόν
που απο αυτήν κατεχόταν,
και για τον παρόντα 
και για το έπειτα χρόνο,
λύση ορθή
που  για τον μαινόμενο
και κατεχόμενο
απο τις παρούσες
κακές δυνάμεις
βρέθηκε.]

τρίτη δε
απο Μουσών κατοκωχή τε
και μανία,
λαβούσα
απαλήν
και άβατον ψυχήν,
εγείρουσα
και εκβακχεύουσα
κατά τε ωδάς
και κατά την άλλην ποίησιν,
μυρία των παλαιών έργα
κοσμούσα
τους επιγιγνομένους παιδεύει ·
[Τρίτη δε
είναι η απο τις Μούσες κατοχή
και η μανία,
που αφού έχει καταλάβει
αγνή
και άβατη (παρθένο) ψυχή,
την ανεβάζει και την εκβακχεύει
με ωδές
και με άλλη ποίηση
που μορφώνει τις μελλοντικές γενιές,
μύρια (10 χιλιάδες, αμέτρητα) των παλιών έργα
στολίζοντας (εξυμνώντας) · ]

ος δ' αν
άνευ μανίας Μουσών
επί ποιητικάς θύρας αφίκηται,
πεισθείς ως άρα
εκ τέχνης ικανός ποιητής εσόμενος,
ατελής αυτός τε
και η ποίησις
υπό της των μαινομένων
η του σωφρονούντος
ηφανίσθη.
[όποιος δε
άνευ μανίας Μουσών
στις ποιητικές θύρες φτάνει,
πεπεισμένος άρα
οτι μόνο απο την τέχνη (τεχνική) του
θα γίνει ικανός ποιητής,
ατελής αυτός είναι
και η ποίησή του
αυτού του σώφρονα,
απο τους μαινομένους
(εμπνεόμενους)
αφανίστηκε.]

[ΣΜΕ' β']
τοσαύτα μεν σοι
και έτι πλείω έχω
μανίας γιγνομένης
απο θεών λέγειν
καλά έργα.
[τόσα μεν σε εσένα
και ακόμη περισσότερα έχω
να πω,
για τα καλά έργα
της μανίας
που προέρχεται απο τους θεούς.]

ώστε τουτό γε
αυτό μη φοβώμεθα,
μηδέ τις ημάς λόγος
θορυβείτω δεδιττόμενος
ως προ του κεκινημένου
τον σώφρονα δει
προαιρείσθαι φίλον ·
[έτσι απο αυτό λοιπόν
να μη φοβόμαστε,
ούτε κάποιος λόγος (σκέψη) μας
να μας θορυβεί (τρομάζει)
που υπαινίσσεται
απο τον θεία μαινόμενο
τον σώφρονα
να επιλέγουμε για φίλο · ]

αλλά τόδε
προς εκείνω δείξας
φερέσθω τα νικητήρια,
ως ουκ επ' ωφελία
ο έρως τω ερώντι
και τω ερωμένω
εκ θεών επιπέμπεται.
[αλλά εκτός του άλλου
να αποδεικνύουμε
αυτό απο το οποίο θα έρθει η νίκη,
που αναφέρει οτι
ο έρωτας στους αγαπημένους
δεν στέλνεται απο τους θεούς
για καλό.]

[ΣΜΕ' γ']
ημίν δε αποδεικτέον αυ τουναντίον,
ως επ' ευτυχία τη μεγίστη
παρά θεών
η τοιαύτη μανία δίδοται ·
[στο σκεπτικό μας 
θα αποδείξουμε το ενάντιο,
οτι για ευτυχία μέγιστη
απο τους θεούς
αυτή η μανία δίδεται · ]

η δε δη απόδειξις
έσται
δεινοίς μεν άπιστος,
σοφοίς δε πιστή.
[η δε απόδειξη αυτή 
είναι για τους διανοούμενους απίστευτη,
ενώ για τους σοφούς πιστευτή.]

δει ούν πρώτον
ψυχής φύσεως
πέρι θείας τε και ανθρωπίνης
ιδόντα
πάθη τε
και έργα
ταληθές νοήσαι ·
[πρέπει λοιπόν πρώτα
την φύση της ψυχής
σε σχέση με
το θείο και ανθρώπινο επίπεδο
να δούμε
και τι παθαίνει
και πως εν-εργεί (πράττει)
το αληθές να νοήσουμε · ]

αρχή δε
αποδείξεως
ήδε.
ψυχή πάσα αθάνατος.
το γαρ αεικίνητον
αθάνατον ·
[αρχή δε
της απόδειξης
είναι αυτή.
κάθε ψυχή είναι αθάνατη.
γιατι το αεικίνητο
(κινούμενο πάντα και απο μόνο του)
είναι αθάνατο · ]

το δ' άλλο κινούν
και υπ' άλλου κινούμενον,
παύλαν έχον κινήσεως,
παύλαν έχει ζωής.
[το δε άλλο που κινείται
και είναι κινούμενο απο άλλο,
παύση έχει κίνησης,
παύση έχει ζωής.]

{όπως το υλικό σώμα
που κινείται απο την ψυχή.}

μόνον δη
το αυτό κινούν,
άτε
ουκ απολείπον εαυτό,
ούποτε λήγει κινούμενον,
αλλά και τοις άλλοις
όσα κινείται τούτο
πηγή και αρχή κινήσεως.
[μόνο λοιπόν
αυτό που κινεί τον εαυτό του,
επειδή
δεν εγκαταλείπει ποτέ τον εαυτό του,
ποτέ δεν λήγει την κίνησή του
αλλά και για τα άλλα
όσα κινεί αυτό
είναι πηγή και αρχή κίνησης.]

[ΣΜΕ' δ']
αρχή δε
αγένητον.
[η δε αρχή
είναι αγέννητη.]

εξ αρχής γαρ
ανάγκη
παν το γιγνόμενον
γίγνεσθαι,
αυτήν δε
μηδ' εξ ενός ·
[γιατι απο την αρχή
είναι αναγκαίο
κάθε τι που γίνεται
να γίνεται,
η δε αυτή (η αρχή)
δεν έχει γίνει απο ένα άλλο · ]

ει γαρ εκ του
αρχή γίγνοιτο,
ουκ αν έτι
αρχή γίγνοιτο.
[γιατι εάν απο κάτι άλλο
η αρχή γινόταν,
δεν θα ήταν
αρχή.]

επειδή δε
αγένητον εστιν,
και αδιάφθορον
αυτό ανάγκη είναι.
[επειδή δε
δεν έχει γίνει,
είναι και αδιάφθορη (άφθαρτη)
όπως είναι αναγκαίο (επόμενο).]

αρχής γαρ δη απολομένης
ούτε αυτή ποτε εκ του ούτε
άλλο εξ εκείνης γενήσεται,
είπερ εξ αρχής δει
τα πάντα γίγνεσθαι.
[γιατι εάν η αρχή χαθεί
ούτε η ίδια είναι δυνατόν
να δημιουργηθεί απο κάτι άλλο,
ούτε κάτι άλλο
να δημιουργηθεί απο αυτήν,
εφόσον απο μία αρχή
τα πάντα έγιναν.]

ούτω δη
κινήσεως μεν αρχή
το αυτό
αυτό κινούν.
[έτσι λοιπόν
κινήσεως αρχή είναι
αυτό
που τον εαυτό του κινεί.]

[ΣΜΕ' ε']
τούτο δε
ουτ' απόλλυσθαι
ούτε γίγνεσθαι
δυνατόν,
ή
πάντα τε ουρανόν
πάσαν τε γην
εις έν συμπεσούσαν
στήναι
και μήποτε αύθις έχειν
όθεν κινηθέντα γενήσεται.
[αυτό δε
ούτε να χαθεί
ούτε να γίνει
είναι δυνατό,
αλλιώς και όλος ο ουρανός
και όλη η γη
σε ένα θα πέσουν
θα σταθούν
και ποτέ δεν θα έχουν αρχή
απο την οποία κινητά να γίνουν.]

αθανάτου δε
πεφασμένου
του υφ' εαυτού κινουμένου,
ψυχής ουσίαν τε
και λόγον τούτον
αυτόν τις λέγων
ουκ αισχυνείται.
[αφού δε αθάνατο
αποδείξαμε
το απο τον εαυτό του κινούμενο,
ψυχής ουσία
και λόγο
αυτό κάποιος να πει
δεν θα διστάσει.]

παν γαρ σώμα,
ω μεν έξωθεν
το κινείσθαι,
άψυχον,
ω δε
ένδοθεν αυτώ
εξ αυτού,
έμψυχον,
ως ταύτης ούσης
φύσεως ψυχής ·
[γιατι κάθε σώμα,
το οποίο κάτι άλλο απο έξω
το κινεί
είναι άψυχο,
εκείνο δε
που απο μέσα απο το ίδιο
απο τον εαυτό του (κινείται),
είναι έμψυχο,
και τέτοια είναι
η φύση της ψυχής · ]

[ΣΜC' α']
ει δ' έστιν τούτο
ούτως έχον,
μη άλλο τι είναι
το αυτό
εαυτό
κινούν ή ψυχήν,
εξ ανάγκης αγένητόν τε
και αθάνατον
ψυχή αν είη.
[εάν δε αυτό
έχει έτσι,
εάν αυτό
που τον εαυτό του κινεί
είναι η ψυχή,
(τότε) αναγκαστικά αγένετη
και αθάνατη
θα είναι η ψυχή.]

περί μεν ουν
αθανασίας αυτής
ικανώς ·
[για μεν λοιπόν
την αθανασία της
ικανά (μιλήσαμε) · ]

περί δε
της ιδέας αυτής
ώδε λεκτέον.
[για δε
την ιδέα της
έτσι θα πούμε.]

οίον μεν εστι,
πάντη πάντως θείας είναι
και μακράς διηγήσεως,
ω δε έοικεν,
ανθρωπίνης τε
και ελάττονος ·
[το μεν τι είναι,
θέλει να εξηγηθεί με θεία
και μακρά διήγηση,
το δε πως μοιάζει,
μπορεί και με ανθρώπινη
και μικρότερη (διήγηση) · ]

ταύτη
ουν λέγωμεν.
[αυτή
λοιπόν
θα πούμε.]

εοικέτω δη
συμφύτω δυνάμει
υποπτέρου ζεύγους τε
και ηνιόχου.
[μοιάζει δε
με σύμφυτη δύναμη
φτερωτού ζεύγους αλόγων
και ηνιόχου.]

{Δύο φτερωτά Άλογα,
ένας Ηνίοχος.
Στην εδώ απόδοση επιλέγεται
να μετατραπεί η λέξη "ίππος" σε "άλογο",
για να είναι πιο κατανοητή η έννοια
απο τον σημερινό εγκέφαλο. 
• "ίππος" : ει πως (εάν/είναι πως)
• "άλογον" : άλογο ον.
Το "α", 
όμως, 
είναι κάπου στερητικό, 
αλλά αλλού και ... εμφατικό,
-όπως φαίνεται σε άλλα παραδείγματα-,
"πολλαπλασιαστικό" της έννοιας,
που ακολουθεί, στη λέξη.
"Εκείνο το οποίο".
Καθένας το κάνει, 
να είναι το ένα, 
ή το άλλο. 
Το "ά-λογο",
εάν τα "α" γίνουν "5",
δηλ "Α Α Α Α Α",
"Ε" ή "ΠεντΆλφα",
γίνεται "έ-λογο" : 
έ-ν-λογο 
έλλογο.}

[ΣΜC' β']
θεών μεν
ουν ίπποι τε
και ηνίοχοι πάντες
αυτοί τε αγαθοί
και εξ αγαθών,
το δε των άλλων
μέμεικται.
[των μεν θεών
τα άλογα
και οι ηνίοχοι όλοι
είναι αγαθοί
και απο αγαθούς (στην καταγωγή),
των δε άλλων
έχουν αναμειχθεί (με κατώτερου είδους).]

και πρώτον μεν
ημών ο άρχων
συνωρίδος ηνιοχεί,
[και πρώτα μεν
ο δικός μας άρχων
σε δυο άλογα είναι ηνίοχος, ]

είτα των ίππων
ο μεν αυτώ
καλός τε και αγαθός
και εκ τοιούτων,
ο δ' εξ εναντίων τε
και εναντίος ·
[όμως απο τα 2 άλογα
το μεν είναι
καλό και αγαθό
και απο τέτοια (κατάγεται),
το δε είναι αντίθετο
και απο αντίθετα (κατάγεται).]

χαλεπή δη
και δύσκολος
εξ ανάγκης
η περί ημάς
ηνιόχησις.
[επίπονη δε
και δύσκολη
αναγκαστικά
είναι η δική μας
ηνιόχηση (οδήγηση).]

πη δη ουν
θνητόν τε
και αθάνατον
ζώον εκλήθη
πειρατέον ειπείν.
[λοιπόν πρέπει
γιατι το ένα θνητό
και το άλλο αθάνατο
ζώο εκλήθη
να προσπαθήσουμε να πούμε.]

ψυχή πάσα
παντός επιμελείται του αψύχου,
πάντα δε ουρανόν περιπολεί,
άλλοτ' εν άλλοις
είδεσι γιγνομένη.
[κάθε ψυχή
με κάθε τι άψυχο ασχολείται,
όλο δε τον ουρανό περιπολεί,
αλλάζοντας απο άλλα σε άλλα
είδη.]

[ΣΜC' γ']
τελέα μεν
ουν ούσα
και επτερωμένη
μετεωροπορεί τε
και πάντα τον κόσμον διοικεί,
[όταν μεν τελειοποιηθεί
και φτερωθεί,
πορεύεται μετέωρη (πετά)
και όλο τον κόσμο διοικεί, ]

η δε πτερορρυήσασα
φέρεται
έως αν στερεού τινος
αντιλάβηται,
ου κατοικισθείσα,
σώμα γήϊνον λαβούσα,
αυτό αυτό
{διπλό "αυτό"}
δοκούν κινείν
δια την εκείνης δύναμιν,
[όταν όμως χάσει το φτέρωμά της
περιφέρεται
ώσπου απο κάτι στερεό
πιαστεί,
στο οποίο κατοικεί,
σώμα γήϊνο παίρνοντας,
που φαινομενικά το ίδιο
κινεί τον εαυτό του,
(όμως αυτό γίνεται) απο την δύναμη εκείνης, ]

ζώον το σύμπαν εκλήθη,
ψυχή και σώμα
παγέν,
θνητόν τ' έσχεν επωνυμίαν ·
["ζώο" το σύνολο (αυτό) ελέχθη,
ψυχή και σώμα
σε ένα 
πυκνωμένα,
και θνητό έλαβε την ονομασία · ]

[ΣΜC' δ']
αθάνατον δε
ουδ' εξ ενός λόγου λελογισμένου,
αλλά πλάττομεν
ούτε ιδόντες
ούτε ικανώς νοήσαντες θεόν,
αθάνατόν τι ζώον,
έχον μεν ψυχήν,
έχον δε σώμα,
τον αεί δε χρόνον
ταύτα συμπεφυκότα.
[αθάνατο μάλιστα
δεν αποδεικνύεται
ούτε απο κάποιο ορθό συλλογισμό,
αλλά πλάθουμε χωρίς να έχουμε δει
ούτε ικανά εννοήσει τον θεό,
σαν κάποιο αθάνατο ζώο,
που έχει ψυχή,
που έχει σώμα,
στον παντοτινό δε χρόνο,
και αυτά σύμφοιτα (σε ένα σύνολο).]

αλλά ταύτα μεν δη,
όπη τω θεώ φίλον,
ταύτη εχέτω τε
και λεγέσθω ·
[αλλά αυτά μεν,
όπως στον θεό αρέσουν,
έτσι ας είναι
και ας λέγονται · ]

την δε αιτίαν
της των πτερών αποβολής,
δι' ην ψυχής απορρεί,
λάβωμεν.
[την δε αιτία
της αποβολής των φτερών,
απο την οποία η ψυχή τα χάνει,
ας λάβουμε.]

έστι δε
τις τοιάδε.
[είναι δε
κάπως έτσι.]

[ΣΜC' ε']
πέφυκεν
η πτερού δύναμις
το εμβριθές άγειν άνω
μετεωρίζουσα
ή το των θεών γένος οικεί,
[απο τη φύση της
η δύναμη του φτερού
είναι να οδηγεί το βαρύ προς τα άνω,
να το κάνει να μετεωρίζεται
εκεί όπου το γένος των θεών κατοικεί, ]

κεκοινώνηκε δε
πη μάλιστα
των περί το σώμα
του θείου [ψυχή],
το δε θείον
καλόν,
σοφόν,
αγαθόν,
και παν οτι τοιούτον ·
[συμμετέχει δε
πολύ περισσότερο
απο τα σχετικά με το σώμα
στο θείον (στην ψυχή),
το δε θείον
είναι καλό,
σοφό,
αγαθό,
και όλα τα παρόμοια · ]

τούτοις δη
τρέφεταί τε
και αύξεται μάλιστα γε
το της ψυχής πτέρωμα,
αισχρώ δε και κακώ
και τοις εναντίοις
φθίνει τε και διόλλυται.
[με αυτά δε
τρέφεται
και αυξάνεται πολύ
το φτέρωμα της ψυχής,
ενώ με το αισχρό και με το κακό
και με τα άλλα αντίθετα
μειώνεται και καταστρέφεται.]

ο μεν δη μέγας ηγεμών
εν ουρανώ Ζεύς,
ελαύνων πτηνόν άρμα,
πρώτος πορεύεται,
διακοσμών πάντα
και επιμελούμενος ·
[ο μεν δε
μέγας ηγεμών
στον ουρανό είναι ο Ζευς,
οδηγών φτερωτό άρμα,
πρώτος πορεύεται,
δια - κοσμών τα πάντα
και φροντίζων ·  ]

{Σε αυτόν τον Συμβολισμό
ο Ζευς, ως πρώτος Θεός,
ως Μονάδα,
εί
ναι και ο Ήλιος,
σε ένα "σημείο επιπέδου",
βασικό θεμελιώδες.
}

[ΣΜΖ' α']
τω δ'
έπεται στρατιά
θεών τε
και δαιμόνων,
κατά ένδεκα μέρη
κεκοσμημένη.
[αυτόν δε
ακολουθεί στρατιά
θεών
και δαιμόνων,
σε έντεκα μέρη
χωρισμένη
(και στολισμένη,
κοσμ - ημένη ).]

μένει γαρ Εστία
εν θεών οίκω μόνη·
[διότι μένει η Εστία
στον οίκο των θεών
μόνη · ]

{Η Δωδεκάτη
στο κέντρο.}

των δε άλλων
όσοι εν τω των δώδεκα
αριθμώ τεταγμένοι
θεοί άρχοντες 
ηγούνται
κατά τάξιν
ην έκαστος ετάχθη.
[απο τους άλλους
όσοι είναι
μέσα στων δώδεκα τον αριθμό
θεοί άρχοντες
είναι παραταγμένοι
κατά την τάξη
που καθένας ετάχθη (τοποθετήθηκε).]

{Εδώ είναι σαφές
οτι πρόκειται περί
12 διαιρέσεων
πολλών.}

πολλαί μεν ουν
και μακάριαι θέαι τε
και διέξοδοι
εντός ουρανού,
ας θεών γένος ευδαιμόνων
επιστρέφεται
πράττων έκαστος αυτών
το αυτού,
[πολλές μεν λοιπόν
μακάριες (πολύ ευχάριστες) θέες
και διέξοδοι (υπάρχουν)
εντός του ουρανού,
τις οποίες
το γένος των ευδαιμόνων θεών
περνά
κάνοντας καθένας απο αυτούς
το δικό του 
(αυτό στο οποίο "ειδικεύεται")].

έπεται δε
ο αεί εθέλων τε
και δυνάμενος ·
[ακολουθεί δε
εκείνος που πάντα (1) θέλει
και (2) μπορεί · ]

φθόνος γαρ
έξω θείου χορού
ίσταται.
[γιατι ο φθόνος
έξω απο τον θείο χορό
μένει.]

{Ο φθονερός και μισαλλόδοξος,

όπως και αν δικαιολογεί την κακία του,
θα είναι πάντα "στην απ 'έξω".
Όσο δεν αλλάζει,
για όσες ζωές δεν αλλάζει.}

[ΣΜΖ' β']
όταν δε
δη προς δαίτα
και επί θοίνην ίωσιν,
άκραν επί την
υπουράνιον αψίδα 
πορεύονται προς άναντες,
ή δη τα μεν θεών οχήματα
ισορρόπως ευήνια όντα
ραδίως πορεύεται,
τα δε άλλα μόγις · 
[όταν δε 
για φαγητό
και σε συμπόσιο πηγαίνουν (οι ψυχές),
προχωρούν απο ανοδικό δρόμο
στην υψηλότερη ασπίδα
κάτω απο τον ουρανό,
όπου τα μεν θεών οχήματα
που απο ισορροπία οδηγούνται σωστά.
εύκολα πορεύονται,
τα δε άλλα δύσκολα · ]

βρίθει γαρ
ο της κάκης ίππος μετέχων,
επί την γην ρέπων τε
και βαρύνων
ω μη καλώς ην
τεθραμμένος των ηνιόχων. 
[γιατί είναι βαρύ
το άλογο που μετέχει στην κακία,
και ρέπει προς την γη
και βαραίνει
εάν δεν εχει καλά δαμαστεί
απο τους ηνιόχους.]

ένθα δη
πόνος τε
και αγών
έσχατος 
ψυχή
πρόκειται. 
[εκεί δε
πόνος
και αγών
ακραίος
για την ψυχή
υπάρχει.]

[ΣΜΖ' γ']
αι μεν γαρ
αθάνατοι καλούμεναι,
ηνίκ' αν προς άκρω γένωνται,
έξω πορευθείσαι
έστησαν επί τω
του ουρανού νώτω,
στάσας δε αυτάς
περιάγει η περιφορά,
αι δε θεωρούσι
τα έξω του ουρανού.
[οι μεν λοιπόν (ψυχές)
που καλούνται αθάνατες,
όταν φτάσουν προς τα άκρα,
έξω προχωρούν
και στέκονται πάνω στον θόλο του ουρανού,
και αφού τις τοποθετήσει,
τις άγει γύρω 
η περιφορά,
εκείνες δε 
βλέπουν
τα έξω απο τον ουρανό.]

τον δε
υπερουράνιον τόπον
ούτε τις ύμνησέ πω
των τήδε ποιητής
ούτε ποτέ υμνήσει
κατ' αξίαν. 
[τον δε
υπερ - ουράνιο (πάνω απο τον ουρανό) τόπο
ούτε κάποιος ποιητής
έως τώρα
ύμνησε ποτέ
ούτε θα υμνήσει
κατά την αξία του.]

έχει δε ώδε
-τολμητέον γαρ ουν
το γε αληθές ειπείν,
άλλως τε και περί αληθείας λέγοντα-
[είναι δε έτσι
-γιατι πρέπει να τολμήσουμε
την αλήθεια να πούμε,
αφού μάλιστα μιλάμε
για την ίδια την αλήθεια- ]

η γαρ αχρώματός τε
και ασχημάτιστος
και αναφής ουσία
όντως ούσα,
ψυχής κυβερνήτη
μόνω θεατή νω,
περί ην
το της αληθούς επιστήμης γένος,
τούτον έχει τον τόπον.
[γιατι 
η αχρώματη 
και ασχημάτιστη
και μη απτή ουσία
η όντως υπάρχουσα,
είναι θεατή μόνο 
στον κυβερνήτη της ψυχής,
τον Νου,
γύρω απο αυτόν τον τόπο κατοικεί,
γύρω απο τον οποίο είναι
και το γένος της αληθινής επιστήμης.]

[ΣΜΖ' δ']
άτ' ουν θεού διάνοια
νω τε και επιστήμη
ακηράτω τρεφομένη,
και απάσης ψυχής
όση αν μέλη
το προσήκον δέξασθαι,
ιδούσα δια χρόνου
το ον αγαπά τε
και θεωρούσα ταληθή
τρέφεται και ευπαθεί,
έως αν κύκλω η περιφορά
εις ταυτόν περιενέγκη. 
[Γιατι η διάνοια του θεού
επειδή τρέφεται 
και με νου 
και με επιστήμη
ανόθευτη
έτσι και όποια ψυχή θέλει,
πρόκειται να δεχτεί το αναγκαίο,
εφόσον αντικρίσει για πολύ χρόνο
το ον και το αγαπά 
και βλέποντας τα αληθινά 
τρέφεται και ευχαριστιέται, 
ώσπου του κύκλου η περιφορά 
την οδηγήσει στο ίδιο σημείο.]

[ΣΜΖ' ε']
εν δε τη περιόδω
καθορά μεν αυτήν δικαιοσύνην,
καθορά δε σωφροσύνην,
καθορά δε επιστήμην,
ουχ ή γένεσις πρόσεστιν,
ουδ' ή εστίν που ετέρα 
εν ετέρω ούσα
ων ημείς νυν όντων καλούμεν,
αλλά την εν τω ο εστιν
ον όντως επιστήμην ούσαν ·
[σε αυτή δε την περίοδο
βλέπει την δικαιοσύνη,
βλέπει την σωφροσύνη,
βλέπει την επιστήμη,
όχι αυτή του κόσμου της γένεσης
ούτε εκείνη που υπάρχει διαφορετική
στις διαφορετικές μορφές 
εκείνων που τώρα λέμε "όντα",
αλλά την όντως επιστήμη
που υπάρχει σε αυτό 
που πραγματικά υπάρχει · ]

και τάλλα
ωσαύτως 
τα όντα όντως 
θεασαμένη
και εστιαθείσα,
δύσα πάλιν
εις το είσω του ουρανού,
οίκαδε ήλθεν. 
[και τα άλλα
κατά τον ίδιο τρόπο 
τα όντως όντα (εκείνα που πραγματικά υπάρχουν)
αφού δει 
και αφού τραφεί και κορεσθεί (χορτάσει),
ερχόμενη πάλι
στο εσωτερικό του ουρανού,
στον οικείο τόπο έρχεται.]

ελθούσης δε αυτής
ο ηνίοχος προς την φάτνην
τους ίππους στήσας
παρέβαλεν αμβροσίαν τε
και επ' αυτή νέκταρ επότισεν.
[αφού έρθει δε αυτή (η ψυχή)
ο ηνίοχος στην φάτνη
τα άλογα σταματώντας,
τους προσφέρει αμβροσία
και έπειτα απο αυτή 
τα ποτίζει νέκταρ.] 

{Η... "φάτνη των αλόγων".}

[ΣΜΗ' α']
και ούτος μεν
θεών βίος ·
[και αυτή μεν
είναι η ζωή των θεών · ]

αι δε άλλαι ψυχαί,
η μεν άριστα θεώ επομένη
και εικασμένη
υπερήρεν εις τον έξω τόπον
την του ηνιόχου κεφαλήν,
και συμπεριηνέχθη
την περιφοράν,
θορυβουμένη υπό των ίππων
και μόγις καθορώσα τα όντα ·
[απο τις δε άλλες ψυχές,
αυτή που μπορεί 
να ακολουθεί άριστα τους θεούς 
ύψωσε ψηλά 
στον έξω (απο τον ουρανό) τόπο 
το κεφάλι του ηνιόχου 
και συμπεριελήφθηκε στην περιφορά,
τρομαγμένη απο τα άλογα
και μόλις (ελάχιστα) βλέποντας τα (όντως) όντα · ]

η δε τοτέ μεν ήρεν,
τοτέ δ' έδυ,
βιαζομένων δε των ίππων
τα μεν είδεν,
τα δ' ου.

[η δεύτερη μεν άλλοτε σηκώνει (το κεφάλι),
άλλοτε δε το δύει (κατεβάζει),
γιατι την βιάζουν (πιέζουν) τα άλογα
και τα μεν (κάποια) (ό
ντως όντα) βλέπει,
τα δε (άλλα) όχι.]

αι δε δη άλλαι
γλιχόμεναι μεν άπασαι
του άνω έπονται,
αδυνατούσαι δε,
υποβρύχιαι συμπεριφέρονται,
πατούσαι αλλήλας
και επιβάλλουσαι,
ετέρα προ της ετέρας
πειρωμένη γενέσθαι.

[οι δε άλλες
επιθυμώντας όλες
πάνω να ακολουθήσουν,
αδυνατώντας όμως
(να το κάνουν),
υποβρύχια (κάτω) 

συμπαρασύρονται περιφερόμενες,
πατώντας η μία την άλλη
και θέλοντας να επιβάλλει
η μία στην άλλη
ανώτερη να γίνει
(να πάει πιο πάνω).]

[ΣΜΗ' β']
θόρυβος ουν
και άμιλλα
και ιδρώς έσχατος
γίγνεται,
ου δη κακία ηνιόχων
πολλαί μεν χωλεύονται,
πολλαί δε 

πολλά πτερά θραύονται ·
[Θόρυβος λοιπόν
και ανταγωνισμός
μέχρις εσχάτων (ακραίος)
και ιδρώτας πολύς
τρέχει,
απο δε την κακία των ηνιόχων
πολλές δε (ψυχές) γίνονται κουτσές,
απο πολλές δε 

πολλά φτερά σπάζονται · ]

πάσαι δε
πολύν έχουσαι πόνον
ατελείς της του όντος θέας
απέρχονται,
και απελθούσαι
τροφή δοξαστή χρώνται.

[όλες δε
πολύ έχοντας πόνο
με ατελή την θέα του όντος
φεύγουν,
και φεύγοντας
τροφή δοξασιών χρησιμοποιούν
(φεύγουν με θεωρίες 

που είναι λανθασμένες).]

[ΣΜΗ' γ']
ου δ' ένεχ' η πολλή σπουδή
το αληθείας ιδείν πεδίον
ου εστιν,

[γιατι λοιπόν
υπάρχει και το
περισσότερο ενδιαφέρον
το της αλήθειας να δει πεδίο (την πεδιάδα) (η ψυχή)
πού είναι, ]
 

ή τε δη προσήκουσα ψυχής
τω αρίστω
νομή
εκ του εκεί λειμώνος
τυγχάνει ούσα,
ή τε του πτερού φύσις,
ω ψυχή κουφίζεται,
τούτω τρέφεται.

[επειδή η καταλληλότερη για την ψυχή
κατά τα άριστα
τροφή (
νομή, μερίδα)
απο το εκεί λειβάδι
τυγχάνει να είναι,
η δε φύση του φτερού,
με το οποίο η ψυχή ελαφραίνει,
με αυτήν
τρέφεται.]

θεσμός τε
Αδραστείας όδε.

[και θεσμός (
νόμος)
της Αδράστειας ο δε (υπάρχει).]

ήτις αν ψυχή
θεώ συνοπαδός γενομένη
κατίδη τι των αληθών,
μέχρι τε της ετέρας περιόδου
είναι απήμονα,
καν αεί τούτο δύνηται ποιείν,
αεί αβλαβή είναι ·

[οποιαδήποτε ψυχή
θεού οπαδός μαζί με άλλες γίνει
καταδεί κάποια απο τα αληθή (όντα),
και μέχρι την άλλη περίοδο
είναι απέχουσα απο τα πάθη,
και αν πάντα μπορεί να το κάνει αυτό,
πάντα αβλαβής θα είναι · ]

όταν δε
αδυνατήσασα
επισπέσθαι μη ίδη,
και τινι συντυχία χρησαμένη
λήθης τε και κακίας πλησθείσα
βαρυνθή,
βαρυνθείσα δε
πτερορρυήση τε
και επί την γην πέση,
τότε νόμος ταύτην
μη φυτεύσαι
εις μηδεμίαν θήρειον φύσιν
εν τή πρώτη γενέσει,

[όταν δε
αδυνατούσα
να ακολουθήσει (κάποιο θεό) 

δεν δει (κάτι απο τα όντως όντα),
και σε κάποια συντυχία 

(κατάσταση σύμπτωσης "τυχών")  
αφου πέσει
επι-βαρυνθεί,
δε αφού καταστεί επι-βαρυνθείσα
χάσει τα φτερά της
και στην γη πέσει,
τότε νόμος είναι για αυτήν
να μην "φυτευτεί"
σε καμία φύση θηρίου (ζώου)
στην πρώτη της γένεση, ]

[ΣΜΗ' δ']
αλλή την μεν
πλείστα ιδούσαν
εις γονήν ανδρός
γενησομένου φιλοσόφου
ή φιλοκάλου
ή μουσικού τινος
και ερωτικού,

[αλλά η μεν (ψυχή)
που είδε τα περισσότερα 

(απο τα όντως όντα)
σε γονή άντρα
που θα γίνει
φιλόσοφος
ή που θα αγαπά το ωραίο
ή μουσικός
ή και ερωτικός, ]

την δε δευτέραν
εις βασιλέως εννόμου
ή πολεμικού
και αρχικού,

[η δε δεύτερη 

(ψυχή που είδε τα αμέσως λιγότερα)
σε (γονή) βασιλιά έννομου
ή φίλου του πολέμου
και φίλου της πρωτιάς, ]

τρίτην
εις πολιτικού
ή τινος οικονομικού
ή χρηματιστικού,

[η τρίτη (ψυχή)
σε (γονή) πολιτικού
ή κάποιου οικονομικού 

(ασχολούμενου με οικονομικά)
ή χρηματιστικού (κερδοσκόπου), ]

τετάρτην
εις φιλοπόνου
<ή> γυμναστικού
ή περί σώματος ίασίν
τινος εσομένου,

[η τέταρτη (ψυχή)
σε (γονή) φιλόπονου 

(που αγαπά να πονά 
και να γυμνάζει το σώμα)
ή γυμναστή
ή σχετικού με την ίαση του σώματος
(γιατρού, θεραπευτή).]

[ΣΜΗ' ε']
πέμπτην
μαντικόν βίον
ή τινα τελεστικόν έξουσαν ·

[η πέμπτη (ψυχή)
σε ζωή μάντη
ή κάποιου που έχει (ζωή) τελετάρχη · ]

έκτη
ποιητικός
ή των περί μίμησίν
τις άλλος αρμόσει,

[η έκτη (ψυχή)
(σε ζωή) ποιητή
ή κάποιας σχετικής μίμησης
που στην άλλη αρμόζει, ]

εβδόμη
δημιουργικός
ή γεωργικός,

[η έβδομη (ψυχή)
(σε ζωή) βιοτέχνη/βιομηχάνου
ή γεωργού, ]

ογδόη
σοφιστικός
ή δημοκοπικός,

[η όγδοη (ψυχή)
(σε ζωή) σοφιστή
ή δημαγωγού, ]

ενάτη
τυραννικός.

[η ένατη (ψυχή)
(σε ζωή) τυράννου · ]

εν δη
τούτοις άπασιν
ος μεν αν
δικαίως διαγάγη
αμείνονος μοίρας
μεταλαμβάνει,
ος δ' αν αδίκως,
χείρονος ·

[εάν δε
σε αυτές όλες (τις ζωές)
βρεθεί κάποιος
και διάγει (ζήσει) δίκαια
καλύτερη μοίρα (τύχη)
θα λάβει μετά (σε επόμενη ζωή)
οποιος δε
ζήσει άδικα,
χειρότερη · ]

εις μεν
γαρ το αυτό
όθεν ήκει η ψυχή
εκάστη ουκ αφικνείται
ετών μυρίων

[σε μεν
το ίδιο
απο όπου φεύγει η ψυχή
δεν μπορεί να έρθει
εάν δεν περάσουν
μύρια χρόνια
(δέκα χιλιάδες) ]

[ΣΜΘ' α']
-ου γαρ πτερούται
προ τοσούτου
χρόνου-

[-δεν πτερώνεται
πριν απο αυτόν
τον χρόνο-]

πλην
η του
φιλοσοφήσαντος
αδόλως
ή παιδεραστήσαντος
μετά φιλοσοφίας,

[εκτός
απο (την ψυχή) εκείνου
που φιλοσοφεί
χωρίς δόλο
ή εκείνου που αγαπά τα παιδιά
με φιλοσοφικό τρόπο, ]

αύται δε
τρίτη περιόδω
τη χιλιετεί,
εάν έλωνται τρις
εφεξής τον βίον τούτον,
ούτω πτερωθείσαι
τρισχιλιοστώ έτει
απέρχονται.

[αυτές δε
την τρίτη περίοδο
χιλίων ετών
(τρίτη χιλιετία),
εάν επιλέξουν τρεις (φορές)
(κάθε χίλια χρόνια)
εξακολουθητικά την ζωή αυτή,
έτσι φτερωμένες
το τρισχιλιοστό έτος
φεύγουν.]

αι δε άλλαι,
όταν τον πρώτον βίον
τελευτήσωσιν,
κρίσεως έτυχον,

[οι δε άλλες,
όταν την πρώτη ζωή
τελειώσουν,
τυγχάνουν κρίσεως, ]

κριθείσαι δε
αι μεν εις τα υπό γης
δικαιωτήρια ελθούσαι
δίκην εκτίνουσιν,

[μετά δε την κρίση,
οι μεν στα κάτω απο την γη
δικαστήρια αφού έλθουν,
την καταδίκη τους εκτίουν, ]

αι δ'
εις τουρανού τινα τόπον
υπό της Δίκης
κουφισθείσαι
διάγουσιν αξίως
ου εν ανθρώπου είδει
εβίωσαν βίου.

[οι δε άλλες
σε κάποιον του ουρανού τόπο
απο την Δίκη
αφού υψωθούν
διάγουν άξια
εκείνη που με ανθρώπινη μορφή
(την ανώτερη) ζωή που έζησαν.] 


[ΣΜΘ' β']
τω δε χιλιοστώ
αμφότεραι αφικνούμεναι
επί κλήρωσίν τε
και αίρεσιν του δευτέρου βίου
αιρούνται ον αν θέλη
εκάστη ·

[Στο δε χιλιοστό (έτος)
αμφότερες (πρώτες και δεύτερες) έρχονται
για κλήρωση
και επιλογή της δεύτερης ζωής
επιλέγουν εκείνη (την ζωή) που θέλει
κάθε μία · ]

ένθα και εις θηρίου βίον
ανθρωπίνη ψυχή αφικνείται,
και εκ θηρίου
ος ποτε άνθρωπος ην
πάλιν εις άνθρωπον.

[εκεί και σε θηρίου (ζώου) ζωή

ανθρώπινη ψυχή φτάνει,
και απο θηρίο (ζώο)
που κάποτε ήταν άνθρωπος
πάλι σε άνθρωπο.]

ου γαρ ή γε
μήποτε ιδούσα την αλήθειαν
εις τόδε ήξει
το σχήμα.

[γιατί δεν μπορεί η δε (ψυχή)
χωρίς ποτέ να έχει δει την αλήθεια
σε αυτό να φτάσει
το σχήμα (στο ανθρώπινο).]

δει γαρ
άνθρωπον συνιέναι
κατ' είδος
λεγόμενον,
εκ πολλών
ιόν αισθήσεων
εις εν λογισμώ
συναιρούμενον ·

[γιατι πρέπει
ο άνθρωπος να συνειδητοποιεί
κατά είδος
κάθε τι που λέγεται,
απο πολλά
είδη αισθήσεων
σε έναν λογισμό
να συναιρείται · ]

[ΣΜΘ' γ']
τούτο δ'
εστίν ανάμνησις
εκείνων α ποτ' είδεν
ημών η ψυχή
συμπορευθείσα θεώ
και υπεριδούσα
α νυν είναι φαμεν,
και ανακύψασα
εις το ον όντως.

[αυτό δε
είναι ανάμνηση
εκείνων που κάποτε είδε
η δική μας ψυχή
συμπορευόμενη με κάποιο θεό
και απο ψηλά βλέποντας (και περιφρονώντας)
αυτά που τώρα λέμε οτι είναι (υπάρχουν),
ανυψώθηκε
στο όντως ον (σε αυτό που πραγματικά υπάρχει).]

διό δη
δικαίως μόνη πτερούται
η του φιλοσόφου διάνοια ·

[για αυτό δε,
δίκαια μόνη πτερώνεται
η ΔιάΝοια του φιλοσόφου
· ]

προς γαρ εκείνοις
αεί εστιν μνήμη
κατά δύναμιν,
προς οίσπερ θεός
ων θείός εστιν.

[γιατι μαζί με εκείνα
πάντα έχει μνήμη
κατά τη δύναμή του,
εκεί
νων εξ αιτίας των οποίων
ο θεός
είναι θείος.]

τοις δε δη
τοιούτοις ανήρ
υπομνήμασιν ορθώς χρώμενος,
τελέους
αεί τελετάς τελούμενος,
τέλεος όντως
μόνος γίγνεται ·

[αυτός ο άνδρας
που τις δε αναμνήσεις αυτές
χρησιμοποιεί ορθά,
τέλεια
πάντα τις τελετές τελώντας,
όντως τέλειος
μόνο εκείνος γίνεται · ]

{Τελετές όχι υλικές.}

[ΣΜΘ' δ']
εξιστάμενος δε
των ανθρωπίνων σπουδασμάτων
και προς τω θείω γιγνόμενος,
νουθετείται μεν
υπό των πολλών
ως παρακινών,
ενθουσιάζων δε
λέληθεν
τους πολλούς.

[αποστασιοποιούμενος δε
απο τις ανθρώπινες ασχολίες
και προς τον θεό ερχόμενος,
συμβουλεύεται μεν
απο τους πολλούς (ανθρώπους)
σαν να τον παρακινεί κάτι (κακό),
όμως χωρίς να το καταλαβαίνουν
ενθουσιάζει τους πολλούς.]


{...}

[ΣΝΑ' β']
ιδόντα δ' αυτόν
οίον εκ της φρίκης
μεταβολή τε 
και ιδρώς
και θερμότης
αήθης λαμβάνει ·
[βλέποντας σε αυτόν
ο ίδιος είναι δυνατόν
να δώσει την εντύπωση
οτι μεταβλήθηκε απο την φρίκη αυτή
και οτι τον έχει καταβάλλει
ιδρώτας
και θερμότητα
ασυνήθιστη · ]

δεξάμενος γαρ
του κάλλους
την απορροήν
δια των ομμώτων
εθερμάνθη
ή η του πτερού φύσις άρδεται,
[γιατι αφού δεχτεί
μέσω της όρασης
την ανάκλαση της πραγματικής ομορφιάς,
καίγεται απο αυτή τη θέρμανση,
με την οποία το φτέρωμα της ψυχής του,
δροσίζεται, ]

{Καψίματα και ρίγη.}

θερμανθέντος δε
ετάκη τα περί την έκφυσιν,
ά πάλαι υπό σκληρότητος
συμμεμυκότα
είργε μη βλαστάνειν,
[με την θέρμανση δε
λιώνουν τα σχετικά με το φύτρωμα,
τα οποία παλιά απο την σκληρότητα
είχαν συμμειχθεί (γίνει σκληρή μάζα)
και εμπόδιζαν την βλάστηση, ]

επιρρυείσης δε της τροφής
ώδησέ τε
και ώρμησε φύεσθαι
από της ρίζης
ο του πτερού καυλός
υπό παν
το της ψυχής είδος ·
[όταν ρεύσει δε η τροφή
σαν χείμαρρος εξογκώνεται
και ορμά φυτρώνοντας
απο την ρίζα
του φτερού το κάψιμο (ή σκληρό εξόγκωμα)  
προς τα επάνω,
σε όλο
το είδος της ψυχής · ]

πάσα γαρ
ην το πάλαι πτερωτή.
[γιατι όλη (η ψυχή)
ήταν παλιά πτερωτή.]

[ΣΝΑ' γ']
ζει ουν
εν τούτω όλη
και ανακηκίει,
[βράζει λοιπόν
μέσα σε αυτό όλη
και αναταράσσεται, ]

και όπερ
το των οδοντοφυούντων πάθος
περί τους οδόντας γίγνεται
όταν άρτι φύωσιν,
[και ακριβώς όπως
το παιδί που του φυτρώνουν δόντια
σχετικά με τα δόντια κάτι παθαίνει
όταν μόλις φυτρώνουν, ]

κνήσις τε
και αγανάκτησις
περί τα ούλα,
ταυτόν δη πέπονθεν
η του πτεροφυείν
αρχομένου ψυχή ·
[φαγούρα
και αγανάκτηση
στα ούλα,
αυτό λοιπόν παθαίνει
η ψυχή καθενός
που αρχίζει να βγάζει φτερά · ]

ζει τε και αγανακτεί
και γαργαλίζεται
φύουσα τα πτερά.
[βράζει και αγανακτεί
και γαργαλίζεται 
(έχει φαγούρα παντού)
φυτρώνουσα τα φτερά.]

όταν μεν
ουν βλέπουσα
προς το του
παιδός κάλλος
[όταν μεν (η ψυχή)
βλέπουσα
την ομορφιά του παιδιού ]

{Ανώτερου Εαυτού,
του μέρους Ψυχής
που το εδώ μέρος Ψυχής 
καλείται να
"κατοπτρίσει"/φέρει.
Kατά κάποιον τρόπο

και μία έννοια.}

εκείθεν μέρη
επιόντα
και ρέοντ'
[απο τα εκεί μέρη
δέχεται επιδράσεις
και ενεργοροές ]

-ά δη δια ταύτα
ίμερος καλείται-
[-οι οποίες για αυτό
"ίμερος" καλούνται-]

{ίμερος <=> ήμερος <=> ημέρα}

δεχομένη [τον ίμερον]
άρδηται τε και θερμαίνηται,
λωφά τε της οδύνης
και γέγηθεν ·
[δεχόμενη τον ίμερο
θρέφεται και θερμαίνεται,
ησυχάζει απο τις οδύνες
και χαίρεται · ]

{Το φαινόμενο/αισθανόμενο
των... "οδυνών" αυτών 
-κυρίως στο δέρμα- 
είναι περιοδικό,
σταματά και επανέρχεται
οπότε
σε περιόδους που δεν υπάρχει, 
ναβαθμίζεται" κάποιος,
θρέφεται, και χαίρεται
για την εξέλιξή του.

[ΣΝΑ' δ']
όταν δε χωρίς γένηται
και αυχμήση,
τα των διεξόδων στόματα
ή το πτερόν ορμά,
συναυαινόμενα μύσαντα
αποκλήει
την βλάστην του πτερού,
[όταν δε παύσει (η ροή του ίμερου)
και απογοητευτεί (η ψυχή),
τα ανοίγματα των διεξόδων
απο τα οποία ορμά το κάθε φτερό,
ξεραίνονται και κλείνουν
αποκλείοντας
την βλάστηση του φτερού, ]

η δ'
εντός
μετά του ιμέρου
αποκεκλημένη,
πηδώσα
οίον τα σφύζοντα,
τη διεξόδω εγχρίει
εκάστη τη καθ' αυτήν,
[η δε (ψυχή)
εντός (του σώματος)
μαζί με τον ίμερο
αποκλεισμένη,
αναπηδά όπως ακριβώς 
κάθε τι που νιώθει ασφυξία,
και δοκιμάζει κάθε διέξοδο
πιθανή γι' αυτήν, ]

ώστε πάσα
κεντουμένη κύκλω
η ψυχή οιστρά
και οδυνάται,
μνήμην δ' αυ έχουσα
του καλού
γέγηθεν.
[ώστε ολόκληρη
κεντώντας σε κύκλο
τα τοιχώματα,
η ψυχή τρελαίνεται
και υποφέρει,
όταν δε έχει ανάμνηση
του καλού
χαίρεται.]

{...}

{...συνεχίζεται...}

Δια την μεταγραφή,
την νεοελληνική απόδοση
και τον σχολιασμό,
Παλιγγίνης Ελευθέριος - HecarΧος HellΕυθερεύς  
✩☿Z =))=IΦI=((= S☿✩
✩∞ΙΑΟ∞✩

✩∞ΚΡΣ∞✩

✩☿Z =))=IΦI=((= S☿✩


(Υ.Γ.: παρακαλούνται οι αντιγραφείς 

να παραπέμπουν στην σελίδα 

που βρίσκουν κάθε κείμενο

διότι γίνονται ανανεώσεις)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Σχολιάστε, ρωτήστε, προτείνετε: