≡)))≡IΙI≡(((≡ ΗΛΙΑΙΟΝ - ΕΛΛΑΝΙΟΝ - ΠΑΣΙΦΑΟΝ ≡)))≡IΙI≡(((≡

ΠΙΝΑΚΑΙ ΣΜΑΡΑΓΔΙΝΟΙ
ΘΩΘ ΑΤΛΑΝΤΕΙΟΥ

Πινάκων Τάξις

ΠΙΝΑΞ ΣΜΑΡΑΓΔΙΝΟΣ Β'

Αμένθους Αίθουσαι

Bαθιά μέσα 
στην καρδιά της Γης, 
απλώνονται 
οι Αίθουσες του Αμένθους,

μακράν κάτω απο τις νήσους 
της βυθισμένης Ατλαντίδας,

Αίθουσες των Νεκρών 
μα και αίθουσες των ζώντων,

λουσμένες μέσα στο πυρ 
του απείρου ΟΛΟΥ (ALL).

Μακράν στο παρελθόν, 
χαμένα μέσα στον χωρο χρονο 
(space time)

τα του Φωτός Τέκνα 
κοίταξαν κάτω, 
επάνω στον κόσμο.

Βλέποντας τα τέκνα των ανδρών 
μέσα στα δεσμά τους,

δεμένα απο την δύναμη 
η οποία ήρθε 
απο το υπερπέραν/επέκεινα (beyond).

Γνώριζαν οτι 
μόνο μέσω της ελευθερίας 
απο τα δεσμά του

θα μπορούσε ο άνδρας 
κάποτε να υψωθεί 
απο την Γη στον Ήλιο.

Κάτω αυτοί ήλθαν 
και δημιούργησαν σώματα,

λαμβάνοντας την όψη 
των ανδρών ως δική τους.

Οι Διδάσκαλοι των πάντων, 
είπαν μετά την μορφοποίησή τους:

''Είμαστε εκείνοι 
οι οποίοι έλαβαν μορφή 
απο την διαστημο-σκόνη (space-dust),

συμμετέχοντας στην ζωή 
απο το άπειρον ΟΛΟΝ (ALL) ·

ζώντες μέσα στον κόσμο 
ως τέκνα των ανδρών,

όμοιοι 
και όμως ανόμοιοι 
με τα τέκνα των ανδρών''.

Tότε 
θέλοντας να διαμορφώσουν 
ένα μέρος ως κατοικία, 
πέραν κάτω 
απο τον φλοιό της γης,

προκάλεσαν έκρηξη 
σε μεγάλους χώρους/διαστήματα 
με την δύναμή τους,

χώρους/διαστήματα χωριστά 
απο τα τέκνα των ανδρών.

Περιβάλλοντάς τις 
απο δυνάμεις και ισχύ,

προασπισθείσες απο κάθε βλάβη, 
τις Αίθουσες των Νεκρών.

Δίπλα-δίπλα έπειτα, 
τοποθέτησαν άλλους χώρους/διαστήματα,

γεμίζοντάς τους 
με Ζωή 
και με Φως 
απο επάνω.

Οικοδόμησαν τότε 
τις Αίθουσες του Αμένθους,

για να μπορέσουν 
να κατοικήσουν 
αιωνίως εκεί,

ζώντες με ζωή 
στο της αιωνιότητας τέλος.

Τριάντα και δύο 
ήταν εκεί απο τα τέκνα,

υιοί των Φωτων 
που είχαν έρθει 
ανάμεσα στους άνδρες,

αναζητώντες να ελευθερώσουν 
απο τα δεσμά του σκότους

εκείνους οι οποίοι 
ήταν δεσμευμένοι 
απο την δύναμη απο το επέκεινα/υπερπέραν.

Bαθιά μέσα στις Αίθουσες της Ζωής, 
αναπτυσσόταν ένα άνθος, 
φλεγόμενο,

διευρυνόμενο, 
οδηγόν προς τα πίσω την νύχτα.

Τοποθέτησαν στο κέντρο, 
μία ακτίνα μεγάλης ισχύος,

Ζωή δωρίζουσα, 
Φως δωρίζουσα, 
με δύναμη πληρούσα όλους 
όσοι έρχονταν δίπλα της.

Τοποθέτησαν 
γύρω του (άνθους) θρόνους, 
δύο και τριάντα,

θέσεις για έκαστο 
απο τα του Φωτός Τέκνα,

τοποθετημένες έτσι 
ώστε αυτά να λούζονται 
μέσα στην ακτινοβολία,

πληρούμενα απο την Ζωή 
απο το αιώνιο Φως.

Εκεί 
χρόνο με το χρόνο 
έθεσαν 
τα πρώτα τους 
δημιουργηθέντα σώματα

έτσι ώστε να μπορούν να πληρούνται 
απο το Πνεύμα της Ζωής.

Για εκατό έτη 
κάθε χίλια έτη 
πρέπει

η φλόγα Φωτός 
που δίνει Ζωή 
να ανάψει επί των σωμάτων τους.

Διεγείρουσα, 
αφυπνίζουσα το Πνεύμα της Ζωής.

Εκεί 
μέσα στον κύκλο 
απο αιώνα σε αιώνα 
(aeon to aeon),

κάθονται οι Μεγάλοι Διδάσκαλοι,

ζώντες μία ζωή 
μη-γνωστή μεταξύ των ανθρώπων.

Εκεί 
στις Αίθουσες της Ζωής 
αυτοί ψευδο κοιμούνται 
(lie sleeping) ·

ελεύθερη 
ρέει η Ψυχή τους 
διαμέσου των σωμάτων των ανδρών.

Χρόνο με το χρόνο, 
ενώ τα σώματά τους ψευδο κοιμούνται,

ενσαρκώνονται αυτοί 
μέσα στα σώματα των ανδρών.

Διδάσκοντες και καθοδηγούντες 
προς τα εμπρός 
και προς τα επάνω,

έξω απο το σκότος, 
μέσα στο φως.

Εκεί 
μέσα στην Αίθουσα της Ζωής, 
πλήρη της σοφίας τους,

γνωστά όχι στις φυλές των ανδρών, 
ζώντα ες αεί 
κάτω απο το κρύο

πυρ της ζωής, 
κάθονται τα του Φωτός Τέκνα.

Καιροί είναι όταν εκείνα αφυπνίζονται,

ερχόμενα απο τα βάθη 
να είναι φώτα 
μεταξύ των ανδρών,

άπειροι (infinite) αυτοί 
μεταξύ πεπερασμένων (finite) ανδρών.

Εκείνος ο οποίος 
με πρόοδο έχει αναπτυχθεί 
απο το σκότος,

ανυψώνων εαυτόν 
απο τη νύχτα 
μέσα στο φως,

ελεύθερος είναι εκείνος 
απο τις Αίθουσες του Αμένθους,

ελεύθερος 
απο το Άνθος του Φωτός 
και της Ζωής.

Καθοδηγούμενος εκείνος τότε, 
απο σοφία 
και γνώση,

περνά απο τους άνδρες, 
στον Διδάσκαλο της Ζωής.

Εκεί εκείνος μπορεί να ενοικεί 
ως ένα με τους Διδασκάλους,

ελεύθερος 
απο τα δεσμά του σκότους 
της νύχτας.

Καθισμένοι 
εν μέσω του άνθους της ακτινοβολίας 
κάθονται επτά

Κύριοι απο τους Χωρο-Χρονους 
(Space-Times) 
πάνω απο εμάς,

βοηθούντες 
και καθοδηγούντες 
μέσω άπειρης Σοφίας,

στο μονοπάτι μέσα απο τον χρόνο 
τα τέκνα των ανδρών.

Ισχυροί 
και παράξενοι, 
εκείνοι,

πεπλωμένοι (veiled) 
με την δική τους δύναμη,

σιωπηλοί, 
παντο-γνώστες,

έλκοντες την δύναμη της Ζωής,

διαφορετικοί, 
κι όμως, 
ένα

με τα τέκνα των ανδρών.

Αεί (Aye), 
διαφορετικοί, 
και όμως Ένα

με τα Τέκνα του Φωτός.

Φύλακες 
και παρατηρητές 
της δύναμης 
των δεσμών του άνδρα,

έτοιμοι να τα λύσουν 
όταν το φως (επίπεδο φωτός) 
έχει επιτευχθεί.

Πρώτος 
και περισσότερο ισχυρός,

κάθεται η Πεπλωμένη Παρουσία, 
Κύριος των Κυρίων,

το άπειρον Εννέα,

πάνω απο τον άλλο απο καθένα

οι Κύριοι των Κύκλων ·

[(δεύτερη γραφή:) 
Μετά 
οι άπειροι Εννέα, 
πάνω απο τους άλλους 
του κάθε Κοσμικού κύκλου, 
ζυγίζουν 
και παρατηρούν 
την πρόοδο των ανθρώπων. 
Kάτω απο ΕΚΕΙΝΟΝ, 
κάθονται οι Κύριοι των Κύκλων.)]

Τρίτος, 
Τέταρτος, 
Πέμπτος, 
και Έκτος, 
Έβδομος, 
Όγδοος,

καθένας με την αποστολή του,

καθένας με τις δυνάμεις του,

οδηγών,

κατευθύνων

το πεπρωμένο του ανδρός.

Εκεί 
κάθονται εκείνοι, 
θαυμαστοί 
και ισχυροί,

ελεύθεροι 
απο όλο τον χρόνο 
και χώρο.

Όχι απο αυτόν τον κόσμο εκείνοι,

και όμως 
συγγενείς του.

Γηραιοί (Elder) Αδελφοί εκείνοι,

των τέκνων των ανδρών.

Κρίνοντες 
και ζυγίζοντες

αυτοί με την σοφία τους,

παρατηρούν την πρόοδο

του Φωτός 
μεταξύ των ανδρών.

Εκεί, 
μπροστά τους 
οδηγήθηκα απο τον Ένοικο.

βλέποντάς τον να να αναμιγνύεται 
με το ΕΝΑ απο επάνω.

Τότε απο ΕΚΕΙΝΟΝ 
ήλθε προς εμένα μία φωνή λέγουσα:

''Mεγάλος εί σύ (art thou), 
Θωθ, 
μεταξύ των τέκνων των ανθρώπων.

Ελεύθερος 
απο εδώ και πέρα (henceforth) 
απο τις Αίθουσες του Αμένθους,

Διδάσκαλος της Ζωής 
ανάμεσα στα τέκνα των ανδρών.

Δεν θα γευτείς τον θάνατο 
εκτός εάν εσύ το επιθυμήσεις,

θα πίνεις εσύ απο την Ζωή 
έως το της Αιωνιότητας τέλος,

Απο εδώ και πέρα 
για πάντα είναι Ζωή,

δική σου για παραλαβή.

Απο εδώ και πέρα 
είναι θάνατος 
στο κάλεσμα του χεριού σου.

Κατοίκησε εδώ 
ή φύγε απο εδώ, 
όταν συ επιθυμείς,

Ελεύθερος είναι ο Αμένθης 
στον Ήλιο του ανδρός.

Λάβε ανυψώνοντας συ την Ζωή 
με οποιαδήποτε μορφή συ επιθυμείς,

Τέκνο του Φωτός, 
που έχεις αναπτυχθεί μεταξύ των ανδρών.

Διάλεξε συ την εργασία σου, 
γιατι σε όλους θα πρέπει κόπος (labor),

και ποτέ να μην είναι ελεύθεροι 
απο το μονοπάτι του Φωτός.

Ένα βήμα συ έχεις κερδίσει 
στο μακρύ μονοπάτι προς τα επάνω,

άπειρο τώρα είναι το βουνό του Φωτός.

Κάθε βήμα που συ κάνεις 
υψώνει το όρος ·

Ολόκληρη η πρόοδός σου 
μακραίνει τον σκοπό/στόχο.

Προσέγγιζε συ (ye) πάντοτε 
την άπειρη Σοφία,

πάντοτε μπροστά σου 
θα απομακρύνεται ο σκοπός.

Ελεύθερος έχεις γίνει τώρα 
απο τις Αίθουσες του Αμένθους

να περπατάς χέρι χέρι 
με τους Κυρίους του κόσμου,

ένας με ένα σκοπό, 
εργαζόμενοι μαζί,

φορείς του Φωτός 
στα τέκνα των ανθρώπων''.

Τότε απο τον θρόνο του ήρθε 
ένας απο τους Διδασκάλους,

παίρνοντας το χέρι μου 
και οδηγώντας με 
προς τα εμπρός

μέσα απο όλες τις Αίθουσες 
της βαθιάς, κρυμμένης γης.

Με οδήγησε εκείνος 
μέσα απο τις Αίθουσες του Αμένθους,

δείχνοντας τα μυστήρια 
που δεν είναι γνωστά στον άνδρα.

Μέσα απο το σκοτεινό πέρασμα, 
προς τα κάτω εκείνος με οδήγησε,

μέσα στην Αίθουσα όπου κάθεται 
ο σκοτεινός Θάνατος.

Αχανής ως το διάστημα απλωνόταν 
η μεγαλειώδης Αίθουσα μπροστά μου,

περιτοιχισμένη απο σκότος 
μα ακόμη πλήρης φωτός.

Μπροστά μου υψωνόταν 
ένας μεγάλος θρόνος απο σκότος,

πεπλωμένη επάνω του 
καθόταν μία μορφή απο σκότος.

Σκοτεινότερη απο το σκότος 
καθόταν η μεγάλη μορφή,

σκοτεινή 
με μια σκοτεινιά όχι της νύχτας.

Μπροστά της τότε 
σταμάτησε ο Διδάσκαλος, μιλώντας

Την Λέξη που φέρνει Ζωή, και είπε:

''Ω, διδάσκαλε του σκότους,

καθοδήγησε το δρόμο 
απο Ζωή σε Ζωή,

μπροστά σου φέρνω 
έναν Ήλιο του πρωινού.

Μην τον αγγίξεις ποτέ 
με την δύναμη της νύχτας.

Μην καλέσεις ποτέ 
την φλόγα του 
στο σκότος της νύχτας.

Γνώρισέ τον, 
και δες τον,

έναν απο τους αδελφούς μας,

οι οποίοι υψώθηκαν 
απο το σκότος 
μέσα στο Φως.

Ελευθέρωσε σύ 
την φλόγα του 
απο τα δεσμά της,

ελεύθερη άφησέ την 
να καίει 
μέσα στο σκότος της νύχτας''.

Υψώθηκε τότε 
το χέρι της φιγούρας,

μπροστά ήρθε μία φλόγα 
που αυξήθηκε καθαρά και λαμπρά.

Kύλησε πίσω γρήγορα 
την αυλαία της σκοτεινότητας,

απο-πεπλώνοντας την Αίθουσα 
απο την σκοτεινότητα της νύχτας.

Τότε αυξήθηκε 
στο μεγάλο χώρο/διάστημα μπροστά μου,

φλόγα μετά τη φλόγα, 
απο το πέπλο της νύχτας.

Αμέτρητες, 
εκατομμύρια ξεπήδησαν 
αυτές μπροστά μου,

κάποιες φλεγόμενες 
προς τα εμπρός 
ως άνθη πυρός.

Άλλες ήταν που εξέπεμπαν 
μια αμυδρή ακτινοβολία,

ρέοντας ασθενώς 
εκεί έξω στην νύχτα.

Μερικές έσβηναν γρήγορα ·

άλλες μεγάλωναν 
απο μια μικρή σπίθα φωτός.

Καθε μια τους 
περιβαλλόταν απο το δικό της 
αχνό πέπλο σκοτεινότητας,

όμως φλέγονταν 
με ένα φως άσβεστο.

Έρχονταν 
και έφευγαν 
όπως οι πυγολαμπίδες την άνοιξη

γεμίζοντας τον χώρο 
Φως 
και Ζωή.

Τότε μίλησε μια φωνή, 
ισχυρή και ιερή, 
λέγοντας:

''Αυτά είναι φώτα 
που είναι ψυχές 
μεταξύ των ανδρών,

που αναπτύσσονται 
και σβήνουν,

υπάρχουσες ες αεί,

αλλάζουσες μα ζώσες

μέσω του θανάτου 
στην ζωή.

Όταν έχουν ανθίσει σε άνθος,

φθάνουν στο ζενίθ 
της ανάπτυξής τους 
στην ζωή τους,

τάχιστα τότε εγώ στέλνω 
το πέπλο μου της σκοτεινιάς

σαβανώνοντας 
και αλλάζοντας 
σε νέες μορφές ζωής.

Σταθερά 
προς τα επάνω, 
διαμέσου των εποχών, 
να αναπτύσσεται,

να διευρύνεται ακόμη 
μέσα σε άλλη φλόγα,

αστραποβολώντας 
στην σκοτεινότητα 
με ακόμη μεγαλύτερη δύναμη

σβησμένη 
και όμως άσβεστη 
απο το πέπλο της νύχτας.

Έτσι αναπτύσσεται 
η ψυχή του ανθρώπου 
πάντοτε προς τα επάνω,

σβησμένη 
μα άσβεστη 
απο την σκοτεινότητα της νύχτας.

Εγώ, 
ο Θάνατος, 
έρχομαι, 
μα και δεν παραμένω,

διότι ζωή αιώνια υπάρχει 
μέσα στο ΌΛΟΝ (in the ALL) ·

μόνον ένα εμπόδιο, 
εγώ στο μονοπάτι,

γρήγορα θα κατακτηθώ 
απο το άπειρο φως.

Αφυπνίσου, 
Ω φλόγα 
που καις αεί εσωτερικά,

φλόγα βγες (flame forth) 
και κατάκτησε 
το πέπλο της νύχτας''.

Τότε 
ανάμεσα στις φλόγες

μέσα στη σκοτεινότητα, 
μεγάλωσε μία,

η οποία απώθησε την νύχτα, 
φλεγομένη, 
διευρυνομένη,

διαρκώς λαμπρυνομένη, 
ώσπου στο τέλος 
δεν ήταν τίποτε άλλο 
πέραν Φωτός.

Τότε 
μίλησε ο οδηγός μου, 
η φωνή του διδασκάλου:

"Δες την δική σου ψυχή 
όπως αναπτύσσεται 
μέσα στο φως,

ελεύθερη τώρα 
για πάντα 
απο τον Κύριο της νύχτας".

Προς τα εμπρός 
εκείνος με οδήγησε 
μέσω πολλών μεγάλων χώρων

που ήταν πλήρεις 
απο τα μυστήρια 
των Τέκνων του Φωτός ·

Μυστήρια τα οποία 
ο άνδρας ίσως ποτέ δεν γνωρίσει 
έως ότου

και εκείνος, 
επίσης, 
γίνει ένας Ήλιος του Φωτός.

Πίσω 
τότε ΕΚΕΙΝΟΣ με οδήγησε 
μέσα στο Φως

της Αίθουσας του Φωτός.

Yποκλίθηκα τότε 
μπροστά στους μεγάλους Διδασκάλους,

Κυρίους του ΟΛΟΥ (ALL) 
απο τους κύκλους επάνω/άνωθεν 
(from the cycles above).

Mίλησε ΕΚΕΙΝΟΣ τότε 
με λόγους μεγάλης ισχύος λέγων:

''Συ έχεις γίνει ελεύθερος 
απο τις Αίθουσες του Αμένθους.

Eπέλεξε συ το έργο σου 
ανάμεσα στα τέκνα των ανδρών''.

Τότε μίλησα εγώ:

''Ω, 
μεγάλε διδάσκαλε,

επέτρεψέ μου 
να είμαι διδάσκαλος των ανδρών,

να τους οδηγώ 
προς τα εμπρός 
και προς τα επάνω 
ώσπου εκείνοι,

επίσης, 
να γίνουν φώτα 
μεταξύ των ανδρών ·

απελευθερωμένοι 
απο το πέπλο της νύχτας 
που τους περιβάλλει,

φλεγόμενοι με το φως 
το οποίο θα λάμπει 
μεταξύ των ανδρών''.

Μίλησε σε εμένα τότε η φωνή:

''Πήγαινε, 
όπως συ επιθυμείς. 
Διότι έτσι είναι αποφασισμένο.

Κύριος είσαι συ 
του δικού σου πεπρωμένου,

ελεύθερος 
να λάβεις 
ή να απορρίψεις 
κατά βούλησιν.

Λάβε συ την δύναμη, 
λάβε συ την σοφία.

Λάμψε ως φως 
μεταξύ των τέκνων των ανδρών''.

Προς τα επάνω τότε, 
οδήγησε εμένα ο Ένοικος.

Ενοίκησα εγώ ξανά 
μεταξύ των τέκνων των ανδρών,

διδάσκοντας 
και παρουσιάζοντας 
μέρος της σοφίας μου ·

Ήλιος του Φωτός, 
ένα πυρ 
μεταξύ των ανδρών.

Τώρα 
ξανά βαδίζω 
το μονοπάτι προς τα κάτω,

αναζητών το φως 
στην σκοτεινότητα της νύχτας.

Παρατήρησε συ, 
κράτησε συ 
και διαφύλαξε το αρχείο μου,

oδηγός ας είναι 
για τα τέκνα των ανδρών.

[ΤΕΛΟΣ ΠΙΝΑΚΟΣ Β']

[(Σχολιασμός Πίνακος Β':)]

Οι Αίθουσες του Αμένθους κατέχουν ξεχωριστή θέση μεταξύ των κρυμμένων χώρων της γης γιατι δεν είναι φτιαγμένες με βάση την οκτάβα της υλικής δόνησης, αλλά βρίσκονται σε μία διαφορετική πτυχή του χώρου. Συνδέονται άμεσα με την θετική και αρνητική πολικότητα του Γιαρκίμα και έτσι πλημμυρίζουν με φως, οχι μόνο απο την Κοσμική Συνείδηση, αλλά και απο το Γιόντ.

Σχετικά με την Γη, βρίσκονται περίπου κάτω απο την Ατλαντίδα, αλλά για να εισέλθει κάποιος εκεί, πρέπει να κινηθεί έξω απο αυτήν την πτυχή χώρου. Τα μέρη στα οποία μπορεί να γίνει αυτό, είναι πολλά. Στις Πηγές του Θείου στην Οκλαχόμα, στο Όρος Σάστα στην Καλιφόρνια, στο Μικτολάν στην Νότια Αμερική, στη Σαμπάλα στο Θιβέτ, στην Μεγάλη Πυραμίδα στην Αίγυπτο, στο Μαύρο Δάσος στην Γερμανία, στο Μπενάρες στην Ινδία, στα Όρη του Άτλαντα στην Αφρική, στην Έρημο Γκόμπι καθώς και σε μία κοιλάδα χωρίς όνομα στην Αλάσκα, κ.α'. Το απώτατο παρελθόν είναι ο πρώτος κύκλος, που είναι καθορισμένος στον παρελθόντα χωροχρονο. Πρόκειται για συγκεκριμένη περίοδο αμέσως μετά την κάθοδο του αρνητικού στον άνθρωπο και την ακόλουθη δέσμευσή του στο υλικό πεδίο. 

Οι Διδάσκαλοι αυτής της περιόδου ή τα Τέκνα του Φωτός σχημάτιζαν τα σώματά τους απο την πρωταρχική ουσία και τα εμπότιζαν με την ζωή. Αυτά τα σώματα, αν και είχαν την ίδια εξωτερική μορφή, διέφεραν κατά την εσωτερική δομή. Διέθεταν αισθητήρια όργανα, που χρησιμοποιούνταν μόνον απο μία διπλή μονάδα συνείδησης, αρσενική και θηλυκή. Δεν δεσμεύονταν στο αρνητικό ή στην αταξία του ανθρώπου, και επομένως ήταν ελεύθεροι να επιτελέσουν πράγματα που δεν μπορούσε η υπόλοιπη ανθρωπότητα. Ενώ το φυσικό σώμα του Θωθ έπρεπε να ανανενώνεται κάθε πενήντα χρόνια, το πρωταρχικό σώμα είχε ανάγκη αναζωογόνησης μόνο μία φορά κάθε εκατό χρόνια.

Οι Αίθουσες του Αμένθους οικοδομήθηκαν απο τα Τέκνα του Φωτός που κατήλθαν σε αυτόν τον πλανήτη κατά τον πρώτο κύκλο. Με τις δυνάμεις που ήλεγχαν, παραμόρφωσαν τον χώρο και οικοδόμησαν τον Αμένθη τον οποίο προσέδεσαν στην γη. Οι υλικοί τοίχοι που τις περιέβαλλαν τις προστάτευαν απο είσοδο του καθενός, με μοναδική εξαίρεση την υψηλότερη συνείδηση. Ο μεγάλος χώρος υποδιαιρέθηκε σε μικρότερους χώρους και εστιάστηκαν σε αυτόν απο το Γιαρκίμα άμεσες συγκεντρώσεις δύναμης.

Τριάντα δύο ήταν τα Τέκνα του Φωτός στην γη και επιστατούσαν στις υποθέσεις της.

Μέσα στις Αίθουσες προσδιορίστηκε ένα σημείο  συγκέντρωσης της ζωτικής δύναμης ή του πνεύματος, στο οποίο διοχετεύθηκε η ζωτική δύναμη που ζωογονεί τον ίδιο τον πλανήτη. Όταν διαλύεται ένα αντικείμενο πάνω στην γη, ελευθερώνεται το πνεύμα του και ελκύεται στο Άνθος της Ζωής στον Αμένθη για να κληθεί όταν χρειαστεί. Έχει την ίδια λειτουργία για την γη με το ηλιακό πλέγμα για το ανθρώπινο σώμα.

Οι θρόνοι των Τέκνων του Φωτός είχαν τοποθετηθεί έτσι ώστε βρίσκονταν μέσα στην ροή του πνεύματος που αναπλήρωνε τις απώλειες των σωμάτων τους. Έτσι όταν ένα σώμα τοποθετείτο απο κάτω, δεν χρειαζόταν να έλκει την ζωή άμεσα απο την πηγή, αλλά λουόμενο στην ακτινοβολία διατηρούσε πλήρως την ισορροπία του όταν έφευγε η συνείδηση, ακόμη και για χρονικό διάστημα αιώνων.

Η ζωτική δύναμη είναι τόσο ισχυρή ώστε η αποθήκη του σώματος, που τοποθετείτο κάτω απο αυτό για εκατό χρόνια, γέμιζε τόσο ώστε μπορούσε να διατηρηθεί για χίλια χρόνια χωρίς αναζωογόνηση. Έτσι δέκα χρόνια για κάθε εκατό θα μπορούσαν να διατηρήσουν το σώμα νέο και πανίσχυρο.

Στις περισσότερες περιπτώσεις το σώμα αφηνόταν για μεγάλες χρονικές περιόδους και τα Τέκνα του Φωτός εισέρχονταν στα σώματα των ανθρώπων με την γέννηση, αλλά περιστασιακά έρχονταν στα πρωταρχικά σώματά τους, αν και όχι συχνά.

Όταν κάποιος επιτύχει την τρίτη Φώτιση, ελευθερώνεται απο τον Αμένθη και μπορεί, εάν το επιθυμεί, να τοποθετήσει το σώμα του κάτω απο το Πυρ της Ζωής και να το ανανεώνει κάθε αιώνα.

Οι Επτά Κύριοι είναι έμεσες εκπορεύσεις ή επεκτάσεις των Επτά Κοσμικών Συνειδήσεων του επέκεινα. Εργάζονται ανεξάρτητα μα ταυτόχρονα σε αρμονία με αυτήν την κοσμική συνείδηση. Έχουν τον έλεγχο ορισμένων δυνάμεων του επέκεινα, όπως είναι η αρνητική αταξία. Επίσης έχουν εκπορεύσεις σε όλους τους κατοικημένους πλανήτες αυτού του Κόσμου. Άλλες λειτουργίες των Κυρίων είναι ο έλεγχος του χρονοχωρου, ο διαχωρισμός των τεσσάρων εποχών και η απώθηση της εφόδου της αταξίας απο την αρνητική αποθήκη στις φλόγες της συνείδησης που έχουν αποκοπεί απο αυτήν. Με την δική τους δύναμη έλκεται και διατηρείται η δύναμη της ζωής στο σημείο της συγκέντρωσής της στο Άνθος της Ζωής.

Ο Κύριος των Κυρίων είναι η εκπόρευση του ένατου Κοσμικού Κύκλου και διατηρεί τον τίτλο του επειδή είναι ο περισσότερο αναπτυγμένος και η μεγαλύτερη επέκταση αυτού του Γιόντ. Είναι η δύναμη που ελέγχει το αρνητικό σε όλους τους Κοσμικούς Κύκλους. Κάτω απο αυτόν, αλλά ίσοι σε σκοπό και έλεγχο των ιδιαίτερων δυνάμεών τους είναι οι Κύριοι των άλλων έξι κύκλων πάνω απο εμάς. Παρό,τι δεν είναι απο αυτήν την κοσμική συνείδηση, είναι συναφείς με αυτήν αφου όλοι τους είναι μορφοποιημένοι απο το ίδιο βασικό υλικό και έχουν γεννηθεί απο την ίδια πηγή, το Γιόντ, την Πρωταρχική Πηγή της Δημιουργίας.

Ο Θωθ οδηγήθηκε μπροστά στους Κυρίους απο τον Χόρλετ, τον Ένοικο του Ουνάλ, και εκεί είδε τον Ένοικο αναμεμιγμένο με έναν απο τους Κυρίους, δηλαδή εισήλθε σε μία τέτοια κατάσταση αρμονίας ώστε έγιναν ένα. Μία φωνή ακούστηκε απο αυτόν. Καθώς οι Κύριοι δεν είχαν ανθρώπινη μορφή ή δόνηση, δεν μπορούσαν να μιλούν με λέξεις. Εδώ εννοείται οτι η δύναμή τους κατήλθε τόσο ώστε να μπορέσει ο Θωθ να ακούσει. Αργότερα έγινε ο ίδιος ικανός να υψώνει την δική του δόνηση ώστε να ακούει την σιωπηλή φωνή των Κυρίων. Αυτό βέβαια συνέβη αφού πέρασε συγκεκριμένες δοκιμασίες.

Στον Θωθ δόθηκε ελευθερία στον Αμένθη, δηλαδή του παραχωρήθηκε το κλειδί για να εισέρχεται με την θέλησή του σε εκείνο τον χώρο. Έτσι θα είχε πρόσβαση στο Άνθος της Ζωής και θα πέθαινε μόνον όταν το επιθυμούσε.

Ο Θωθ μαθαίνει τους νόμους της δημιουργίας έτσι ώστε να μπορεί να λαμβάνει οποιαδήποτε μορφή ή σώμα επιθυμεί. Ακολουθώντας τον νόμο πρέπει τώρα να διαλέξει το ιδιαίτερο έργο που θα επιτελέσει γιατι η επίτευξη της φώτισης προσφέρει μεγαλύτερη δυνατότητα και δύναμη για εργασία.

Το ύψος που έχει πετύχει ο Θωθ είναι μόνο οι πρόποδες του λόφου των μεγαλύτερων βουνών του υπερβατικού φωτός προς το οποίο εργάζονται όλες οι κοσμικές συνειδήσεις. Μόλις ο Θωθ εκπληρώσει τον σκοπό του, θα μπορέσει να περπατήσει με εκείνους που αναζητούν έναν μεγαλύτερο σκοπό.

Ήταν ένα απο τα τριάντα δύο Τέκνα του Φωτός, και όχι κάποιος απο τους Κυρίους, εκείνος που καθοδήγησε τον Θωθ στο πρώτο ταξίδι του στις Αίθουσες του Αμένθους. 

Οι Αίθουσες του Αμένθους ήταν τα μέρη όπου βασίλευε το αντίθετο της ζωής, ο θάνατος. Αυτή η δύναμη ούσα συναφής με εκείνο που ονομάζεται ζωή βρίσκεται στον τόπο της ζωής. Ισως φαίνεται παράδοξο να αποκαλείται ο θάνατος συναφής με την ζωή. Εάν όμως αντιληφθούμε οτι είναι μέσω της πράξης του θανάτου που η ζωή γίνεται περισσότερο ελεύθερη, τότε εννοούμε την συνάφειά τους.

Ο Κύριος του Θανάτου δεν είναι ένας απο τους Κυρίους των επάνω κύκλων, αλλά ένας απο αυτόν τον κοσμικό κύκλο. Είναι υπεύθυνος για την δράση της δύναμης του θανάτου πάνω στο αρνητικό που περιβάλλει κάθε σπίθα συνείδησης. Αυτό το σκότος, που είναι απώλεια της συνείδησης ή θάνατος, ονομάζεται νύχτα, γιατι η συνείδηση χάνει την μνήμη εκείνου που έχει γίνει. Ενημερώθηκε να μην αγγίξει τον Θωθ με την απώλεια της συνείδησης.

Στον Κύριο του Θανάτου ελέχθη να δει και να αναγνωρίσει τον Θωθ ως έναν Ήλιο του Φωτός και όχι να τον κρατήσει ή να τον αγγίξει με θάνατο. Το χέρι του Κυρίου του Θανάτου υψώνεται και στέλνει την φλόγα, που είναι συμβολική του Φωτός που είναι σφραγισμένο στο σκοτάδι του θανάτου. Το φως εξαφανίζει το σκότος και στον Θωθ επιδεικνύονται αμέτρητα εκατομμύρια φλογών κάθε μία απο τις οποίες είναι μία ψυχή που εκδηλώνεται σε αυτό το πεδίον. Η λαμπρότητα ή το τρεμούλιασμα της φλόγας έδειχνε τον βαθμό της αρνητικής αταξίας στην οποία ήταν δεσμευμένες.

Ο Κύριος του Θανάτου λέει στον Θωθ για τα μυστήρια της ζωής και του θανάτου. Εξηγεί πως ενσαρκώνεται η ψυχή σε ένα φυσικό σώμα, φθάνει στο ύψιστο σημείο της ανάπτυξής της περνώντας έπειτα μέσα απο την αλλαγή για να μεταπηδήσει εκ νέου με μεγαλύτερο φως. 

Ο Θάνατος έρχεται, μα μόνο ως κάτι προσωρινό. Η ίδια η ζωή είναι αθάνατη και υπάρχει απο την αρχή έως το τέλος. Στο τέλος πάντοτε η ζωή και το φως πρέπει να νικούν τον θάνατο και το σκότος. Ο Θάνατος επιθυμεί το φως να εξαφανίσει την δύναμή του, γιατι ακόμη και εκείνος προήλθε απο το φως. Στον Θωθ επιδεικνύεται η ψυχή του ενώ διώχνει το σκότος και φλέγεται λουσμένη στο φως. Στην συνέχεια ο Οδηγός οδηγεί τον Θωθ σε άλλους μεγάλους χώρους στον Αμένθη και αλλού, δείχνοντάς του τα μυστήρια που αποκαλύπτονταν μόνον στους μύστες. Μεταξύ άλλων του επιδείχθηκαν οι εσωτερικοί χώροι της τέταρτης διάστασης. Ο Θωθ οδηγήθηκε ξανά μπροστά στους Κυρίους και διατάχθηκε να επιλέξει το έργο του. Ο Θωθ, τότε, διαλέγει να γίνει ένας διδάσκαλος και να οδηγεί τις ψυχές απο το σκότος στο Φως. Στην συνέχεια ο Κύριος επαληθεύει την επιλογή του και τον προστάζει να προχωρήσει και να εργαστεί σύμφωνα με την επιλογή του.

Στο τέλος ο Θωθ οδηγείται προς τα επάνω στην γη και εκεί εκπληρώνει την επιλογή. Κλείνει δηλώνοντας οτι τώρα επιστρέφει στον Αμένθη, αφήνοντας για κάποια χρονική περίοδο τον άνθρωπο.

[(A. S. Raleigh)]

- - - - - - - -