Κωστής Παλαμάς
Η ΦΛΟΓΕΡΑ ΤΟΥ ΒΑΣΙΛΙΑ
ΛΟΓΟΣ ΤΕΤΑΡΤΟΣ
- Κοντάρια, όπλα πετρόβολα,
κριάρια, σκορπιοί, σφεντόνες,
μεριάστε, ορμή του πέλεκα,
του δοξαριού ριχτιά.
Της γης οι στρίγγλες τρέμουνε
και του νερού οι γοργόνες
τη μαγική φωτιά.
Μιά σκύλλα απο την άβυσσο, μιά φούρια απο τον άδη,
κατούνες, κάστρα, κάτεργα, τα καταλεί, γητιά.
Γήταυροι, σμύρνες, όχεντρες, όλα τ' αγρίμια ομάδι
να την η ογρή φωτιά!
[...]
Κοντάρια, όπλα πετρόβολα,
κριάρια, σκορπιοί, σφεντόνες,
του τσεκουριού κοπάνισμα, του δοξαριού σαϊττιά,
σκουριάζουν τ' άρματα, οι πολέμοι αλλάζουν,
οι αιώνες πάνε, μα να η φωτιά!
Χαρά σ' εσάς, Ελλαδικοί, δόξα σ' εσάς, Πολίτες,
δράκοι και δρακοντόπουλα, ρωμαίϊκη λεβεντιά,
σας έφαε, Βούργαροι, Άβαροι και Ρούσοι και Αραβίτες,
η Ελληνική φωτιά! -
κριάρια, σκορπιοί, σφεντόνες,
του τσεκουριού κοπάνισμα, του δοξαριού σαϊττιά,
σκουριάζουν τ' άρματα, οι πολέμοι αλλάζουν,
οι αιώνες πάνε, μα να η φωτιά!
Χαρά σ' εσάς, Ελλαδικοί, δόξα σ' εσάς, Πολίτες,
δράκοι και δρακοντόπουλα, ρωμαίϊκη λεβεντιά,
σας έφαε, Βούργαροι, Άβαροι και Ρούσοι και Αραβίτες,
η Ελληνική φωτιά! -
Άκου, απο θέματα λογής, μέσα στα νούμερα, έτσι
στρατιώτες της παραταγής, λεβέντες του φουσσάτου
την τραγουδάνε την πυρή φωτιά, την ογρή φλόγα,
χάρισμα μέγα, μυστικό πιο μέγα, που τυλώνει
του Κράτους του βυζαντινού τη φλέβα απο αιώνες.
[(εδώ αποκαλύπτεται οτι το...
υγρόν πυρ είναι το ελληνικό αίμα)]
[...]
Μα εγώ φλογέρα μυστική και ονειροχτυπημένη
το καταλόγι τεχνικά δε δύναμαι να πλέξω,
για να ιστορήσω ξάστερα και να σκαλίσω απάνου
στου λόγου μου το μάρμαρο με πράξη και με τάξη
των πελεγρίνων τους λαούς και των αντρειών τις όψεις.
Σε μιάν ονειροφαντασιά που σβεί μόλις αστράψη,
περνάνε, θάμπωμα στα μάτια, και στ' αυτιά βαβούρα,
και ξαναλέω κι αντιλαλώ και παίζω, σα να δίνω
μάκρεμα κάποιο μουσικό στου ονείρου την εικόνα.
[...]
Μέσ' απο κάθε νούμερο, μέσ' απο κάθε αλλάγι,
τα φλάμουλα, τα φλάμπουρα,
και τα μπαϊράκια, ολόρθα,
μυριόθωρα, μυριόχρωμα, μυριόλαμπα. Σε τούτα
να ο πρωτοστράτηγος Μιχαήλ! Τα ουρανικά συνάζει
τάγματα, κι ο ίδιος σαλπιστής,
κ' είναι το ανάβλεμμά του
πιο φοβερό απο το πυρό μαχαίρι του. Και στ' άλλα
τα φλάμπουρα οχτωπόδαρα, και στο καθένα πόδι
οχτώ ιεράρχες όσιοι βλογάνε και ξορκάνε.
Στ' άλλα, που σταυροφέρνουνε, ξανοίγεις τον Προκόπη,
μεγαλομάρτυρα ήρωα, το Γεροσολυμίτη
που το σπαθί του στη Συριά το τρέμαν οι Αραβίτες.
Στ' άλλα τον Παντοκράτορα, και στ' άλλα τη Θεοτόκο.
Στ' άλλα τους δυό τους Θόδωρους και το Μεγαδημήτρη,
στρατιώτες της παραταγής, λεβέντες του φουσσάτου
την τραγουδάνε την πυρή φωτιά, την ογρή φλόγα,
χάρισμα μέγα, μυστικό πιο μέγα, που τυλώνει
του Κράτους του βυζαντινού τη φλέβα απο αιώνες.
[(εδώ αποκαλύπτεται οτι το...
υγρόν πυρ είναι το ελληνικό αίμα)]
[...]
Μα εγώ φλογέρα μυστική και ονειροχτυπημένη
το καταλόγι τεχνικά δε δύναμαι να πλέξω,
για να ιστορήσω ξάστερα και να σκαλίσω απάνου
στου λόγου μου το μάρμαρο με πράξη και με τάξη
των πελεγρίνων τους λαούς και των αντρειών τις όψεις.
Σε μιάν ονειροφαντασιά που σβεί μόλις αστράψη,
περνάνε, θάμπωμα στα μάτια, και στ' αυτιά βαβούρα,
και ξαναλέω κι αντιλαλώ και παίζω, σα να δίνω
μάκρεμα κάποιο μουσικό στου ονείρου την εικόνα.
[...]
Μέσ' απο κάθε νούμερο, μέσ' απο κάθε αλλάγι,
τα φλάμουλα, τα φλάμπουρα,
και τα μπαϊράκια, ολόρθα,
μυριόθωρα, μυριόχρωμα, μυριόλαμπα. Σε τούτα
να ο πρωτοστράτηγος Μιχαήλ! Τα ουρανικά συνάζει
τάγματα, κι ο ίδιος σαλπιστής,
κ' είναι το ανάβλεμμά του
πιο φοβερό απο το πυρό μαχαίρι του. Και στ' άλλα
τα φλάμπουρα οχτωπόδαρα, και στο καθένα πόδι
οχτώ ιεράρχες όσιοι βλογάνε και ξορκάνε.
Στ' άλλα, που σταυροφέρνουνε, ξανοίγεις τον Προκόπη,
μεγαλομάρτυρα ήρωα, το Γεροσολυμίτη
που το σπαθί του στη Συριά το τρέμαν οι Αραβίτες.
Στ' άλλα τον Παντοκράτορα, και στ' άλλα τη Θεοτόκο.
Στ' άλλα τους δυό τους Θόδωρους και το Μεγαδημήτρη,
[(ή ... με τα άλλα τους Ονόματα)]
πατέρα του Σαλονικιού κι όλης της Ρωμιοσύνης ·
και μοναξός ο αχνούδωτος ο καβαλλάρης να τος,
με του Ηρακλή τη δύναμη, του Απόλλωνα την όψη.
Και να τα και τα φλάμπουρα που αρίφνητοι δρακόντοι
σουρίζουνε στις δίπλες τους, και κάστρα τα κεφάλια,
και βάραθρα τα στόματα, σίφουνες τα κορμιά τους,
τέρατα πολυπρόσωπα και πλουμιστά με λέπια.
Και σ' άλλα φλάμπουρα, χρυσός, λιθομαργαρωμένος,
άστρο, κορμί, άρματα, φαρί, της Πόλης ο δεσπότης ·
κι απάνου απ' όλα, ήλιος των ήλιων,
θάμπωμα και τρόμος,
το λάβαρο, και οι διαλεχτοί πενήντα το κυκλώνουν.
πατέρα του Σαλονικιού κι όλης της Ρωμιοσύνης ·
και μοναξός ο αχνούδωτος ο καβαλλάρης να τος,
με του Ηρακλή τη δύναμη, του Απόλλωνα την όψη.
Και να τα και τα φλάμπουρα που αρίφνητοι δρακόντοι
σουρίζουνε στις δίπλες τους, και κάστρα τα κεφάλια,
και βάραθρα τα στόματα, σίφουνες τα κορμιά τους,
τέρατα πολυπρόσωπα και πλουμιστά με λέπια.
Και σ' άλλα φλάμπουρα, χρυσός, λιθομαργαρωμένος,
άστρο, κορμί, άρματα, φαρί, της Πόλης ο δεσπότης ·
κι απάνου απ' όλα, ήλιος των ήλιων,
θάμπωμα και τρόμος,
το λάβαρο, και οι διαλεχτοί πενήντα το κυκλώνουν.
[(50 ή 49 Σεβαστοί συν Διόνυσος ο Ένας)]
[...]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σχολιάστε, ρωτήστε, προτείνετε: